Met zijn handen in zijn zakken trotseerde hij het koude weer. Nog nooit voelde hij zich zo lusteloos om ook maar iets te doen, wat moest hij dan ook doen. Jake staarde maar wat om zich heen, van de schrik bekomen beseft hij nu dat het afgelopen is. Jake kan zich nog amper Skip's stem herinneren, of wat hij aan had toen hij hem vond in de tunnel. Elke ochtend, middag en avond keek hij naar buiten. Zou hij die bruine lokken voor zijn raam zien? de pret ogen van Skip door de lol die ze hadden beleefd? Nee, waaiende bomen en donkere wolken was het uitzicht. Weken vlogen voorbij, zoals de tijd altijd doet als je alleen bent.
"Years go by and time just seems to fly" De stem van Chris Daughtry vult de woon kamer. Jake loopt te ijsberen, zoekend naar een idee.
"In the middle of September
We still play out in the rain"
'Rain?' mompelend in zichzelf loopt Jake naar het raam toe, ziet de spetters op het raam. het getik tegen de ruiten lijkt zijn schouders te verlichten! Hij heeft het antwoord, hij heeft een plan! Met pretlichtjes in zijn ogen bekijkt hij de regen opnieuw, nog nooit heeft hij zo hard gelachen om zo iets deprimerend als regen! snel kust Jake zijn ruit, waarnaar een buurvrouw verbaast opkijkt. Lachend zwaait hij naar de buurvrouw die er duidelijk niets van snapt, van dit rare tafereel. Snel dwingt ze haar hondje door te lopen, als Jake eenmaal buiten staat kan hij de vrouw ook nergens vinden. Snel stapt hij zijn auto in waar radio 538 meteen word aangezet.
'Skip alsjeblieft ben daar, ik kom je halen'
