𝐵𝑖𝑟 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑒𝑙 𝐻𝑖𝑘𝑎𝑦𝑒𝑠𝑖...
Korkuyordum ondan, çünkü yavaş yavaş beni kendine aşık ettiğini biliyordum. Bunun intihardan farksız olduğunu da biliyordum. Yine de ne kalbim, ne de ruhum, ondan ayrı bir dakika bile düşünemiyordu.
★ ✮ ✰ ✬ ✦...
Merhabaa!Bölüme uyacak gif bulamadım, şimdilik Levi ile idare edin:)
Bölüm şarkısı; Zaten kırılmış bir kızsın - Bağzıları
Başlamadanönceoy verir ve yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniiz^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yalvarırım beni dinle! Her şeyi açıklayabilirim!"
Onu dinlemeden odama giden merdivenleri çıkmaya devam ettim. Ölmüş ve dirilmiştim, ne hissetmem gerek bilmiyordum. Bana söylenen yalanları öğrenmiştim, beynim karmakarışıktı, ne düşünmem gerek bilmiyordum.
Ama o an hissettiğim en kuvvetli duygu, doğru ya da yanlış olsa da öfkeydi.
"Peşimden gelme, seni görmek istemiyorum." Dedim net bir sesle.
Yaptığım hiçbir seyi bilinçli yapmıyordum. Evet, aşağı yukarı bu tarz bir tepki vereceğim doğruydu, ama şuan bedenimi kontrol eden ben değildim. Bütün yetkiyi içimdeki bir başkasına vermiştim sanki, sadece izliyordum.
Odama girip kapıyı kapattım. "Friday, Carissa Stark yetkisi, protokol 13, odama kimsenin girmesini istemiyorum."
"Elbette, Patron. Anthony Edward Stark ve Pepper Potts'un sahip olduğu bütün protokoller ikinci bir emre kadar rafa kaldırıldı." Dedi mekanik bir sesle.
Daha fazla burada durmak istemiyordum, çünkü o zaman ya kaderime boyun eğerdim ya da onu affederdim. Neyin doğru olduğunu da bilmiyordum üstelik!
Giyinme odama girip üst raftan orta boy siyah renkli bavulumu çıkardım ve yatağımın üzerine bıraktım. Günlük kıyafetlerimin arasından rastgele bir yığını içine atıp kapağını kapattıktan sonra sürükleyerek kapının yanına getirdim. Onu oraya bırakırken kapıdan gelen yumruk seslerine kulak tıkadım, masanın üzerinde duran telefonuma yığılan mesajların gürültüsüne de öyle.
17 yaşımdayken yüklediğim bu protokol ben hariç herkesin tüm yetkilerini elinden alıyordu. Babamın bundan haberi yoktu, az önceye dek. Pepper'ın yetkilerine de el koyduğum için muhtemelen şirkette şuan kafayı yemek üzereydi.
Kapıyı açmam için yalvarmasının sebebi buydu, zırhlarını kullanamıyor olması. Eğer kullanabilseydi bu kapı şimdiden kırılmıştı bile.
Telefonumu, cüzdanımı ve pasaportumu aldıktan sonra bir çantanın içine attım ve valizimi sapını sağ elimle sıkıca sardım.
"Friday, kapıyı açabilirsin."
Kapıdan minik bir 'klik' sesi geldikten sonra kenara çekildim. Tam o sırada kapıya omuz atmakta olan yüzbaşı aniden içeri kapaklandığında ona yandan bir bakış atıp dışarı çıktım ve diğerleriyle göz göze geldim.
