İNTİKAM

BÖLÜM-1 KÜÇÜK HANIM

Bölüm şarkısı: Güneş Ft. Uzi - Dua

                                                                            N

Karşımdaki adam kanlı bedeniyle bana yalvarıyordu. Artık bu son yakarışları olmalıydı.  Azıcık akıllı olsaydı yalvarmayı bırakırdı.En başından beri bir kıza tecavüzün cezası olmadığını düşünmüş olmalıydı. Ama yanıldığı; bu ülkedeki cezaları bir süredir devletin değil, benim verdiğimdi. Son nefesini verdiğini hissettim. Adamın omzundan akan kanlardan biraz işaret parmağıma alarak sırtına kanlı bir 'N' çizdim. En sonunda da o 'N'in üzerine yatay bir çizgi çektim. Terazi dengelenmişti artık. Adalet sonsuzluğundan ayrılıp bu adamın bedenin gerçekliğine kavuşmuştu. 

Bendeki adalet; annem, babam ve erkek kardeşimin hayata veda edip bana koskoca yalnızlığı ve kimsesizliği hediye etmesiyle başlamıştı. Sahip çıkan tek kişi amcam olmuştu. Babamla ikisi yer altının yenilmez patronlarıydı. Kısa sürede o kadar büyümeleri herkes için büyük bir tehdit oluşturmuştu. Bütün yer altını insanlara bağladıkları senetlerle kendilerine köle yapıyorlardı. Bütün kumarhaneler onlara tapuluydu. Sadece ülke içi de kalmamışlardı. Çünkü onların açlığı sahip olmadıklarındaydı. Gittikleri her ülkede en azından kimliğini bilenler tarafından bir Tanrı gibi karşılanmak, herkesin karşısında tir tir titremesiydi onların gerçek gücü.

Bir gün ailecek gittiğimiz davette, bir adamın bütün uyuşturucu deposunu patlatarak adamın hayatına son vermişti. "Bu şerefsizin herkese yaptığı ihanetin bedeli canı olmalıydı.  Ama bana ve kardeşime yaptığı ihanet hem canı hem de malıydı." diyerek 'sözde' insanları kendine bir kez daha hayran bırakmıştı. 

Annem hiçbir zaman babamın bir destekçisi olmamıştı. Çünkü zamanında bu mafya zırvalıkları yüzünden bir oğlunu kaybetmiş. İlk başta kendi babasından kurtulmak için babamla evlenmiş ancak diğer dedem de yer altının kumar babasıymış. 1 gecede bir suikastle öldürülerek bütün işler babama ve amcama geçmiş. Zorla holding başına geçmişler. Diğer amcam Hakkı'ya her hangi bir mal varlığı düşmeyince, düşman aile olan Şahinler'e çalışmaya başlamışlar. Benim bu halde olmamın en büyük nedeni de, Erdem Şahin'di.

Son bir kez daha içimden kalbimin pompaladığı korların söndükten sonra bıraktığı kara küllerin uçuşarak zihnimi terk etmesini bekledim. Şafak sökmesine çok az bir zaman vardı. baykuş sesleri kesileli fazla bir zaman olmamıştı.

  Olabildiğince rahat bir tavırla ancak hızlı adımlarla çam ağaçlarının arasından sıyrılıp motoruma doğru yol aldım. Ay yavaş yavaş gözlerden kaçıyordu, gözbebeklerimizdeki karanın onun aklığını kirletecekmiş edasıyla. Motorum göz hizama geldiğinde ona ilerledim.  Ardından hiç beklemediğim bir kurşun sesi geldi. "Sikeyim", diye mırıldanırken aynı hızda pantolonumun kemer kısmından çıkardığım tabancayı sesin geldiği yöne doğrulttum. Gözlerimle etrafı taradım.

 Az ileride siyah takım elbiseli adamlar bulunuyordu. Birkaç adım atarak onlara doğru ilerledim. Bir adamın yakarışları duyuldu ağaçların gerisinden.  Yaklaşık 7 adam vardı. Hepsini etkisiz hale  getirebilir miydim? Hadi deneyelim! Bir kurşunu boğazından yakarışlar kopan adama sıktım. Onu susturan ben olmuştum. Muhtemelen siyah takım elbiseli adamlar korumalar olmalılardı.Hızlıca silahlarını kavrayıp etrafa bakınıyorlardı. "Nah bulursunuz beni." deyip sinsice gülümsedim.

Şarjörümde 6 kurşun kalmıştı. Hızlı adımlarla koşarak yanlarına ilerledim. Birisi tetiğe basmak üzere olduğunda adamın bileğinden tutup namluyu kendine çevirdim. Salak kendini vurmuştu! Bu mafya kimse daha iyi korumaları işe almalıydı.