Stashing Feelings

Chapter 9:

Azilah's POV

"Ano ba yan, parang hindi nakarating sa tyan ko yung ice cream. Isa pa nga!"

"Alam mo ikaw, ang payat mo pero daig mo pa ang titans sa takaw."

"Anong takaw, isa pa nga lang nakakain ko eh"

"Inuubos mo na ice cream stock ng mall ko!"

"Ano kaba, ice cream lang yun. Wag kang madamot!"

Suddenly, a staff of the mall approached us.

"Mr. Montemayor, Ms. Santos, pinagtitinginan na po kayo ng mga tao..."

Medj nahihiya niyang sabi.

"Kasalanan ng amo mo"
Sabi ko sabay halukipkip

"Abat--- hays, halika kana nga. Tara na sa ospital, baka maubusan ako ng ice cream ng tuluyan"

Hinila niya ako U. L. I. T. papuntang sasakyan niya.

He deeply look at me when we get inside.

"Ano na naman?" i ask and raised a brow.

"I suot mo muna yung necklace..."

Lalong napataas ang kilay ko at napatingin sa maliit na box na kinalalagyan ng kwentas.

Kinuha ko iyon at isinuot. Parang may sariling buhay ang kamay ko nung ginawa iyon.

After i wore it, i look at Rence to see if he's already satisfied.

He nood and smile.

Well i guess it's a yes.

He touch his neck and get something from there.

Guess what.

Suot niya din pala ngayon yung kwentas na tinutukoy nung sales lady na kaparehas ng napili ko.

"ah! Plinano mo lahat ng toh nuh! Bakit suot mo yan ngayon?"

He rolled his eyes.

"Baliw, lagi kong suot toh. Di mo lang napapansin."

"Sus..."

Rence's POV

"So, bakit nga ba kayo biglang napa sugod dito? May problema ba?"

"W-wala, wala tito. Wala po... May importante lang akong s-sasabihin sana..."

Mautal utal na sabi ni Azilah sa harap ni daddy at sa daddy niya.

"Una sa lahat, g-gusto ko lang sanang---hoy anong ginagawa mo!?"

Napatigil siya sa pagsasalita ng hawakan ko ang kamay niya.

"You're stuttering. Don't be nervous"

"H-ha?"

I smile as go cignal to her. She breath deep then look straightly to her father.

"S-sorry po pa sa mga nagawa at nasabi ko before..."

Nabuo ang katahimikan sa loob ng kwarto pagkatapos niyang sabihin yun.

"Tama nga sila, nadala lang ako ng emosyon ko..."

She look at me.

"I...."

Nagkatinginan kaming tatlo nila dad at tito, wondering kung ano ba talaga ang gustong sabihin ni Azilah.

And for the first time in my life,

I feel a bit strange.

"You're already forgiven, my dear daughter."
Tito Jordan said.

They both smile.

"I.... I thought about this for a long time. Bilang ambag na rin sa pamilya natin at para m-matupad ko ang l-last request mo p-po...."

Halos ma wipe out ang utak ko ng marinig lahat ng iyon. Alam ko na ang gustong niyang sabihin pero meron pa ring parte sa akin na gustong marinig iyon galing sa bibig niya.

Parang may bumara sa esophagus ko, hindi ako makahinga ng maayos.

"Y-yes, tama yung nasa isip niyo...."

"P-payag na akong magpakasal kay R-rence..."

Dad and tito gasped.

"Anak... Hindi mo na kailangan gawin iyon, nakapag usap na kami ng tito mo---"

"No, pa... At sa tingin ko din, i should grab this opportunity to use my patners matters to learn about my desired job. Hindi sa gagamitin ko ang pera niyo tito Mico or what, sa tingin ko kasi matutulongan at matuturuan ako ni Rence kung pano magpatakbo ng negosyo. He run his business well. So... "

Wala akong ibang magawa sa kinatatayoan ko ngayon kundi ang tumingin sa direksyon ng babaeng nagsasalita ngayon.

" Azilah... Are you sure? "
Dad asked.

Tumango lang ito bilang sagot.

Nagkatinginan ang mag kumpare at nagpalitan ng ngiti. I see her fathers eye shining in happiness now.

Maybe, tito Jordan is really glad that her daughter already agreed to marry me. He maybe trusts me so much.

" B-but before that can i have my last favor bilang Ms. Santos?"

Nagkatinginan muli ang mag kumpare habang ako dito, hindi ko alam kung nag eexist pa.

Gaya ng sabi ko kanina, i feel a little bit strange.

Is it what they call....'e-excitement'?

"Sure, what is it?"

"I.... Want to bring my friends here to attend my wedding. I just want to spend my last days being single with them. And also to introduce Rence to them..."

Her face was gloomy, hindi parang napipilitan or malungkot. Is she really ok now to marry me?

"Sure sure, why not?" -Tito Jordan

"So i guess we need to plan about the wedding na..."

Nagulat kami sa sinabi ni dad.

"Po? Ah... Tito, Pa... Hindi naman na po kailangan ng bonggang kasalanan. Ok lang po ang simpl----"

"Anak... This is your wedding. My daughters wedding. I want to make that memorable so i can take it with me when i leave"

Sabi ni tito na may bahid ng lungkot sa boses.

"P-pa..."