The Hard Life {GW15}

Untitled Part 15

Life Chapter 15

ΜεριάΑριάνας

Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα στην αγκαλιά του Φρέντυ! Δεν ήθελα να φύγω από κοντά του, όμως ήθελα να του ετοιμάσω πρωινό και σηκώθηκα! Πήγα στην κουζίνα άνοιξα το ψυγείο και δεν βρήκα τίποτα. Έτσι έβαλα στα γρήγορα φόρμες και πήγα στο σουπερ μαρκετ και τον φούρνο που υπήρχε εκεί κοντά.

Με το που πήγα στο σπίτι, πήρα δυο πιάτα τα έβαλα στο τραπέζι έβγαλα ένα άλλο πιάτο και έβαλα τα κρουασανακια.

Πήρα την μαρμελάδα φράουλα και την έβαλα σε ένα μικρό μπολάκι, πήρα και τις φρυγανιές και τα τοποθέτησα πάνω στο τραπέζι. Εκείνη την στιγμή ξύπνησε ο Φρέντυ.

-Καλημέρα μωρό μου!

-Καλημέρα αγάπη μου!

-Τι είναι αυτά στο τραπέζι?

-Πρωινό (του λέω με μια δόση υπερηφάνειας)

-πολύ ωραίο πρωινό (λέει με έναν θαυμασμό και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο)

-κάτσε να φάμε ( του λέω και καθόμαστε και οι δύο στις θέσεις μας)

Φάγαμε το ωραίο πρωινό μας και μετά συμμαζέψαμε το τραπέζι. Καθίσαμε να δούμε στην τηλεόραση μία ταινία. Η ταινία τελείωσε και κλείσαμε την τηλεόραση.

-Αγάπη μου, σήμερα δουλεύω. Μπορείς να με πας στο μαγαζί το βράδυ? ( λέω στον Φρέντυ)

-Εμ... γιατί δεν σταματάς αυτή την δουλειά?

-υπονοείς κάτι για την δουλειά μου? (του λέω νευριασμένη)

-όχι... απλά... σου έχω πει... ο πατέρας μου έχει μία καφετέρια και την έχει αφήσει σε εμένα. Μπορείς να δουλέψεις εκεί.

-και αν δεν θέλω να δουλέψω εκεί?

-εντάξει... δεν θα γίνει κάτι... απλά σε εκείνη την δουλειά εσύ θα διαλέξεις το ωράριό σου... αναλόγως με το πώς σε βολεύει.

-καλά... θα δούμε, προς το παρόν θα συνεχίσω την δουλειά που κάνω, εντάξει?

-εντάξει... όπως θέλεις... πάντως ξέρεις, ότι η δουλειά στην καφετέρια είναι πάντα ανοιχτή.

Η ώρα ήταν 9 το βράδυ και έπρεπε να ετοιμαστώ, αφού 10 η ώρα έπρεπε να ήμουν στο μαγαζί. Έβαλα κάτι απλό. Ένα τζιν και μία απλή άσπρη μπλούζα... αφού ούτω η άλλως θα άλλαζα στο μαγαζί. Πήρα την τσάντα μου και έβαλα μέσα το πορτοφόλι μου το κινητό μου και ότι άλλο χρειαζόμουν.

-Αγάπη μου θα με πας στην δουλειά?  Ώρα είναι δέκα παρά.

-Από τόσο νωρίς? Το μαγαζί ανοίγει στις 11:30.

-Ναι. Όμως πρέπει να κάνουμε πρόβα στο μαγαζί και πηγαίνουμε ποιο νωρίς.

-Εντάξει... πάμε.

Στον δρόμο δεν λέγαμε τίποτα. Είχαμε την ωραία και απαλή μουσική να ηχεί στα αυτιά μας. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε.

-Αγάπη μου, εσύ τι θα κάνεις? Θα βγει έξω? (ρωτάω τον Φρέντυ)

-Δεν ξέρω, μπορεί να πάω λίγο στα παιδιά. Μετά να ρθω να σε πάρω?

-Όχι δεν χρειάζεται.

-Μα τι λες? Τα ξημερώματα θα έρχεσαι μόνη σου στο σπίτι? Μπορεί να συμβεί κάτι.

-Θα με φέρει ο Δημήτρης.

-Ποιος είναι αυτός? (μου λέει και καταλαβαίνω πως ζηλεύει και ομολογώ πω μου αρέσει)

-Ένα παιδί που δουλεύει στο μαγαζί.

-Και γιατί να σε φέρει αυτό στο σπίτι?

-Γιατί είναι φίλος μου... και σχεδόν πάντα με πάει σπίτι.

-Αυτό θα αλλάξει. ( μου λέει φανερά εκνευρισμένος)

-Φρέντυ πρέπει να φύγω τα λέμε.

-Καλά αλλά δεν τελειώσαμε εδώ την συζήτησή μας, να το ξέρεις. ( μου λέει και εγώ σηκώνομαι και βγαίνω από το αυτοκίνητο).