Call me El

part 3

Τεό- εσένα ; ... το όνομα σου ;

Με ρωτάει και έχω ξαφνιαστεί πολύ. Γιατί να θέλει να γνωριστούμε ;
Μόλις πάω να απαντήσω ακούγεται μια τσιριχτή φωνή να φωνάζει το αγόρι δίπλα μου.

κοπέλα- Τεό σε ψάχνω σε όλο το σχολείο τι κάνεις εδώ ;

Εγώ απλά στριφογυρίζω τα μάτια μου.

Εγώ- δεν πάτε να τα πείτε έξω καλύτερα ;

Λέω με μια δόση ειρωνείας στην φωνή μου και ο Τεό χωρίς να αφήσει την καστανομάλλα κοπέλα να πει το οτιδήποτε την παίρνει από το χέρι τραβώντας την έξω.

Αναστέναξα αναγκασμένη και έκατσα πάλι στην καρέκλα μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο προς τον συννεφιασμένο ουρανό.. "γιατί με άφησες" ψιθύρισα.

Άνοιξα το τετράδιο μου και ξεκίνησα να σχεδιάζω χωρίς κάποια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό μου. Όταν κοιτάω πάλι το σχέδιο που μόλις τελείωσα συνειδητοποιώ ότι σχεδίασα ένα δακρυσμένο μάτι που αναμφίβολα μπορώ να πω ότι μοιάζει πολύ με το δικό του.

**

Η μέρα συνεχίστηκε βαρετά. Το αγόρι με τα πράσινα μάτια δεν έπαψε να μου κάνει ερωτήσεις για να με γνωρίσει που φυσικά ήταν ανώφελο εφόσον δεν του απαντούσα και το ήξερε και ο ίδιος πολύ καλά, αυτό που με παραξένεψε όμως ήταν γιατι δεν σταμάτησε αφού έβλεπε ξεκάθαρα ότι δεν είμαι πρόθυμη για να γνωριστούμε.

Ξεκίνησα να περπατάω προς το σπίτι μου δεν είναι πολύ μακριά από το σχολείο, φόρεσα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άρχισα να μουρμουρίζω τους στίχους του τραγουδιού.

Από πάντα μου άρεσε η μουσική όπως και η ζωγραφική είναι δύο τέχνες που υπερλατρεύω..μπορείς να εκφράσεις ότι έχεις μέσα σου σε ένα κομμάτι χαρτί ή μια μελωδία..είναι κάτι που πραγματικά θαυμάζω και δεν θα σταματήσω να το κάνω ποτέ άσχετος αν μου τον θυμίζουν και τα δύο τόσο πολύ.. πάντα μοιάζαμε σε αυτόν τον τομέα..

Έφτασα σπίτι και φυσικά δεν είναι κανένας εδώ. Οι γονείς μου είναι στην δουλειά, υπάρχουν μέρες που δεν τους έχω δει καθόλου όχι πως με ενοχλεί ιδιαίτερα ποτέ δεν είχα καλή σχέση με εκείνους, πιστεύω πως δεν νοιάζονται πραγματικά για εμένα ιδικά μετά από αυτό που έγινε όλα έχουν καταστραφεί μέσα μου και ο μόνος υπεύθυνος για αυτό είναι εκείνος..
Δεν αντέχω να είμαι εδώ μέσα, θυμάμαι πράγματα που προσπαθώ να ξεχάσω, έτσι παίρνω ξανά τα κλειδιά και την τσάντα με τις μπογιές και τα σπρέι μου και φεύγω πηγαίνοντας στο μόνο μέρος που μπορώ να είμαι ήσυχη.

**

Περπατάω και φτάνω έξω από την παλιά οικοδομή που έρχομαι και κάνω γκράφιτι, καμιά φορά έρχομαι και παίζω κιθάρα εδώ μιας που είναι σε ένα αρκετά απομονωμένο μέρος της πόλης που δεν έχει σπίτια γύρω του έτσι μπορώ να τραγουδάω και να παίζω κιθάρα ανενόχλητη.

Μπαίνω μέσα και ξεκινάω να ανεβαίνω τις μισό φτιαγμένες σκάλες της οικοδομής ανεβαίνοντας στον πάνω όροφο. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω μόλις ανεβώ είναι ένα γκράφιτι..δικό του.. με το χαρακτηριστικό του Α και την ημερομηνία που το έφτιαξε.

16/03/2019

ναι έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγε και δεν μπορώ να το πιστέψω.

Στρίβω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά ξεκινώντας να περπατάω αποφασιστικά με βουρκομένα μάτια προς τον τοίχο που ζωγραφίζω αυτή την περίοδο. Άφησα την τσάντα μου κάτω και έστρεψα το βλέμμα μου στο γκράφιτι μου, σήμερα μάλλον θα το τελειώσω δεν έχει πολύ δουλειά ακόμα, σκέφτηκα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να κάνω τις τελευταίες λεπτομέρειες στο σχέδιο μου. Η ώρα έχει πάει σχεδόν έξι και μόλις τελείωσα, πάω δύο βήματα πίσω κοιτάζοντας το με θαυμασμό και ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη μου.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχω εξελιχθεί πολύ δεν είναι βέβαια σαν τα δικά του και πότε δεν θα είναι..τα γκράφιτι του είναι ξεχωριστά κανένας δεν μπορεί να τα φτάσει..αυτός μου έμαθε να κάνω..από αυτόν ξεκίνησαν όλα.

//
GG <3