Vertrouwen Moet Je Verdienen

4 - Beetje leren kennen

"Hey, Ian" zegt hij en geeft een knikje met zijn hoofd naar mijn richting. "Hoi" zeg ik soort van gedwongen, want het is niet dat ik sta te wachten op zijn aandacht..

In mijn ooghoek zie ik Julie lachend naar me kijken. "Je vind hem niks he?" fluistert ze giechelend in mijn oor. "Die ego, echt irritant" fluister ik giechelend. We schieten allebei even kort in de lach en Ian kijkt ons vragend aan. "Niks" zegt Julie en neemt als ontsnapping een slok van haar water. Ian kijkt even kort naar mij, maar in de seconde dat ik merk dat we oogcontact hebben, kijk ik snel weg. De bel gaat, "kom" zeg ik snel tegen Julie en we rennen zowat naar de les. Bij het lokaal schiet Julie in de lach, "oh, ik ga zo stuk! De manier hoe oordelend je naar Ian keek! Echt ik kan niet meer!". Ik moet ook lachen nu, "Ja, sorry hoor. Zag je hoe hij daar stond!". "Echt geloof me, je draait wel bij met hem. Ik moest eerst ook niks van hem hebben, maar hij dwingt je zowat. En om je vast voor te bereiden, je hebt geschiedenis met hem en niet met mij". Ik kijk Julie ongeloofwaardig aan, "nee, je maakt een grapje". Ze schud lachend haar hoofd, "sorry, maar je hebt echt geschiedenis met hem. En hij gaat sowieso naast je zitten. Dat weet ik nu al". Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. "En het is pas het begin van dit schooljaar" hoor ik de docent zeggen die achter me langs het lokaal in loopt. Verbaast haal ik mijn handen voor mijn gezicht weg.
In de tweede pauze staan we weer met de hele groep bij elkaar, dus ook met Ian. Ik mag hem gewoon niet door zijn attitude. Hij vindt zichzelf helemaal leuk en te gek, maar zo dat het gewoon te veel is. En als het nog niet erger kan, komt hij nu naast me zitten. Julie schiet in de lach. "Heb je straks ook geschiedenis?" vraagt hij. "Ja" antwoord ik kort en open mijn waterflesje om een slok te nemen. Ian knikt in mijn ooghoek en in de andere ooghoek zie ik Julie haar lach inhouden. De bel gaat, "Nou veel plezier he jongens" lacht Julie en Ian en ik staan op om naar geschiedenis te gaan.
"Goedemorgen allemaal, laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Jullie gaan voor periode 1 een werkstuk maken. Het onderwerp mag je zelf kiezen. Maar je maakt het werkstuk in tweetallen, die ik bepaal. En voor het gemak koppel ik jullie aan de persoon naast je. Zeg even je naam dan kan ik het noteren, dan kan ik het daarna uitleggen en kunnen jullie alvast beginnen".
Oh mijn god.. Ik kijk opzij naar Ian die met een enorme grijns terugkijkt. Ik zucht zo zacht mogelijk en wacht tot de docent bij ons is om onze namen te noteren.
"Oke, de bedoeling van dit werkstuk is dus dat je met je tweetal je gaat verdiepen in een onderwerp. Je krijgt deze les tijd om een beginnetje te maken, maar het kan zijn dat je r thuis aan moet werken met z'n tweeën. Dus houd daar rekening mee".
Nou lekker, moet ik straks met Ian thuis aan dat werkstuk. Na de uitleg van de docent, draait Ian een kwartslag naar mij. "Heb je een voorkeur voor een onderwerp?" vraagt hij, ik haal mijn schouders op, "jij?". Voordat Ian kan antwoorden onderbreekt de docent ons, die recht voor ons staat. "Zijn jullie een beetje blij met jullie tweetal?", "Nee" antwoord ik meteen. "Ik wel" antwoord Ian, ugh slijmbal. De docent lacht, alsof dit grappig is. "Gaat het lukken met een onderwerp? Als jullie hulp nodig hebben hoor ik het wel he" zegt de docent die alweer wegloopt. Ik kijk naar Ian, die nog steeds met een enorme smile op zijn gezicht naar me zit te kijken. "Wat is toch je probleem?" zegt hij. Ik kijk hem aan, "jij" antwoord ik. Hij lacht, "oke, en wat zorgt daarvoor?". "Je doen en zijn" antwoord ik kort. Ian kijkt nu zelfs een beetje verbaasd, ugh hij irriteert me zo erg. "Was jij niet gister in de Albert Heijn?" vraagt hij opeens. En op dat moment schiet het me te binnen; Ian was de jongen in de supermarkt! "ja, dat was ik ja" antwoord ik. "Toen kon je wel aardig doen" zegt Ian, "ja, maar dat is nogal een andere setting" zeg ik, het komt er veel gemener uit dan ik bedoelde. Zelf Ian kijkt soort van geschrokken. "Damn, sorry dat ik een normaal gesprek probeer te voeren" zegt hij en hij draait een kwartslag terug zodat hij recht vooruit kijkt. Kut, dit was ook niet de bedoeling. "Sorry, het kwam er gemener uit dan bedoeld" zeg ik snel. Ian lacht, "Zie je wel, je kan wel aardig doen". "Lul" zeg ik en hou me in om niet te lachen.
De les is voorbij en de bel gaat, Ian en ik hebben helemaal niks gedaan. Als we opstaan zegt Ian: "kies jij maar een onderwerp, vraag me nummer maar aan Julie". En hij loopt weg.