Vertrouwen Moet Je Verdienen

12 - Ian perspective

Hij houdt me stevig vast en aait troostend over me rug. Niet veel later laten we elkaar langzaam los en met een glimlach kijk ik hem aan.

Voorzichtig veegt hij met zijn duimen de vochtigheid onder mijn ogen weg. Met een glimlach kijkt hij me aan en laat zijn handen rusten op mijn handen. "You okay?", "im okay" antwoord ik met een lach en knijp zachtjes in Ian zijn handen, die zachtjes weer terug knijpen.
Ik haal diep adem en kijk naar Ian. Het lijkt alsof hij zich zorgen maakt. "Wat is er?" vraag ik en Ian lijk wakker te worden gemaakt uit zijn eigen gedachtes. "Huh?" zegt hij.

POV IAN
Als ik aankom zie ik Anna al zitten. Ik raak een beetje in paniek over wat ze gaat zeggen. Straks wordt het ongemakkelijk! Oké, gewoon stoer en normaal doen. Ik zie dat ze me helemaal bekijkt en als ik voor haar sta open ik mijn armen. "Mag ik een knuffel of haat je me voor altijd?" vraag ik lachend. Ze staat op en geeft me een knuffel. Ze ruikt lekker. We gaan naast elkaar op het bankje zitten, "dus hoe is het?" vraag ik en haal een plukje uit mijn gezicht wat er niet is. We praten even en Anna verteld dat haar vader twee jaar geleden is overleden..
Ik zie de vochtigheid van tranen nog onder haar ogen zitten. Voorzichtig haal ik het onder haar ogen weg. Ze glimlacht kort en onze handen rusten in elkaar. Ze knijpt er zachtjes in en zachtjes knijp ik terug.
Damn ik had niet verwacht dat haar vader is overleden.. Ik voel me echt schuldig over hoe ik tegen haar heb gedaan..
"Huh?" zeg ik, ik kijk Anna vragend aan. "Wat is er?" vraagt ze. "Oh, nee ik uhm.. niks laat maar" antwoord ik en zet een neppe lach op. Ze kijkt me nieuwsgierig aan, "wat?" vraag ik met een klein lachje. "Gewoon er is iets, je denkt ergens aan of weet ik veel" antwoord ze. Ze kijkt me aan met die groene ogen en beweegt haar wenkbrauwen grappig op en neer. Ik houdt mijn lach in, "ik uhm.. zat gewoon te denken aan hoe.. uhm, hoe ik tegen je heb gedaan. Gewoon wat ik heb gezegt over de mensen in je leven en zo.." antwoord ik aarzelend. Anna krijgt een hele lieve gezichtsuitdrukking en trekt onze handen een stukje naar haar toe. "Ian.." begint ze, ik krijg kippenvel als ze mijn naam zegt. "Je kon het niet weten, dus voel je alsjeblieft niet schuldig over dingen die zijn gezegd.. Ik moet ook sorry zeggen hè. Ik ben ook gemeen tegen jou geweest" zegt ze. Ik schud mijn hoofd, "het is wel een ander verhaal of je iets gemeens hebt gezegd of iemand echt hebt gekwetst omdat iemands vader is overleden" zeg ik. "Ja dat is waar, maar dat maakt het niet perse goed" zegt ze. Ik haal mijn schouders op en kijk opzij, daar staat een meisje. Ze lacht naar me en even lach ik terug. Het is wel lief maar nu is niet het moment. Ik tik Anna aan, vragend kijkt ze op. "Vindt je het oke als we naar mij gaan? Of naar jou? In ieder geval weg uit dit park?" vraag ik. Ze kijkt me verbaasd aan, "uhh ja sure" antwoord ze. Voor ze zich kan bedenken trek ik haar omhoog en lopen we naar mijn fiets. Anna is blijkbaar komen lopen en ze springt achterop. Giechelend fiets ik weg en ik voel Anna haar armen om mijn middel heen. Bij sommige bochten trekken haar armen strakker rond mijn middel om te zorgen dat ze niet valt.
Bij mij aangekomen springt ze sierlijk weer van de fiets. "Oke, let me guess: je bent de Nederlandse Justin Bieber en er kwamen gillende fans aan?" zegt ze lachend. Ik zet mijn fiets op slot, "mwah, zoiets ja" lach ik. We lopen naar binnen en ik vraag of ze iets wilt drinken. Ze knikt en ik pak twee glazen, samen lopen we naar boven naar mijn kamer. Ze gaat op mijn bed zitten en kijkt een beetje rond. "Shit, ben jij dat?" en Anna staat op en wijst naar een poster met Niels, Jannes en Max. Lachend knik ik, "ja.. soort van Nederlandse Justin Bieber". Opeens lijken allen kwartjes te vallen bij Anna. "Daarom kijken al die meiden altijd, én de bruggers op school en zo..?" zegt ze. Lachend knik ik en ga naast haar staan. Samen kijken we naar de foto en Anna schiet in de lach. "Wat?" vraag ik, "waarom wist ik dit niet?" proest ze uit. Ik schiet in de lach, "weet ik veel, omdat je misschien niet helemaal onze doelgroep bent?".
"Oh oh oh, ik kan niet meer" lacht ze en ze raakt me heel even bij mijn bicep aan.