ბექა ვერც კი იაზრებდა, რა ხდებოდა ჯერ კიდევ ორი დღის წინ ნორმალური სამსახური ჰქონდა, მშვიდად მუშაობდა, თითქმის არაფერზე აღარ ნერვიულობდა, ახლა კიდევ მის ცხოვრებაში, უეცრად ვიღაც "მდიდარი" ნაღვლიანი ბიჭი გამოჩნდა, რომლის გამოც მოსვენება დაეკარგა, მისი დაცვის სურვილი უბრალოდ ჭამდა, თითქოს შავთმიან, ბიჭში მის თავს ხედავდა,თან ეტყობოდა როგორი მარტოსულიც იყოო,მაგდა როარა თვითონაც ისეთი იქნებოდა, ახლაკი როგორც მაგდამ დაეხმარა მას ისევე უნდა დაეხმაროს შავთმიანბიჭს... მის შავ ბნელ თვალებში მოციმციმე ვარსკვლავები უნდა დააბრუნოს, ამას იზამს, ის ყველაფრის ფასად, არაფერს შეუშინდება, მხოლოდ მისი გაბრწყინებული თვალების დანახვა უნდოდა...
ფიქრებმა იმდენად წაიღო ბიჭმა ვერც კი გაიაზრა როგორ დაიწყო მზემ ჩასვლა და უკუნითი სიბნელის დრო დგებოდა, თითქოს 5 წუთის წინ წაიყვანა თავისი "უფროსი" კომპანიაში სულ რაღაც დილის შვიდი საათი იყო, ახლაკი მზე ჩადიოდა,ტანში გაცრა არა გაკვირვებისგან არამედ მარტის ცივი საღამოსგამო... გაიცინა, გაუკვირდა, სად გავიდა ამდენი დრო რამდენი ხანიი იჯდა ასე უაზროდ... დროზე ფიქრს რომ მოეშვა, მანქანაში მწოლიარე ბიჭს დააკვირდა, ისევ მშვიდად ეძინა, არ უნდოდა სიმყუდროვე დაერღვია,მუცელმაც უცნაური ხმები გამოუშვა, მიხვდა რომ მთელი დღის უჭმელი იყო, იმედი ჰქონდა რომ ჯერ არ გაიღვიძებდა მაგრამ პატარა ფურცელზე მაინც დაუწერა რომ მარკეტში წავიდა სარკეზე დაამაგრა და ნელა ჩაუყვა უსწორმასწორო გზას...
...
შავთმიანს შიმშილის გრძნობა არ აძლევს მშვიდად ძილის საშუალებას, ნელა ახელს თვალებს ჯერ ვერ იაზრებს სადაა მალე, ხვდება რომ მანქანაშია, სწორდება აქვე შენიშნა ბექას ჟაკეტი გაეღიმაა, ისევ გაეღიმა ეცადა გამოფხიზლებულიყო, მანქნიდან გადადის მძიმედ ამთქნარებს და ადგილს აკვირდება, მზე ჩასულიყო, ირგვლივ კი სიმშვიდე იყო არც ბიჭის კვალიი არ ჩანნდა და არც ადგიილი არ ეცნობოდა, ამ დროს შიმშილმა ისევ თავი ახსენა, ისევ მოათვალიერა გარემო, ბიჭი ისევ არ მოხვდა თვალშიი, ამდროს ტანში გაცრა, სიცივისგანნ, თან შენიშნა რომ გაწვიმებას აპირებდა...
-ის მართალი იყო აუცილებლად გაწვიმდება-საათზე დახედვის შემდეგ თქვა, ისევ მანქანაში ჯდება და სარკეზე მიმაგრებულ ფურცელს აწყდება სადაც გარკვევით წერია "მალე დავბრუნდები, მარკეტში წავედი" ჯანდაბა ისევ იღიმის, იღიმისს, სკამზე სწორდება ბიჭის ზედას კვლავ იფარებს მხრებზე და იწყებს ლოდინს, მალე მანქანის ფანჯარას წვრილი ნელი წვიმა ასველებს, ბიჭის ლოდინი დიდხანს არ გრძელდება,მალე კარები იღება და ოდნავ თმადანამული ბიჭი ჯდება მანქანაში.
-საღამომშვიდობის,კარგად ხარ? რამე ხოარ გინდა?-მშვიდი ხმით ეკითხება და თმაზე ხელს ისვავს ნამის გასაქრობად.
-საღამომშვიდობისა... ეს აიღე-ჟაკეტი გაუწოდა-მადლობა კარგად ვარ, სად ვართ?
-არაფრის... ყველაზე მყუდრო ადგილი ეს ვიცი, თან ახლა სიმშვიდე ყველაზე მეტად გჭირდებოდა - მხრები აიჩეჩა,ცელოფნის პარკიდან პატარა ფუნთუშები ამოიღო და გაუწოდა-ჯერ ეს ვჭამოოთ ქვემოთ კიდევ პატარა რესტორანი და სასტუმროა, დავისვენოთ, თუ სხვა გეგმები არ გაქვს...
-არა არაფერი არ მაქვს გეგმაში- ფუნთუშა და წვენი გამოართვა.
გარეთ საშინლად წვიმდა, წვიმის წვეთები მანქანას ყველა მხრიდან თავს ესხმმოდა...
...
-ორი ოთახი თუშეიძლება.
-აჰ უკაცრავად სერ,მხოლოდ ერთი ოთახის გასაღების მოცემა შემიძლია რახან გარეთ საშინელი ამინდია,ქალაქში გასასვლელი გზა ჩაიხერგა ამიტომ, ყველა აქ ჩერდება და ოთახების კრიზისი გვაქვს...
-ამ, ავიღოთ?- ბიჭისკენ მიბრუნდა
-კი მე არ მაქვს პრობლემა...
...
-არმიყვარს,წვიმაა-ჩაილაპარაკა.
-რატომ-კარები გახსნა.
-ცუდ მოგონებებს მიღვიძებს- კარებში შევიდა...
-ჯანდაბა ხოუნდა ეთქვათ რო ერთი ლოგინი იქნებოდაა.
-მადლობა თქვი საერთოდ მანქანაში ძილი რომ არ გვიწევს-ჩაიცინა- არყოფილა მთლად ცუდი ხოიცი მანქანაში ძილი.
ორივემ ხმამაღლა გაიცინეს...
-შეგიძლია პირველი შენ მიიღო შხაპი.
-კარგი...
ბექამ ოთახი რამოდენიმეჯერ მოათვალიერა, ბოლოს კიდევ იფიქრა ორი წუთით წამოვწვებიო, ჰალსტუხი ნახევრად შეიხსნა და ლოგინის კუთხეზე დაიკავა ადგილი, ვერც კი გაიაზრა როგორ ჩაეძინა...
უცნაურმა ხმამ აიძულა გაეღვიძა, თვალები გაახილა თუარა მისცხვირწინ მძინარე შავთმიანს წააწყდა,გიჟივით წამოვარდა ლოგინიდან თავი გააქნია რო მოფხიზლებულიყო, მალე ისევ რაღაც ხმები გაიგონა,გვერდით შებრუნებულს კი შავთმიანის ჩურჩულს მოჰკრა ყური, ჯერ ჩურჩულებდა, მერე კიდევ ლოგინში წრიალი დაიწყო, სიტყვების გარჩევა უჭირდა წაბლისფერთმიანს მაგრამ ,ხვდებოდა რომ კოშმარს, ხედავდა და რამე უნდა გაეკეთებინა.
-ნიკა გაიღვიძეე-ოდნავ შეანჟღრია, რადროსაც ხელზე ხელი წაავლო.
-დამ...მე...ხმარეე-ჩახრეწილი ხმით ამოილაპარაკა.
-ყველაფერი რიგზეაა გაიღვიძეე- ახლა უფრო მეტად შეანჟღრია, მაგრამ ისევ რეაქციის გარეშე...
-ნიკა,გაიღვიძეე-მხრებზე მოკიდა ხელი- ნიკააა.
-მიშ...ვვე...ლ-ბიჭმა კანკალი დაიწყო, შემდეგ კიდევ ხელების უმისამართოდ ქნევა...
-გაიღვიძეეე გთხოვვ-არ იცოდა რაექნაა ძვლივს დაუკავა ხელები რომ ოდნავ დამშვიდებულიყო-უნდა გაიღვიძოო გამოფხიზლდი, ეგ უბრალოდ სიზმარიაა, ახლა ყველაფერი რიგზეააა, თითქოს გაიგონა ბიჭის ნათქვამი მაჯაზე კვლავ წაავლო ხელი და სწრაფი სუნთქვა დაუმშვიდდა, მალე კი ბექას ხელზე, ჩაჭიდებულს დაეძინა...
ბექა უკვე კარგად ხდებოდა რის გადატანა მოუწია,იმისგამო რომ უბრალოდ არასწორ ოჯახში დაიბადა...
ძილი თითქმის, არ ეკარებოდა, ცდილობდა ხელი არ გაექანებინა რომ ბიჭს მშვიდად სძინებოდა, ნელნელა მასაც ძილმა მოერია და დაეძინა...
...
《-ბექაა, გაიღვიძეეე უნდა წავიდეთ.
-რახდება?
-მამაჩემმა დამირეკა, კომპანიაში უნდა მივიდე სასწრაფოდ...
...
-დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება-გაუღიმა ბექამ.
-იმედია, შეგიძლია სახლში მიხვიდე და გამოიცვალო მაგის დრო გექნება, თურამე მალე დასრულდება დაგირეკავ...
-კარგი...
...
-აბონენტს დროებით ვერ დაუკავშირდებით... სიგნალის შემდეგ დატოვეთ შეტყობინება... _ბექა... მგონი დასრულდაა... ახლა მოვკვდებიი...-სლუკუნით აგრძელებდა- არმინდა სიკვდილი... მაგრამ იცოდე ბედნიერი ვიყავი რომ შენ შეგხვდი... იცი მეც მომწონხარ, ვიცი ამის დრო არაა მაგრამ, ჩემი ბოლო სიტყვებია და ეს უნდა მეთქვაა, გთხოვ დედას სასაფლაოს მიხედოო... და ხო მადლობა ყველაფრისთვის- ტირილნარევი ხმით თქვა..."》
...
რამოდენიმე თავით წინ გადავხტი მაგრამ გაგრძელებაში უკან ვბრუნდები... 《 ამ ბრჭყალებში რაც წერია ჯერ არ მოხდება 》
