...
აფეთქების ხმამ ყველაფერი დააყრუა, მალე ნგრევის ხმამ ყველაფერი გადაფარა და 32 სართულიანი შენობა მიწასთან რამოდენიმე წამში გასწორდა》
...
ორი თვით ადრე*
შავთმიან ბიჭს დილით პირველი ეღვიძება, თვალების გახელისთანავე მის წინ მშვიდად მომძინარ წაბლისფერთმიანს ხედავს, იღიმის, ისევ იღიმისს, წაბლისფერთმიანის გამო იღიმის, როცა შეამჩნია რომ წაბლისფერთმიანი შეიშმუშნა სწრაფად წამოჯდა, არ უნდოდა უხერხულ სიტუაციაში ჩაეგდო ის...
შავთმიანმა როცა გაანალიზა რომ წაბლისფერთმიანი არ გაიღვიძებდა საათს დახედა, გაიღიმა მიხვდა რომ დღეს შეუძლია უბრალოდ დაისვენოს, ისევ წვება, წაბლისფერთმიანს ცოტახნით აშტერდება და მერე თვალებს მაგრად ხუჭავს...
...
-სად გინდა წასვლა?
-არვიცი სადმე...
-მაშინ წავედით და გზაში მოიფიქრე-მანქანა დაქოქა.
-ჰო-თავი დაუკრა და ღვედი გაიკეთა.
...
შუადღის მზეს,საერთოდ არ ჰქონდა სითბო,უძლური იყო მარტის მზე საშინელი ცივი ამინდის მიმართ, ნელი სუსტი ქარი თმას ურხევდა ხის სკამზე, მჯდარ ბიჭებს...ბიჭები თითქოს არ ინძრეოდნენ, სიმყუდროვეს ტელეფონის ზარი არღვევს ...
-გისმენთ
-სად ხართ?
-დღეს შემეშვით-ტელეფონს იქვე მყოფ ხეზე ანარცხებს...
ტელეფონუ ნაწილებად დაიფშვნა, რაზეც წაბლისფერთმიანი შეკრთა,აინტერედებდა რახდებოდა მაგრამ დუმილი ამჯობინა...
-იცი პირველად ვიყავი ასე მშვიდად, მაგრამ ეს სიმშვიდე ისევ დაარღვიესს- ღრმად ამოისუნთქა... წაბლისფერთმიანი დაფიქრდა და ბოლოს ოდნავი ღიმილით თქვა.
-დღეს შენი დღეაა, ამიტომ ვერავინ ვერ დაარღვევს ამ შენს სიმშვიდეს- წარბი აზიდა წაბლისფერთმიანმა- წამოდი- მაჯაზე ხელი წაავლო,თავისი ტელეფონი იქვე მოისროლა გასაღებთან ერთად და ბილიკს სწრაფად ჩაუყვნენ.
-ს...-შავთმიანს რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ გაჩუმდა...
-უბრალოდ დღეს მთელი დღე შენი იქნება, არანაირი დაცვები, არანაირი ძმები არანაირი, კომპანიები, უბრალოდ მთელი დღე შენი იქნება, იმას გავაკეთებთ რაც არასდროს არ გაგიკეთებია და რისი გაკეთებაც ყოველთვის გინდოდა- გაუღიმა და ბილიკს კვლავ ჩაუყვა.
შავთმიანს ჯერ გაუკვირდა,შემდეგ კი უბრალოდ მიენდო
გაჰყვა...
პატარა ბილიკს 10 წუთის განმავლობაში ჩუმად მიუყვებოდნენ ბოლოს მაგისტრალზე გასულებმა ტაქსი გააჩერეს...
-არმკითხავ სად მივდივართ?
-სად მივდივართ?
-მმ-ჩაიცინა-ჯერ ეს მოუხერხებელი ტანსაცმელი გავიხადოთ და შემდეგ სადაც შენ გინდა...
-შეიძლება გასართობ პარკში წავიდეთ.
-რათქმაუნდა...
...
(არსებული 26 მაისის პარკში ცოტა რაღაცეებს დავამატებ და ეგაა, მიყვარს ჩემი ფანტაზია)
გასართობ პარკში შესვლისთანავე, შავთმიანი ბიჭი ადგილზე გაშეშდა, ის ხომ ისევ დაბრუნდა აქ 17 წლის შემდეგ ისევ დაბრუნდაა,ადგილზე გაიყინა თითქოს ისევ ის დღე იყოოო, თითქოსსს ისევ დაიკარგა, თვალები აუწყლიანდაა, ყურებში ხმაური მისუსტდაა, მხოლოდ საკუთარი ძლიერი გულისცემა ესმოდაა, აზრზე ვერ მოდიოდაა, სანამ მხარზე შეხებამ არ გამოაფხიზლაა...
წაბლისფერთმიანი ოდნავი ღიმილით უყურებდა მის წინ გაფითრებულ ბიჭსს, ლოყაზე ჩამოგორებულ ცრემლს ცერა თითით ნაზად წმენდსს და ისევ იღიმისს.
-წარსულის გარეშე-ლოყაზე ოდნავ მოუთათუნა ხელი-წავედით.
...
-გთხოვ აღარ შემიძლიააა,სადმე დავჯდეთ-ღრმად სუნთქავდა წაბლისფერთმიანი.
-კარგი მიდი იქ დაჯექი-ანიშნა ხის ქვეშ მდგომი სკამისკენ-მე რამეს ვიყიდი.
-კარგი-წინ სწრაფად გადაჭრა გზა,ხის სკამზე დაიკავა ადგილი და ცას მიაშტერდა, უჩვეულოდ ლამაზია ცა* გაიფიქრა და ყურადღება მისკენ მომავალი შავთმიანისკენ გადაიტანა, უფრო სწორად რო ვთქვათ მიაშტერდა... ნელი გათანაბრებული ნაბიჯით მოუყვებოდა ცარიელ ბილიკს, ხელში ორი ქილა ლუდი ეჭირა და სახეზე უჩვეულო ნაზი ღიმილი დასთამაშებდა, ამ სანახაობამ წაბლისფერთმიანი გააღიმაა,შემდეგ მის თავზე უფრო გაეცინა, რაც შავთმიანი გაიცნო მას შემდეგ ყოველდღე უფრო და უფრო მეტს იღიმოდა, ავიწყდებოდა ყველაფერიი...
-აიღე-ხის სკამზე, წაბლისფერთმიანის გვერდით ჩამოჯდა.
-მადლობა.
...
საათზე მეტი უბრალოდ ცას უყურებდნნენ...
-კიდევ მოვიტან რამოდენიმე ქილას-
შავთმიანმა თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად...
შავთმიამა ბიჭის წასვლის შემდეგ წინ აქა იქ მოსიარულე წყვილებისკენ გადაიტანა ყურადღება...
...
წაბლისფერთმიანი ნელი ნაბიჯებით მიუყვებოდა ბილიკს, რადროსაც ვიღაცამ მხარი ძლიერად გაკრა.
-წესიერად გაიარე...
-უკაც...
-ისევ შენ-ერთად თქვეს.
-ისევ გინდა ჩხუბი?
-ა...არაა-უხერხულად გაიღიმა და სწრაფი ნაბიჯით ხალხში დაიკარგა.
-ესღა მაკლდა-ლუდის ყიდვა სულ გადაავიწყდა ისე დაბრუნდა, ხის სკამზე მჯდომ შავთმიანთან.
შავთმიანს თავი იქვე,ხის სკამზე დაედო და თვალები მიენაბა, ამ სანახაობაზე, წაბლისფერთმიანს ჩაეცინა.
-წამოდი წავიდეთ დაღლილი ჩანხარ-მხარზე ფრთხილად შეახო ხელი.
-ცოტახანს კიდევ დავრჩეთ რა- დაბალი ბავშვური ხმით თქვა.
-იცი,პატარა ბავშვს გავხარ-გაიღიმა.
-დღეს ბავშვი ვა...-შავთმიანს სახეზე ფერი ეცვალა.
-რა-მზერას თვალი გააყოლა- წამოდი- მაჯაზე ხელი წაავლო და ბრბოში სწრაფი ნაბიჯებით აირივნენნ.
-ასე მალე როგორ გვიპოვეს-ღრმად სუნთქავდა შავთმიანი.
-დამშვიდდი-ხელით მოქაჩა და სწრაფად ჩიხისკენ წავიდნენ-ამ ქუჩებს ძალიან კარგად ვიცნობ, ვერ გვიპოვიან.
-კარგი მჯერა შენი...
-აქ ავიდეთ-რამოდე წუთში კორპუსის წინ იყვნენ.
ამ დროის მანძილზე ხელები ერთმანეთზე მჭიდროთ ჰქონდათ ჩაკიდული და როცა ეს შეამჩნიეს ხელები უხერხულად გაუშვეს ერთმანეთს...
მალევე 'გამოფხიზლდა' პატარა ხალიჩის ქვემოთ გასაღები იპოვა და კარი ნელა შეაღო.
-ესეც მაგდას ბინაა,არ იქნება წინააღმდეგი რომ ცოტახნით აქ "დავიმალოთ"- შავთმიანმა თანხმოობის ნიშნად გაიღიმა.
-მოდი თავი ისე ვიგრძნოთ როგორც საკუთარ სახლებში-ოდნავი სიცილით თქვა და ნათურა გაანთო ოდნავ ჩაიღიმა შავთმიანმა და დივანზე მძიმედ დაეშვა.
- მარკეტში უნდა ჩავიდე რამეს ამოვიტან, თორე აქ არაფერი არაა რო ვჭამოთ,ისე რამე განსაკუთრებული ხოარ გინდა წამოგიღებ-კარებთაბ მისულმა კითხვით მოუბრუნდა შავთმიანს...
-ლუდი წამოიღე და აი ეს-შავი კეპი ესროლა- დაიხურე, ვიცი სანამ არ მიპოვიან არ გაჩერდებიან, ეცადე თუ დაინახავვ შორსს წახვიდეე თავი აარიდე მათ და ჰო ფრთხილად იყავი.
-არის სერ- ჯარისკაცის მისალმება გააკეთა, რაზეც შავთმიანს გაეცინა
-ეგრე გიხდება ხშირად უნდა გაიღიმო-პასუხს არ დაელოდა აწითლებული სახის დასამალად სწრაფად გაიხურა კარები უკან კი თავგზააბნეული შავთმიანი მოიტოვა...
...
