Ellerimle başımı siper etmiş olacakları bekliyordum. Beklediğimle de kalmıştım. Hiç bir sey olmamıştı. Otoparkın ortasında kalakalmıştım. Ne araba ne de üzerime gelen hiç bir şey yoktu. Hemen arabama binip derin nefeslerle olayın şokunu atlatmaya çalışsamda faydası yoktu. Telefonumu çıkarıp psikiyatristimin numarasını tuşladım.
-"Efsun ben Melek." Sesim titriyordu.
-"Uzun zaman oldu Melekcim nasılsın?"
-"Iyi değilim. Bana en erken randevuyu ne zamana ayarlayabilirsin?"
-"Az önce bir hastam saat beşteki randevusunu iptal etti gelebilirsin ben kliniğimdeyim."
Saatte baktığımda daha yarım saat vardı.
-"Tamam 15 dakikaya ordayım. " Telefonu kapatıp olabildiğince çabuk Efsunun kliniğine gittim.
**
"Hoşgeldiniz Melek Hanım." Psikoloğum Efsun'un asistanı karşıladı beni. İçeride ki sade ve şık bekleme salonuna yönlendirildiğimde etrafı izlemeye başladım. Ellerim hala olayın etkisinden dolayı titriyordu.
Ellerimi kucağımda sabitleyip saatin tik tok sesine odaklandım. Zamanda yolculuğa çıkar gibi her saniyede başka bir anı hatırlatıyordu. Kesik kesik çığlık sesleri duyuyordum. Gerçek hayatla, gördüğüm vizyonlar arasında sıkışıp kaldım. Otopsi yaptığım kadınların yani cerrahın öldürdüğünü sandığımız o kadınların cesetleri kendim keserken görüyordum.
"Melek.. Melek kendine gel.."
Dizlerimin ve ellerimin üstüne düşmüş derin nefesler alıyordum. Attığım çığlık yüzünden tüm klinik çalışanları başımdaydı. Ellerimi birbirine sürtüm temizledikten sonra yavaşça ayağa kalktım.
"iyi misin? Odama geçelim gel hadi" Efsun'un sakin ses tutmaya çalıştığı ses tonu her şekilde içindeki endişeyi hissettiriyordu.
"iyiyim. Gitmem gerek." Deyip hızlı adımlarla asansöre gittim. Efsun ne kadar konuşmak istesede arkama bile bakmadan uzaklaştım. Asansöre bindiğimde her yer aynalarla doluydu. Aynaya baktığımda yansımaların arasında kaldım. Peki ben kimdim. Gerçek ben hangisiydim..
