Müdirenin odasında toplanmıştık.Dün gece olanları ve bundan sonra ne yapabileceğimizi tartışıyorduk.Müdireyi inceledim.Üstünde bir sabahlık vardı.Gözleri ise hiç uyamadığını belirtecek kadar göz altı torbaları ile dolu ve morarmıştı.Uyumuyordu.Bende uyumuyordum.Günden güne fail bana yaklaşırken uyuyabilir miydim ?Çok yakınımızdaydı.Okulun içinden olsa gerekti.Ahthony Joseph Mariano Lisesi 'nin güvenliği 7/24 etrafı gözetlerken nasıl dışarıdan olabilirdi ki ?Bir ürperti ile titredim.
Logan ceketini çıkarıp omuzlarımın üstüne koydu.Gözlerinin içine baktım.
''Endişelenme.Hepsi bitecek.Sana zarar vermesine izin vermeyeceğim.''dedi.
Zoraki bir şekilde gülümsedim.Katil saplantılı bir sapıktı ve görüldüğü üzere güçlüydü.Nasıl ondan kurtulabilecek güçte olabilirdim ki ?
Ashley şakaklarını ovuşturdu.
''Anlamıyorum.Neden ?Neden vazgeçmiyor ?''dedi.
''Onu alana dek vazgeçmeyecek''dedi müdire.Gözlerini kocaman açmıştı.
''Onu kimse almayacak Bayan Rachel.''dedi Nathan.
Müdire bana döndü.Yaşla dolmuş gözlerle beni izliyordu.
''Ah Miriam,kızım.Gerçekten ona çok fazla benziyorsun...''dedi.
Ne diyeceğimi bilemeden ona bakıyordum.
''Bizi biraz yalnız bırakır mısınız ?''dedi müdire odadakilere dönerek.
Herkes birbirine baktı.Nathan kafasını sallayıp onayladı.
''Dışarıda bekliyor olacağız.''dedi ve odadan çıktılar.
Müdire yeniden bana döndü ve bana doğru yürümeye başladı.Yanımdaki pufa çöktü.
''O benim günışığımdı.Miriam...öylesine güzeldi ki Elouise.Senin gibi kızıl saçları,yemyeşil gözleri vardı.Bir gülümsemesi dünyamı aydınlatmaya yeterdi bebeğimin...Onu kaybettiğimde senin yaşındaydı.''
Benimde gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.Zavallı müdire kim bilir çocuğunu kaybetmek ne kadar zordu ?
''Bayan Rachel...''
Beni kolları arasına aldı.
''Bu geceliğine Miriam olur musun ?Lütfen...''dedi kederli bir gülümseme ile.
Bu benim için biraz garip olacaktı.Ama bu kadarını ona borçluydum.Kabul ettim ve gülümsemeye çalıştım.
''Seni seviyorum anne.'' dedim.
Yanaklarıma öpücükler konduruyordu.
''Oh bebeğim bende,bende seni seviyorum...''
Gözlerimden yaşlar boşaldıkça boşalıyordu.Rachel,Bayan Rachiel ve Miriam'ın hakettiği bu değildi.Şimdi Bayan Rachel'ın kollarında olması gereken Miriam idi.
''Yarın...onun doğum günü.''dedi.
Gözlerinin içine baktım.
''Yaşasaydı 21 olacaktı.Ah tatlı bebeğim.Hayatın elinden alınmasaydı...''dedi hıçkırıklarının arasından.
''5 sene...''diyebilmek ile yetindim.Kızını kaybedeli 5 sene olmuştu.
''5 senedir eksiğim.İçimdeki boşluk hiçbir şekilde telafi olmuyor ve olmayacak.''
Göz kapaklarım ağırlaşmaya başlamıştı.
''Ben...çok...çok...üzgünüm...''dedim.
''Üzülme.Senide almasına izin vermeyeceğim ''derken göz kapaklarımın kapanmasına direnemedim.
