04.07.2016
Kadın arabasını park ettikten sonra arabadan havalı bir şekilde indi. Gözlüğünü söyle bir havaya kaldırıp etrafına baktı. Dudağının bir kenarı hafifçe yana kıvrıldı. Gözlüğünü yukarı, saçına takıp hızla hastaneye girdi.
Üstünde ki siyah dizine gelen elbisesi, kısa kahve saçları ve mavi gözleriyle etrafında ki insanların arkalarından bakmasına sebep oluyordu.
O kim miydi? O Nazlı Akay Yılmaz'dı. Sosyetenin en güzellerinden ve en asil olanlarından...
"Bakar mısınız?"
"Buyurun hanım efendi." Dedi hastanenin resepsiyonun da ki kadın.
"Doktor Erol Aksöz odasında mı?"
"Evet, hanım efendi."
"Teşekkürler."
O muhteşem gülüşüyle kadına gülümsedikten sonra, hızla arkasını dönüp asansöre doğru ilerledi. 3.kata bastıktan sonra beklemeye başladı.
O 23 yaşında annesinin zoruyla sosyetenin en çok konuşulan ismiyle evlenmiş ve genç yaşta acılara maruz kalmıştı. Ne kocasını sevmişti ne de kocası onu sevmişti. Üstelik birde üstüne çocuğu olmayacağını öğrenmişti. Ne kadar acı yaşamış olursa olsun hiçbir zaman bunu göstermemişti. Zamanla mutlu olmayı da, acılarla yaşamayı da öğrenmişti.
Yanına gelen tekerlekli sandalyede ki kadına ve ona refakat eden hemşireye baktı. Bir zamanlar yüzüne taktığı o sahte gülüş zamanla gerçeğe dönüşmüştü.
Gülümsemesi, kadını görünce yüzünde soldu. Bu kadını tanıyordu. Ama nereden? Gözleri ona çok tanıdık geliyordu. Ya gülümsemesi...
"İyisiniz değil mi?"
"Sağol Emel ama iyiyim. Sadece bir an başım döndü."
"Eslin hanım duymasın sizi dışarıya çıkardığı mı beni öldürür."
"Ah hayır, tabi ki de ona söylemeyeceğim." Dedi kadın hemşireye dönerek yüzünde ki o gülümseme melekleri kıskandıracak kadar güzeldi.
Sonra başından aşağı kaynar sular döküldü Nazlı'nın. O oydu. Burcu... Abisinin 21 yıl önce ki aşkı... Bu zamana kadar hayran olduğu tek kadın...
Hani ölmüştü bu kadın. Hani yaşamıyordu. Öyle dememiş miydi annesi? Amerika da beyin tümörü tedavisi görürken hayata gözlerini yumdu demişti abisine...
Kalbinin sıkıştığını hissetti Nazlı. Abisi bunu öğrense ne olurdu bilmiyordu. Yıllarca herkesten uzak bir yerde yaşamıştı. Kendisinden bile kopmuştu.
Asansörün açılmasıyla tekerlekli sandalyede ki kadın asansörün içine geçti.
"Hanımefendi gelecek misiniz?"
Hemşirenin kendisine seslenmesiyle yüzünde ki şaşkınlığı yok edip muhteşem gülümsemesini yüzüne taktı. Hemşireye kafasını sallayıp asansöre bindi.
Kadının yanına geçti. Sonra içinden o değildir belki dedi. Sonuçta daha adını bilmiyordu. Belki kadın Burcu demeyecekti.
Kendini toparladı. Kadına bunu sorması gerekiyordu. Yoksa bütün bir zaman pişmanlık duyacaktı.
Sonra düşündü. Ya bu kadın Burcuysa ne yapacaktı? Sadece aklına abisi geldi. Hiç düşünmeden buradan gidecek ve abisine söyleyecekti.
Kadına döndüğünde kendisine baktığını gördü. Yine o muhteşem gülümsemesini gösterdi. Ne zaman duygularını belli etmek istemese bu gülüşü kullanırdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mevsim Hâlâ Sen...
ChickLit"Sakın Bana Aşık olma Berat. Eğer bana aşık olursan kader bizi ayırır. Asla kavuşamayız." Burcu ve Berat'ın muhteşem ve bir o kadarda acıklı hikayesi... Yıllar sonra Burcu, alzheimer hastalığına tutularak bir kliniğe yatırılıyor ve şans eseri Beratl...
