De remsporen waren vers gezet op het afvalt, de dampen zweefde in de lucht die rook naar verbrand rubber. De auto van Jake stond scheef geparkeerd tegenover het kindertehuis. Zijn sneakers maakte piepende geluiden die sommige mensen blijkbaar niet konden verdragen. Geërgerde blikken keken naar de haasten de man die richting de eerste en de beste balie liep. 'Mevrouw' de beslissende stem van Jake deed de jonge vrouw niets. terwijl haar ogen neergeslagen was op een artikel die ze zat te lezen, stak ze enkel haar wijsvinger op die stond voor "één minuutje A.U.B." Al twijfelde Jake erg aan het A.U.B. gedeelte. Terwijl Jake meeluisterde met het gesprek dat de vrouw voerde door de telefoon terwijl ze dat o zo spannende verhaaltje las -Vrouwen kunnen dus toch multitasking, en in plaats van de beruchte twee dingen tegelijkertijd, deed ze drie dingen- merkte hij dat het niet eens een heel belangrijk gesprek was. 'Mevrouw!' probeerde Jake nogmaals, terwijl zijn stem doordringender had laten klinken dan de eerste keer, de vrouw negeerde hem volledig. IJsberend wachtte hij geduldig terwijl hij zijn plekje verdedigde tegen bejaarde mensen, die denken dat ze per definitie mogen voordringen omdat ze oud zijn, want Jake vaak had gemerkt. De vrouw legde kalm de telefoon neer op de haak waarnaar ze het tijdschrift op de hoek van haar bureau schoof. 'Meneer?' De toon in haar stem beviel Jake niet, ze had hem geteisterd met haar slome en nonchalante gedrag waarnaar ze nu de wind van voren kreeg. 'Wie denkt u wel niet wie u bent! U zit een privé gesprek te voren terwijl er mensen staan te wachten! Ik heb u tweemaal nee driemaal aangesproken en ik kreeg niet eens antwoord, geen aandacht, geen oog contact!...' Terwijl Jake door raasde leek het net alsof hij tegen een standbeeld stond te praten, de vrouw reageerde niet en keek Jake strak aan. Geen enkele spier vertrok zich, terwijl ze met haar nagels tikkende geluiden maakte, als tegen dat ze zich verveelde. Toen Jake eenmaal klaar was nam zij het woord weer. 'Wat kan ik voor u betekenen? ' Een zin die de vrouw waarschijnlijk tegen iedereen zei die aan haar balie stond. Jake was perplex maar herinnerde ondanks alles waarvoor nee voor wie hij hier was. 'Ik zoek een jongetje, Skip heet hij' Jake legde zijn handen in elkaar op het bureau neer.
'Please vertel mij dat hij hier is'
'Dat weet ik niet meneer, ik ga niet over de kinderen die hier langskomen of worden gebracht' De vrouw keek naar haar beeld scherm terwijl ze zei 'Volgende'. Jake had zijn tijd verspilt, nee die vrouw had zijn tijd verspilt. Als verdoofd liep hij door het gebouw heen, die op de voorgevel “Kindertehuis Nicolaas” had staan. Waar zou hij zijn, Skip waar ben je in hemelsnaam?
