2.
Skips ogen ontmoette zijn nieuwe omgeving. Verward staarde hij naar het voeteneind van het bed waar hij op lag, waarnaar hij zijn hoofd weer liet zakken in het zachte kussen. Het kussen voelde goed onder zijn haren, zijn ogen sloten automatisch. Genietend snoof hij de aroma van deze sober geklede kamer op, een lach op zijn gezicht verscheen. Voor het eerst zins zijn geboorte waarschijnlijk, voelde hij zich ergens op zijn gemak en beschermd. Voorzichtig draaide Skip zich om, misschien een oude gewoonte omdat zijn oude bed kraakte, misschien vanwege de pijn die hij verwachtte te voelen, maar hij voelde niets. Eenmaal op zijn zij liggende, lag een arm langs zijn zij en de ander hield zijn hoofd als een boekenstandaard omhoog. De witte muren en de houten meubels waren een mooi gezicht. geen enkel geluid leek door de muren te komen, alleen maar stilte, terwijl de wind heftig met de bomen speelden. 'Goedemorgen' Skips ogen schoten naar de deur waarnaar hij zich snel onder de dekens verstopte. Zijn hart klopte sneller dan hij had verwacht, terwijl hij angstig naar zijn verwonde handen keek. Hij wist nog steeds niet wat er gaande was, de paniek werkte als adrenaline door zijn lijf... Hij bleef op zijn hoeden. 'Rustig maar Skip' Skip herkende de warme stem van Jake, zijn ogen kwamen net boven het dekbed laken uit waarnaar hij jake's gestalte zag staan. 'Jake ?' Jake glimlachte na het horen van zijn naam. 'Dat klopt, lekker geslapen?' Jake ondernam geen poging om nog dichterbij Skip te komen staan. Skip dacht na en herinnerde zijn ontmoeting na het zien van Jake's vieze jeans. 'Ik huilde' was het eerste wat Skip zei na een lange stilte. 'Dat mag' was het enigste wat Jake zei. hij knikte Skip toe, waarnaar hij op het randje van het bed ging zitten. De bubbel was voor de tweede keer verbroken. Jake legde uit dat hij jongeren zocht die van huis zijn weg gelopen, zijn taak is om ze uit de goot te helpen, letterlijk en figuurlijk. Normaal gesproken bracht hij die jongeren niet naar zijn huis om een dutje te doen, zoals Skip had gedaan, maar jij bent anders verzekerde hij Skip. Jake maakte een gebaar dat hij hem moest volgen, waarnaar hij de deur uit liep. Jake woonde in een flatje aan een drukke weg, waarvan je het getoeter en de scheldpartijen luidkeels kon horen op de gang. De alles overheersende rust die Skip had ervaren in de slaapkamer leek nu eerder een droom, dan de realiteit. Terwijl Jake dingen over zichzelf vertelde liep hij de woonkamer in. 'Ik ben sportief maar kan niet heel erg goed tegen mijn verlies, en o, ja! ik ben ook nog eens super onhandig' Skip keek rustig om zich heen, er hingen foto's aan de muur van extreme sporten. Terwijl een kapstok omvalt schrikt Skip, zijn aandacht word getrokken naar een paar riemen, die kletterend de grond bereiken. 'oh sorry, sorry, zo onhandig ben ik nou' Lachend bewoog Jake zich naar de kapstok om hem weer op zijn plaatst te zetten. Skip hoort de verontschuldigingen al niet meer, het enigste wat hij hoort zijn die riemen, kletterend op zijn krakende bed, kletterend zijn echte prooi tegemoet, zijn lijf. Jake probeerde in zijn gebukte houding te kijken naar Skip, zijn lach vervaagde al snel in een dunne streep. Jake deinsde achteruit, die blik in zijn ogen, een storm in een potje. 'Skip rustig aan' Zijn handen afwerend voor zijn lichaam, langzaam liep hij achteruit, Terwijl de kapstok voor de tweede keer valt. Die koelbloedige blik, de blik die zegt:'Doe mij niets' die afwisselt met een blik:'Ik heb het gehad!' Een blik die onmogelijk te verwoorden is. 'Skip wat is er? Skip!' De angstige ondertoon in zijn stem, had geen effect op Skip, evenals de strenge toon. Niets leek Skip te stoppen in wat hij van plan was te doen.
Jake's zweet sijpelde zijn lichaam uit, alsof hij de personificatie van de Niagara watervallen was, zijn handen trilde, terwijl niets of niemand dat bedrukte gevoel op zijn borst deed weg halen. met moeite hapte hij naar adem. Tot dat Skip zichzelf op de grond liet vallen en zichzelf oprolde als een bange puppy. De tijd leek niet meer te bestaan in de wereld waarin Jake leefde, Even stond ook zijn hart stil, en trilde zijn handen niet meer. Alleen een gemurmel was hoorbaar, uit een opgerolde bange Skip.
Terwijl Jake niet wist wat hij moest, leken geesten bezit te hebben genomen over zijn huis. Deuren die dicht en open klapte, gordijnen die leken te dansen in het ochtend licht. Skip bleef zichzelf heen en weer wiegen terwijl hij onverstaanbare taal uitsprak. Jake liep naar de deuren die dicht en open klapte en sloot het probleem ervan. De voordeur was open gegaan door de sterke wind die er waaide. De gordijnen bedaarde al snel, waarnaar hij gehurkt op een kleine afstand van Skip's gezicht, zijn lange arm uitstak. Hij streelde de bruine lokken van een jongen dat een groter raadsel was dan, de Davinci code. Het wiegen werd minder, en ook zo het razende gevoel van Jake. Uiteindelijk lag Skip als versteend zonder enig geluid te maken, op de grond in de foetus houding. Terwijl Jake lieve woordjes prevelde. 'sorry dat dit je allemaal overkomt, vind je het erg om bij mij te blijven' Skip keek Jake aan, hij was zo moe dat hij zijn ogen weer sloot. Jake keek verrast, waarnaar hij zijn hand verplaatste naar zijn rug, die kletsnat aanvoelde en ruw. Het lichaam van Skip trilde even, waarna hij zijn ogen opende. Jake hielp hem met opstaan, even dreigde hij zijn evenwicht te verliezen maar hervond het snel. Langzaam liep hij naar de mooie slaapkamer. Jake stopte hem in, nadat hij de bezwete kleding van Skip had gehaald. 'Skip, ik kan je niet lang bij mij houden, het is voor je eigen bestwil maar... misschien is het verstandig dat ik je naar een weeshuis breng, later' Skip knikte Jake alleen maar toe, het gevoel dat mensen je laten stikken kroop omhoog, wat een misselijkmakend gevoel was. Jake zegt dit omdat het moet, niet omdat hij mij niet wil, of … De gedachte dat Jake net zoals al die andere was, wuifde hij snel weg. Terwijl een stemmetje in zijn hoofd die riemen telkens weer liet zien.
Jake’s blik ruste op het vertwijfelde gezichtje, en herinnerde zich dat hij niet had gevraagd hoe oud hij was. 'Skip hoe oud ben je?' '10 jaar, denk ik... ergens in Februari ben ik jarig' Dat was goed genoeg voor Jake, het gezicht had geen blijdschap getoond toen hij over zijn verjaardag sprak, het zou wel nare herinneringen bij hem oproepen. Arm joch. 'Jake' Skip moest het weten, waarom deze onbekende man zo aardig voor hem was. De stilte duurde lang maar al snel schraapte Jake zijn keel. 'Skip jij hebt... iets, misschien charme, charisma... Jij bent anders dan die anderen, jij sliep buiten met een échte reden' Skip knikte alleen maar. 'Het weeshuis' zuchtte Jake, Hij had liever dat hij Skip nog langer bij hem kon houden, hij zou de tijd rekken. nadat hij een blik op Skip had geworpen, die het woord angst aan joeg zei Jake er snel achteraan. "Het is nog niet zo slecht daar, gratis eten en school" Jake liep de kamer uit maar hij zette nog geen een voet over de drempel, of hij hoorde een zacht klein stemmetje vragen 'Moet ik daar perse heen?' Jake liep weer naar het bed toe en ging zitten 'ja je kan niet voor altijd bij mij blijven' Jake keek naar deze jong volwassene maar zag eigenlijk een klein jochie dat vragen had en heel veel hulp nodig heeft. 'Wil je dat niet of kan het niet' Skip keek hem aan, het brak zijn hart 'ik wil wel, maar...' ook weer niet? vulde Skip aan. Hij keek voor de laatste keer naar Skip en liep weg. Hij wou zo graag helpen maar hij was niet degene die hem moest helpen met opvoeding of school , daar was het weeshuis voor. Hij was geen vader, en had nog nooit gedacht aan kinderen. Ik moet tijd winnen, sprak Jake zichzelf toe. nadat hij de kamer achter zich sloot.
Als een deur sluit, gaan er altijd deuren open fluisterde het zonnige ochtendlicht dat door de ramen naar binnen scheen. De bewolking was weg gewaaid, net zoals de storm.
