The Hard Life {GW15}

Untitled Part 3

Chapter 3
Μεριά Αριανας
Το επόμενο πρωί που ξύπνησα οι σκέψεις μου ήρθαν κατευθείαν στο χθεσινό συμβάν...Κατευθειαν με πλημμύρισε ένα συναίσθημα χαράς και ευτυχίας.Λιγα ήταν τα άτομα που ενδιαφέρονταν για μένα και όταν αυτο το όμορφο και καλό παιδί ήρθε και με βοήθησε...αχ αυτο το παιδί Φρεντυ τον λενε...δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτε...ηταν το ευπρόσδεκτος και φιλικός...
Εκείνη τη μέρα συναντήθηκα με την Αλίσια και κατευθείαν κατάλαβε ότι κάτι είχε αλλάξει μέσα μου και ετσι της είπα τι είχε γίνει...
Όλες οι μέρες πέρασαν χαλαρά τα ιδια και τα ίδια γίνονταν και εγώ να σκέφτομαι αυτο το παιδί όλη μέρα και να μην τον έχω ξανά συναντήσει από εκείνο το βράδυ.
Ως που μια μέρα...τον είδα ξαφνικά μπροστά μου...
Πήγα στο μαγαζί του Ρούφους. Η Αλίσια ήταν είδη εκεί. Μπήκα μέσα και κάποιος έπεσε πάνω μου,μου έπεσε η τσάντα και εγώ εσκυψα για να μαζέψω τα πραγαμτα που πλέον ειχαν φυγει από την τσάντα μου και ήταν αραδιασμένα παντού στο πάτωμα.
-Συγγνώμη (ακούω μια γνωριμη φωνή να μου λέει)
-Δεν πειράζει (λεω και το αγόρι σκύβει για να με βοηθήσει με τα πράγματα μου).
Πάμε να πιάσουμε ένα τετράδιο που είχε πέσει κάτω συγχρόνως, τα χέρια μας και τα βλέμματα μας συναντιούνται.
-εσυ (μου λέει και σηκώνεται).
-εσυ (λεω και εγώ)
-πρώτη φοραωερχεσαι εδω;
-όχι πολύ συχνά ειμαι φίλη με το παιδί από το μαγαζί,εσυ;
-και εγώ συχνά. Ξέρεις τον Ρούφους;(μου λέει με ένα βλέμμα απορίας)
-ναι είμαστε κολλητη του!
-σοβαρά τώρα πρέπει να τον δειρω που ξέρει μια τόσο ωραία κοπέλα και δεν μου την έχει γνωρίσει (λέει και σκάμε στα γέλια).
-παιδιά τι κάνετε τόση ώρα στην είσοδο; (μας διακόπτει η φωνή της Αλισιας).
-μου έπεσε η τσάντα μου και μαζεύαμε τα πράγματα.
-βλέπω γνώρισες τον Φρεντυ. (πετάγεται ο Ρούφους).
-βασικά με ξέρει είδη (λέει ο Φρεντυ).
-ωραία! Θα ρθειτε να κάτσουμε πίσω;(ρωτάει ο Ρούφους).
-εμ εχω μια δουλειά (λεει ο Φρεντυ).
-ελαα κάτσε (τον παρακαλαω).
-άντε καλά για λίγο ομως(απαντάει).

Μεριά Φρεντυ
Πάω να βγω από το μαγαζί του Ρούφους και πέφτω πάνω σε μια κοπέλα της ζητάω συγγνώμη και μετά από λίγο καταλαβαίνω ότι ειναι η κοπέλα που για χάρη της χάνω τον ύπνο μου κάθε βράδυ που δεν μπορω να συγκεντρωθώ όλη μέρα στην δουλειά μου...αυτη η κοπελα η όμορφη ευγενική και πολύ γλυκιά Αριανα!!! Μετά καθησαμε εκεί στον Ρούφους όλοι, φάγαμε ακούσαμε τραγούδια γελάσαμε με διαφορα αστεία που λέγαμε και...ηταν η ώρα του αποχαιρετισμού η ώρα που έπρεπε να φυγω...γιατι γιατί γιατί...γτ να πρέπει να φυγω...
-εμμ παιδιά πρέπει να φυγω εγω (λεω με την καρδιά στο στόμα).
- και εγώ (λέει η Άριανα).
-αα εγω θα κάτσω λίγο εδω με τον Ρούφους να τον κάνω παρέα. Ρούφους θα με γυρίσεις μετά στο σπίτι;
-μάλιστα κυρια Αλίσια (λέει και σκάει στα γέλια)
- θες να σε πάω εγώ μέχρι το σπίτι; ειναι και βράδυ και δεν πρέπει να κυκλοφορείς μονη σου.
-ναι αμε! (μου λέει και κατευθείαν ενα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου.)
Φυγαμε από το μαγαζί και κατευθυνθήκαμε προς το αμάξι μου.
-θα παμε με αναξι,δεν σε πειράζει ετσι;
(την ρωτάω).
-οχι εντάξει...
Η διαδρομή ήταν ήσυχη ακούγονταν τα διάφορα τραγούδια που άλλαζαν ανα δυο με τρία λεπτά από το ραδιόφωνο...εκτος από κάποιες στιγμές σχολιάζαμε για τα τραγούδια.
-φτάσαμε...
-ναι.εμ πρέπει να φυγω.
-εεε περίμενε λίγο...θελεις να μου δώσεις τον αριθμό σου; μην ξαναχαθουμε.
-ναι εννοείται.
Ανταλαξαμε τα τηλέφωνα μας.
-καληνύχτα (μου είπε)
-καληνύχτα (της είπα και της έδωσα ένα φίλη στο μάγουλο!