kabilang buhay キ l. heeseung

045

a/n: long narration pero please read kasi madaming ieexplain dito

——— SAMANTHA'S

I opened my eyes slowly only to be greeted by a bright light and white walls. I almost thought I'm dead dahil sa bright light! Influenced by Junkyu and Jihoon.

I glanced at Heeseung who's facing his phone, obviously chatting someone because I can see his fingers na nag-t-type. Looking at him made my throat dry.

"Heeseung.." I whispered, faintly.

Agad siyang napatingin sa akin at dali daling tinago ang phone niya "gagi" agad siya lumapit sa akin at hinawakan ang kamay ko

"shit gising ka na! ilan toh?"

I stopped myself from laughing when I heard his question. As far as I can remember, I'm not blind naman.

"may masakit ba? tatawag ba ako ng doktor? sila tita?" sunod sunod na tanong niya at sinuklay ang buhok ko.

hindi ako nakasagot agad at tinignan lang siya. his hair is messy and he's still wearing his uniform. may pasa pa siya sa mukha. Did he fought and ditch or tapos na talaga ang klase nila?

"bakit di ka nagsasalita? hala tatawag na talaga ako ng doctor" panic na sabi niya at aalis na sana nang pigilan ko siya gamit ng paghawak sa kamay niya

"can we talk?" I asked, dryly.

He cleared his throat and gave me a faint smile "we will, love. but let's call the doctor muna" he almost stammered, obviously, nervous kung ano man ang mangyayari.

"thank you for worrying" i found the right words "pero please can we talk now?" I heard him sigh befire pulling a chair beside me and kissing my knuckles

"I'm ready to listen, love"

My gaze fell down as I start to fiddle with my fingers to ease my nervousness. He called me love... I miss him...

"I know that i'm two years late but I have a reason, hee" namamaos kong sabi

Nanatili ang tingin ni Heeseung sa mga mata ko, waiting for the next words that will come out from my mouth.

"Bakit mo ako iniwan?" bakas sa boses niya ang sakit making it more hard for me.

"Remember.." I swallowed the lump on my throat bago magpatuloy "remember when tayo pa, I always faint dahil sa pagod?"

He nodded, looking at me intensely.

"It turns out na.. may sakit ako sa puso. Ang sakit kasi.. hindi na pala magagamot. I was born with it at kahit hindi ako nahirapan nung childhood ko.. I started to get severe symptoms when I arrived at my teen age. We tried to get treatment sa New York pero..." tinakpan ko yung mukha ko nang magsimula na maglabasan ang mga luha ko

"There's no chance, hee..  mamatay na talaga ako anytime. I managed to be healthy dahil sa mga gamot na nabigay sa akin sa New York.. hindi na madalas ang atake pero... ewan ko ba kay tadhana.. masyadong mapaglaro" hagulgol ko at pinunasan ang mukha ko

Tumingin ako kay Heeseung na halatang nasasaktan na.

"B-bakit.." tinakpan niya yung bibig niya to stop himself from releasing loud cries "bakit hindi mo sinabi sa akin.. sam naman maiintindihan ko naman.. isang paalam lang naman hiningi ko"

Hindi akong nakasagot agad. Para akong naestatwa sa pwesto ko dahil sa tanong niya.

"Alam mo araw araw tinatanong ko sa sarili ko kung may nagawa ba ako para iwan mo ko... kasi.. okay naman tayo, love eh.." tinago niya yung mukha niya sa kamay namin na magkahawak para itago ang mga luha niya

"Araw araw tinatanong ko kung saan ako nagkulang... tangina nakakapagod ba ako mahalin?" I shook my head still looking at him breaking down

"Naiwan ako ng maraming tanong sam tapos babalik ka ng two year na parang walang nangyari" nagpatuloy siya umiyak. Lalo akong nakaramdam ng guilt.

"Pero alam mo kung ano mas masakit? Yung wala ako sa panahon na kailangan mo ko. Oo, nasaktan ako pero paano pa ikaw don na nilalabanan yung sakit mo? I'm sorry... i'm so sorry" bakas sa boses niya ang sakit. Kitang kita sa mukha niya na nahihirapan na siya

"My dad.." I swallowed the lump on my throat, remembering the painful memories "he was in a hurry na umalis to treat me sa new york that... he even confiscated my phone and removed my connections with you"

"Galit na galit ako sa kanya to the point na habang nasa hospital ako sa may new york, hindi ko siya kinakausap" I started to cry again "And then.." hindi ko matuloy ang sasabihin ko dahil sa sobrang pag iyak

"Calm down, love... i'm here.." he whispered, hugging me

"He died... so.. sudden" pain was evident on me. he died with me not having good terms with him. my dad... he left me..

"Iniwan niya ako hee.. iniwan ako ng daddy ko.." iyak ko, burying my face on his chest