VIII.
"Yeah, enjoy kayo ni Sanya.Don't worry about me.May kasama naman ako kumain."
Liam was calling four times already.Buti nasagot ko nung pang-lima na.Nag-silent kasi ako ng phone kagabi dahil ilang beses tumawag si Tristan nung hindi na ko nagreply.Ayoko naman sagutin kasi wala naman akong sasabihin.Baka pa mapag-usapan namin iyong stress ball e yon lang ang baon kong topic sa lunch namin.Nakakahiya pag wala akong masabi.Hindi naman ako ganon kagaling mag-produce ng conversations kapag hindi ko pa kilala iyong tao.Ayokong mapunta sa ganong sitwasyon dahil baka mapressure ako masabi ko iyong mga nasa isip ko na hindi ko dapat sabihin.
Tulad ng mukha siyang mayamang studyante na sinukuan na ng magulang kaya hinayaan na lang siyang gawin lahat ng gusto niya.
Sabi nila mama kahit anong mangyari huwag akong magbabanggit basta basta ng mga bagay na tingin ko makakasakit.Masyado daw powerful ang mga salita, hindi daw mababawi iyon ng simpleng sorry lang.
"Sinong kasama mong kumain?Saha?" Nakuwento ko din kasi kay Liam si Saha nong pauwi kami.Kilala niya din si Saha.Wala naman siyang nasabing kung ano so feeling ko approval yon na okay lang kaibiganin ko din si Saha.Nakwento ko din sa kanya si Tristan at yung nakita namin si Eliah sa Because Coffee.Ang sabi niya lang, hindi niya din gusto so Tristan pero mas maigi na daw na kasama ko siya kaysa si Eliah ang kasama ko.
I don't like him as well but choosing the lesser evil when you're offered both bad choices is I guess the best thing we can do.
That's his exact words.Atleast daw when he's not around tapos lapitan daw ako ni Eliah, may kasama ako.Hindi ko din maintindihan kung bakit sila iwas na iwas kay Eliah.Wala pa naman siyang ginagawang hindi maganda sakin.
"Si Tristan ang kasama ko.Sa cafeteria lang kami ng Engineering kakain, hindi sa labas don't worry."
I heard him sigh.
"Just call me right away if anything happens, Tier."
"Yup."
Naglakad na ko papunta sa range.Isa lang ang subject ko ngayong morning kaya iyong natitirang oras I'll give it to firing.
I changed into my firing uniform.It's a black drifit shirt that has a small university logo printed on the upper left side.At the back, there's a small department logo sa upper center.The logo's just the target eye.Tapos may nakalagay na 'Target Locked' sa baba ng logo.After non apelido na ng athlete.Yung pambaba naman ay almost knee length black cycling shorts.Its similar with biker shorts actually.Nakaprint lang din iyong target eye sa left.At may nakasulat na maliit na 'Teran' sa right.
After noon ay dumaan na ko sa custodian para manghiram ng baril tapos pumasok na ko sa firing room.
I started loading my pistol.
'In position.' Signaled the automated intercom.
'5 shots for 15 meters.'
'20 seconds.'
'Fire.'
I narrowed my eyes and focused on the target.The thing is, when you are shooting, you should know how to disregard the gap between you and the target.You need a strong mind to pull off that kind of focus.I pulled the trigger five times. After 20 seconds the target automatically went near me.
I looked at it.Tatlong number 5, dalawang number 4.Maya-maya ay nag-print na ng result iyong assessment machine.
23/30.
6points-Bullseye
5points- Range5
4points-Range4
3points-Range3
2points-Range2
1point-Range 1
Never pa kong naka 30points kahit na sa 15meter distance lang.
I press the button para mapalitan ng bago iyong target ko.Pinalitan ko din ng distance.
In position.'
'5 shots for 20 meters.'
'20 seconds.'
'Fire.'
I pulled the trigger.This time medyo na pressure ako dahil dumating iyong senior ko na hanggang ngayon ay apelido palang niya ang alam ko.Magpapractice din ata siya.
Maya-maya lumapit na iyong target ko.Tinignan ko iyon at napailing ng makita kong may number 1 ako.
Two 5s.
Two 4s.
One 1.
Pagkalabas nung assessment receipt kaagad ko iyong binulsa.
Maya-maya ay lumapit na din iyong target niya sa kanya.Napaawang iyong bibig ko ng makitang nasa five lahat iyong butas.
Wow.
Napalingon tuloy siya sakin dahil nasabi ko ata iyong wow ng malakas.
He chuckled.
"Grabe ka naman.Nasa 15meters lang kasi yon." Paliwanag niya tapos ngumiti.Pero napatunayan kong hindi iyon totoo nung nasa 35 meters na e nasa five at four lang ang mga butas sa target niya.Tapos dalawang beses siyang nagbulleye.20 meters at 25.
He touched his nape habang umiiling."Chamba lang." Sabi niya sakin.
I pouted so he laughed.
"You're the new athlete, right?"
I nodded.
"Gio." Pagpapakilala niya sakin.
"Tiera po."
He smiled.Inabot niya iyong kamay niya kaya naguluhan ako.
"Pistol." Sabi niya."Ako na ang magbabalik.May naghihintay na ata sayo." Sabi niya kaya lumingon agad ako sa may pinto ng firing room.Nandon na nga si Tristan.
I turned my gaze to Gio.
"Hala, hindi na po ako na po ang magbabalik nakakahiya naman po."
Gio just smiled and shrugged.Binalik ko naman ang tingin ko kay Tristan then I signaled wait.
Sabay kaming pumasok ni Gio sa office ni ma'am Lat-iw para ibalik iyong mga baril.Gusto ko sanang pumasok pa sa target area kanina para pulutin iyong mga basyo ng bala pero kanina pa ata naghihintay si Tristan hindi ko lang napansin.Hindi din naman ako ang nakasched para don ngayon.
Pumirma lang ako at nag log out gamit ang biometrics tapos dumeretso na ko sa locker para magpalit.Nagpants lang ako at pinatong iyong varsity jacket.
"I'll go ahead po." Sabi ko kay Gio ng masalubong ko siya paglabas ng locker room.
He just smiled at me.He seemed nice and warm.
"Kanina ka pa?" Tanong ko kay Tristan pagkalapit ko sa kanya.
"Did you bring the stress ball?" He asked instead.I nodded.
"Why?"
"I think I need it right now." Sabi niya habang nakatingin sa likod ko.
Pagkatingin ko sa tinitignan niya ay nakita ko si Gio na kausap iyong isa pang lalaking athlete.
I narrowed my eyes at Tristan and pulled him by the hand right away.Hila hila ko siya hanggang makarating kami ng cafeteria dahil hindi pwedeng makipagsuntukan doon.Malalagot ako!
