GİTARİST / Yarı Texting

Bölüm 4: İlk Bakış

Medya: Nazlı ile tanıştığı sırada Batuhan :)

Merhabalar... Bu bölümde Nazlı ile Batuhan'ın ilk karşılaşmasını okuyacağız. Yorumlarınızı bekliyorum 💛

Bölüm Şarkısı: Kaan Boşnak - Barbar

(Spotify'da Gitarist ve Fotoğrafçı adlı çalma listesinde tüm şarkılar mevcut) + Kendime ait birkaç listeyi daha paylaştım

Keyifli okumalar 🖤

Beş ay önce...

"Yok abi, anlayışla karşılamıyorum artık! İyilik olsun diye Utku'nun yerine dergi için fotoğraf çekimi yapayım dedim, demez olsaydım! Utku neden hiçbir çekime gitmiyor? Beyefendinin bahaneleri yüzünden kendi işimi aksatıyorum."

Telefonun ucundaki Ferhat abinin güldüğünü duyduğumda ben de tüm sinirime rağmen gülmeye başlamıştım. Bu çocuk yüzünden tüm dengem bozulmuştu.

"Güldüğüme bakma, çok sinirliyim. Yardım edeceğimi bildiği için herif yalnızca model çekimlerine gitmeye başladı. Geçen hafta Afrika'ya gidecektim onu bile ertelemem gerekti. Kuzenim olmasa yarı yolda bırakır giderim ama teyzemin hakkı var diye sabrediyorum."

Ben de insandım. Sabır da bir yere kadardı. Utku kaytarmaya devam edecek olursa 'sabır' kelimesi benim için yalnızca bir şarkı sözü olacaktı.

"Haklısın Nazlı kızım, Utku'ya iş verdiğim için ben de kendimi sorguluyorum. Hatırın olmasa kovacağım serseriyi."

Yaklaşık yirmi dakikadır Ferhat abiye dert yakınıyor olsam da, aslında o da benden farksızdı. İkimiz de kuzenim olacak Utku bireyinden şikayetçiydik.

"Hatır falan önemli değil artık. Canına tak ederse, kov gitsin abi!"

Beni onayladığını belli edercesine konuştuğu sırada yanına biri geldiği için konuşmayı sonlandırmıştık. Adamın başının etini yemiştim ama sinirimi başka türlü atamazdım. Gerçi şu anda da sinirimin tamamını atmış sayılmazdım. Utku karşımda olsaydı, sinirimden kurtulmak için başka yöntemler deneyebilirdim.

Davetiyemi mekanın girişindeki görevlilere uzattığımda, yüzümde dolaşan meraklı bakışların hedefi olduğumun farkındaydım. Kendi alanımda tanınmış sayılabilecek bir insan olduğum için ve asla kamufle edemediğim turuncu saçlarım yüzünden insanların beni tanımasını yadırgamıyordum. Utku yüzünden dergilerle çalıştığımın haberi de yapılmıştı.

Apollon grubunun sahne alacağı yer Beşiktaş'ın göbeğinde bulunan bilindik bir mekandı. Dinleyicilerden önce içeriye girdiğim için sahne önündeki, daha iyi fotoğraflar çekebileceğimi düşündüğüm masaya yerleşmiştim. Yanımdaki bar taburesinin üstünde reserved yazdığını görmüş olsam da önemsememiştim.

Konser öncesinde kameramın ayarlarını gözden geçirmeye başladığımda, insanlar da yavaş yavaş içeriye girmeye başlamıştı. Grubun şarkılarına hakimdim ama bugün ilk defa canlı dinleyecektim. Utku'nun bilmeden yaptığı ilk ve tek iyilik bu olabilirdi. Kendi bilgilerimin yanı sıra internetten yaptığım araştırmalar sonrasında grubu üniversitede kurduklarını öğrenmiştim. Solo çalışmaları daha öncesine dayanıyor olsa da, 2005 yılında üniversitede birlikte çalmaya başlamışlardı. Batuhan Koral o sıra diğer grup üyelerinden farklı olarak on altı yaşında bir lise öğrencisiydi ama babasının ünlü bir gitarist olması ve onun da babasının yolundan ilerlemesi, gruba girişinin nedeni olmuştu.

"Ayyy Batuhan için ölürüm!"

Yanımdaki masada oturan kızların konuşmalarına kulak misafiri olduğumda gülmeye başlamıştım.