Kayıp (Wander)

26

Dürüst olmak gerekirse, yavru köpekler hiçbir zaman Minho'nun olayı olmamıştı.

Yüzde yüz on kedi insanıydı. Tabii, köpeklere pek aldırmazdı, sadece... gürültü, kürk ve yalama alışkanlığı onu gerçekten rahatsız ediyordu.

Yine de, Lee Minho burada, kollarında kıvranan küçük chihuahua'yı, odasına koyduğu mama kabına taşıyordu.

"Hadi, Kkami," Minho küçük yaratığı nazikçe yemek kabının önüne oturttu. "Yemeği hızlıca bitirirsen sana bir ödül vereceğim," diye pazarlık etti, sanki köpek onu anlayabilirmiş gibi.

Bu onun en iyi arkadaşı Hyunjin'in köpeğiydi elbette... kendisinin değil. Korkunç bir nedenden Hyunjin, bir kedi insanı olduğunu bilmesine rağmen en değerli bebeğini en iyi arkadaşının bakımına bırakmaya karar vermişti. Böylece Minho, bu sorumluluktan kurtulacağı günü sabırsızlıkla bekleyerek küçük şeyle ilgileniyordu.

Uzaktan bir kapının açılma sesi kısa bir süreliğine çocuğun dikkatini çekti, ama fazla düşünmedi. Evlerine, ister iş ister kişisel ilişkiler için olsun, sürekli gelip giden insanlar vardı. Eve giren her kimse kesinlikle onun sorunu değildi.

Ama yine de uzaktan annesinin adını haykıran sesini duyduğunda bu onun sorunu haline geldi.

"Ne?!" Minho, adının arka arkaya üç kez söylendiğini hafifçe duyduktan sonra bağırdı.

"Hwang'lar senin bakman için bir şey getirdiler!"

"Köpeği besliyorum! Biri buraya getirsin!" Minho cevap verdi, ancak eşyaların ne olabileceğine dair belli belirsiz bir merak uyanmıştı içinde.

Minho beklerken, yerde ziyafet çeken chihuahua'nın yanına oturdu, bir an onu izledi ve iç geçirdi, en iyi arkadaşının tam olarak neden şu küçük hergeleye bu kadar takıntılı olduğunu merak etti.

Birkaç dakikanın ardından, Minho'nun yüksek sesle "gelin!" diye yanıtladığı kapısına hafif bir vuruş geldi.

Kapı açıldı ve ailenin hizmetçilerinden biri, sıradan görünümlü birkaç valizi çekerek odaya girdi.

Kadın bavulları yatak odasına sürüklerken, "Hwang ailesi az önce bunları bıraktı. Onları tatil evlerinde genellikle kaldığınız odada bulduklarını söylediler, bu yüzden bunların size ait olabileceğini düşünmüşler," dedi çocuğa doğru.

Minho ona ihtiyatlı bir bakış attı. "Bunların benim olduğuna eminler mi?" diye sordu, öğelerin hiçbirini tanımayarak.

"Anneniz, babanız ve siz orayı en son ziyaret eden kişilermişsiniz dediler. Eğer bunlar size ait değilse, dilerseniz onlara haber verebilirim?" hizmetçi devam etti ve Minho bir an düşünür gibi dudaklarını büzdü.

En son orada kaldığında geride herhangi bir eşya bırakmış mıydı? Utanç verici bir şekilde, Minho için bu tür davranışlar olağan dışı değildi... Her nasılsa, bütün bir bavulu geride bırakmış olma ihtimalini görmezden gelemezdi.

"İçine bakayım," Minho çantalardan birinin yanına diz çökerken elini saçlarının arasından geçirdi.
"İçinde ne olduğunu gördükten sonra anlayacağım."