liefde van het middelbaar ft. Frenkie de jong.

11.

Koa's pov

Dagen gaan voorbij en vandaag moesten we tegen de verenigde Staten.

Ik was aan het trainen toen Frenkie het veld op liep, ik schonk hem een glimlach en ging weer verder met trainen.

Frenkie helpte zo nu en dan even mee met de training.
Ik was niet echt aan het opletten, ik weet niet waarom, ik voelde me prima, niks aan m'n hoofd.
Ik voelde dat kortademig werd, SHIT!
Een paniekaanval.
De training was klaar en ik liep naar Frenkie.

"Frenk? Mogen we alsjeblieft even snel naar onze kamer?" Vroeg ik.

"Ja natuurlijk!" Zei frenkie verzekerend.

"Thnx!" Zei ik.

We kwamen in de kamer aan.

"Wat was er?" Vroeg Frenkie.

Ik voel dat ik begin te trillen, ik krijg bijna geen adem, alles word een beetje wazig.

"Koa?" Vroeg Frenkie ongerust.
Frenkie wist niet dat ik paniekaanvallen had.
Ik heb het hem nooit verteld, maar ik heb ze voor het eerst gekregen toen Frenkie in het ziekenhuis lag.

"F-fr-enkie." Kwam er moeilijk uit.

"Koa? Gaat alles wel goed? Ga even zitten." Zei frenkie bezorgd.

"P-paniekaanval." Zei ik toen.

"Koa? Rustig ademen, oké?" Zei Frenkie.

Ik probeerde goed te ademen maar het lukte maar niet.

"Koa, kijk mij eens aan! Hey! Koa!" Zei Frenkie.

Ik keek Frenkie aan, blauwe ogen, ik zag blauwe ogen.

"Goed zo, nu ademen." Zei Frenkie.

Ik keek hem nog steeds in de ogen en ik kon langzamerhand weer rustig ademen.

"Hey? Koa? Alles goed?" Vroeg Frenkie.

"Ja- ja ik denk het wel, uhm ik moet je iets vertellen." Zei ik.

"Mooi zo, wat is er?" Vroeg Frenkie.

"Uhm toen jij in het ziekenhuis lag en die aanvallen kreeg.... Toen heb ik een paniekaanval gehad, ik heb het nooit tegen je gezegd, maar ik heb ze de laatste tijd steeds vaker." Zei ik.

"Omg, kom hier." Zei Frenkie en hij opende zij armen waar ik maar al te graag in stormde.

"Waarom heb je het me niet verteld?" Vroeg Frenkie, shit nu moet ik DE vraag beantwoorden, in films eindigt dit nooit goed.

"Omdat ik niet wilde dat je je schuldig zou ging voelen." Zei ik toen en ik voelde de tranen opkomen.

"Ach Koa, het is goed." Zei Frenkie toen.

Skip naar de wedstrijd.

We waren al in de tweede helft en het stond 2-2 , ik moest een penalty nemen.

Ik was zenuwachtig, zo zenuwachtig dat ik hem miste.

We speelden verder en er werden geen goals gescoord.

We hebben de verlenging 2-2 gespeeld en nu moeten we penalty's doen....

Ik weet niet hoe het gegaan is bij de penalty's dus ik verzin even iets.

Ik was aan de beurt, natuurlijk ik, bij de beslissende penalty.

Ik ging klaar staan, maar ik kon het niet. Ik draaide me even weg van de bal en zocht naar Frenkie op de tribune. Ik zag hem en keek hem in de ogen aan.
Ik voelde mezelf duizelig worden.
Alles werd wazig en ik keek naar de plek op mijn buik waar ik zojuist ineens een steek voelde.

Bloed.

Ik kneep in mijn arm om er zeker can te zijn dat dit geen droom was, een paar seconden later voelde ik mezelf langzaam weg vallen.

Frenkie's pov.

Koa moest de beslissende penalty nemen.

Ze draaide zich om en keek me recht in de ogen aan, ik knikte en ze ging weer verder.

Toen zag ik een jongen het velt oprennen, hij rende richting Koa, vast gewoon een fan dacht ik bij mezelf. Het was geen fan. Voordat ik het wist Hoorde ik een schot en zag dat Koa, mijn Koa, aan het bloeden was.
Ik rende het velt op en ving haar op toen ze viel.

De ambulance kwam aanrijden.
Ik mocht mee en we waren in het ziekenhuis aangekomen.

Heyy! Cliffhanger!! Dit hoofdstuk is echt gewoon 💩.