𝐵𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑒𝑙 𝐻𝑖𝑘𝑎𝑦𝑒𝑠𝑖...
Korkuyordum ondan, çünkü yavaş yavaş beni kendine aşık ettiğini biliyordum. Bunun intihardan farksız olduğunu da biliyordum. Yine de ne kalbim, ne de ruhum, ondan ayrı bir dakika bile düşünemiyordu.
★ ✮ ✰ ✬ ✦...
"Hiç de yok öyle bir şey." Dedi gerçek olmadığını anladığım kızgın bir tonda. "Bileğinin hakkıyla yendin."
"Yalancı." Ringten inerken ona omuz atıp Pepper'ın yanına oturdum ve Happy'nin benim yerime çıkmasını izledim.
"Fazla üstüne gitme." Dedi Pepper bana gülümseyerek. Sonra yüzünü şeytanileştirdi. "Şirketi bana devrettikten sonra istediğini yapabilirsin." Güldüğünde omzuna hafifçe vurdum.
"Çok kötüsün!" Babam, şirketteki kendi hisselerini ona devredeceğini söylediğinden beri bu konuyla dalga geçiyorduk. "Ve seni affetmeyeceğim."
"Hadi ama Carissa! Dalga geçtiğimi biliyorsun."
"Elbette biliyorum, ama ileride çocuğunuz olduğunda adını Carissa koyana kadar sizi affetmeyeceğim."
"Ne?" Babam beni duyduğunda aniden buraya döndüğü için Happy'den sağlam bir yumruk yemişti. Ama bunu umursamadı. "Ne yapmamı bekliyorsun? İki kızımın adı da Carissa mı olacak?"
"Belki kız olmayacak?" Diye sordu Pepper babama dönerek. Tuzak soru soruyordu.
"Ha çocuğumuz olacak yani?" Dedi babam imayla. "Teşekkürler Carissa, sayende Pepper'ı bu fikre yavaş yavaş alıştırıyorum."
"Rica ederim." Şakacı bir tonda söylediğim sözlerden sonra kalkıp biraz daha ringe yaklaştım.
"Happy, senden sonra sıra bende." Dedim ellerime kırmızı eldivenleri geçirirken.
"Eldivenleri hemen giyme! Babandan dayak yemeye pek niyetim yok!" Bunun arkasından yediği yumruğa gülüp, sol eldivenimi takmama yardım etmesi için Pepper'a götürdüm.
"Stark'lar." Diye homurdanıp su şişesine gittiğinde, ben de eğilerek ringe girdim.
"Kendinize fazla güveniyor gibisiniz, Bayan Stark." Dedi babam, mavi enerji içeceğini kendi köşesine koyarken.
"Öyle de denebilir, Bay Stark." Kendimden emin bir şekilde karşısındaki köşeye geçtim. Üzerimde siyah bir sporcu atleti, üzerinde de mor renkli, kolsuz bir tişört vardı. Altıma da siyah bir tayt giymiştim.
