Kayıp (Wander)

09

Strysoul bu bölümü de sana ithaf ediyorum...

-

Han Jisung dürüst olmak gerekirse, öğretmeni her ne hakkında konuşuyorsa onu daha az umursayamazdı, sesi o kadar donuk ve monotondu ki neredeyse ona masal gibi geliyordu.

Oğlan için oldukça sıradan bir okul günüydü ve şu anda ilk ders için sınıfa oturmuş, zamanını kendi ellerine ve bileklerine karalamalar yaparak geçiriyordu. Sınıftaki tek eğlence kaynağı, ön sırada oturan güzel bir çocuğu izlemekten geliyordu, Jisung'un kuşkusuz bir şekilde aşık olduğu popüler bir çocuk.

Onunla gerçekten konuştuğundan değil ama hayal kurmak serbest, değil mi?

Yanındaki masaya baktı, her zamanki gibi boştu. Felix, bu sırada oturur, ilk derste yaptığı şakalar, sataşmalar ve yolladığı gizli notlarla Jisung'un hayatta kalmasına yardım ederdi.
Ji, her zaman Felix'in varlığının sabahları içilen bir fincan kahveye benzediğini düşünmüştü; gününüzü aydınlatan ve ağır iş yüküne rağmen aklınızı başınızda tutmaya yardımcı olan bir şey.

Şimdi Felix gittiği için, onun yerini bir boşluk doldurdu. Jisung yavaşça elini yanındaki sandalyeye koydu, melankolik bir tavırla boş koltuğa baktı.

"Merhaba... Jisung?"
Bir süre sonra tatlı bir ses dikkatini çekti ve turuncu saçlı çocuk ona kimin seslendiğini merak ederek yukarı baktı.

Sınıftaki en güzel çocuk olan Lee Minho'nun, Jisung'un cevap vermesini beklerken masasının önünde elleri ceplerinde durduğunu fark ettiğinde kendini olduğu yerde donakalmış buldu.

"Uhh, evet?" Jisung'un diyebildiği tek şeydi. İlk önce karşısındaki çocuğun güzel görünüşünü incelemeden edemedi. Daha önce hiç güzel elmacık kemiklerini ve gözlerini bu kadar yakından görmemişti.

"Felix konusunda, üzgünüm," Minho topuklarının üzerinde bir ileri bir geri sallanıyordu.
"En iyi arkadaşını kaybetmenin... ne kadar zor olduğunu biliyorum..."

Hem kafa karışıklığından hem de biraz fazla aşık olmaktan zar zor nefes alan Jisung, yanıt olarak sadece başını salladı.
"Teşekkürler..." diye mırıldandı, güzel çocuğun bununla nereye varacağı hakkında hiçbir fikri yoktu.

"Her neyse, birlikte oturacak, öğle yemeğinde, çalışma salonunda ya da her neyse, birine ihtiyacın olursa, ben buradayım." Minho çocuğa küçük bir gülümsemeyle kendini işaret etti.
"Sadece sana seçenek sunuyorum!"

Minho, Jisung'u yerinde sessizlik içinde bırakarak, sınıfın karşısındaki masasına geri dönmeden önce ona başparmak gösterdi.

Vay canına, keşke Felix bunu görmek için burada olsaydı. Jisung, Lee Minho'nun ne kadar sevimli olduğu konusunda en iyi arkadaşına yüzlerce kez gevezelik eder, Felix, Jisung'a her zaman iyimser bir şekilde, denerse "işe yarayacağını" garanti ederdi.

Yine de aynı zamanda Jisung sevinç gözyaşları dökebileceğini hissetti. Felix, burada olmamasına rağmen hala Jisung'a iyilik yaptığını bilmiyordu!

Koltuğunda arkasına yaslandı, aralarındaki üç saniyelik etkileşimi nasıl tamamen gözden geçireceğini ve Chan'a mesaj atarak bu konuda atıp tutacağını düşünüyordu. Chan, Jisung'un atıp tutmasına da yabancı değildi.