Handen gleden snel door zijn haar, de scheiding aan de linkerkant, gel overal, alles strak glijden en klaar is kees. Het haar zag er goed uit, de blauwe ogen keken de persoon aan in de spiegel, zijn ogen doorzochten elk foutje in de spiegel. Gepoetst gezicht, gepoetste glimlach, geen vuil niets nada noppes. snel streek hij de kreukels in zijn nette t-shirt glad wat een hopeloze bedoeling was. als hij zou bewegen zal het meebewegen, maar niets ontnam zijn nervositeit en de drang om alles perfect te hebben. Het kon immers nooit perfect genoeg zijn voor zijn vader. als Skip eindelijk zijn ogen van de spiegel kan houden, word hij omver geduwd. een klagelijk gejammer ontsnapt uit zijn mond, terwijl hij zijn armen heen en weer beweegt om zijn evenwicht te bewaren. Naast hem staan zijn broer Mike. Ook Mike bekijkt zichzelf goed in de spiegel om daarna weer weg te lopen. 'Mike je...-' 'Wat moet je' Rustig draait Mike zich naar zijn jongere broertje toe, kijkt hem aan met zijn geniepige ogen. Skip kijkt hem alleen maar aan en ziet een lange dunne jongen met zwart haar. Hij heeft geen spierballen in tegendeel, toch is hij bang voor hem, hem en zijn vader. 'Niets' -Je haar zit te warrig, je kleding heeft onnoemelijk veel kreukels, je knopen zijn niet allemaal dicht... maar ja... wat maakt het uit... lievelingetje- Skip ziet hoe Mike weg loopt, terwijl zijn gedachtes de overhand nemen. Skip volgt zijn broer naar beneden, de donkere trap af. Skip heeft die trap altijd al gehaat, de donkere uitstraling, geen licht geen zon, geen mooie herinneringen.
Het zweet drupt vanuit zijn nek omlaag, zijn handen voelen op de plekken in zijn nek. het klamme zweet in zijn nek maar ook zijn rug is niet te stoppen. het gekraak onder zijn voeten vertellen hem dat hij nog maar een paar seconde heeft. De oude deur word open gedaan, met een kabaal als of je in Sumatra bent bij het bos kappen. 'Sebastian' begroet zijn vader met een kille toon, terwijl Mike word begroet als een vorst. Skip kijkt alleen maar naar beneden, naar de gelakte schoenen van zijn vader. zijn trillende handen verstopt hij in zijn nette broek. wanneer Skip eindelijk omhoog durft te kijken, ziet hij de blik van zijn vader en realiseert hij zich hoe laat het is. De donker groene gordijnen belemmeren zoals altijd het zonlicht dat in overvloed zou moeten schijnen in de woonkamer, de houten meubels lijken zo van de begraafplaats te zijn gehaald, de muffe stank van antiek. Het enigste waar Skip aan kan denken, is zijn zusje zijn partner in crime, diegene waarmee hij dit deelt. Zijn vader schreeuwt hem stijf, zijn handen gaan overal over Skip. 'Maar pappa alles is goed, kijk de nette scheiding, kreukel vrij' smekend kijkt hij omhoog in die donkere ogen. Nog luider roept hij de negatieve punten op. Het enigste waar Skip's blik op rust, is heel ver vandaan, alles laat hij voorbij gaan, het ene oor in het andere oor uit. Tot hij knippert met zijn ogen, het beeld word scherp en achter zijn vader, ziet hij Mike staan. Lachend.
Geschrokken ontwaakt Skip uit zijn nachtmerrie, Cameron besnuffeld zijn nieuwe vriend om een klein piepje van medeleven te laten blijken. Skip handen gaan over zijn natte kleding aan de voor en achter kant, om daarna daar zijn warrige bruine haar te woelen. Cameron likt zijn gezicht, Wanneer Skip die grote tong ziet, weet hij dat hij ver weg van zijn ouderlijk huis is. 'Bedankt' klinkt het schor uit zijn mond, Cameron kijkt Skip alleen aan, wetend dat blaffen of piepen niet nodig is, omdat Skip het niet nodig heeft. Cameron springt op het houten bankje om dan naast Skip te liggen, Skip legt zijn hoofd op de zachte rug van Cameron. 'Cam, ik moet je iets vertellen' Camerons ogen vonden het meer, net zoals Skip wanneer hij nog een flashback voor zich haalt, en het deelt. Zo blijven ze liggen tot de volgende ochtend.
