Call me El

part 30

Ήμασταν σε απόσταση αναπνοής ώσπου ξαφνικά απομακρύνεται.

Τεό- Ελ υπάρχει λόγος που σου είπα όλα αυτά. Θέλω να μου μάθεις να ζω..μαζί σου, αλλά δεν μπορώ. Όσο και αν το θέλω ούτε αυτή την φορά θα μπορέσω να επιλέξω εγώ την ζωή που θέλω να κάνω. Τώρα που δεν υπάρχει πια ομάδα δεν έχω καμία θέση εδώ.

Είχα μείνει άφωνη. Χωρίς να χάσω χρόνο ανοίγω το στόμα μου θέλοντας να τον ρωτήσω για το τι του συνέβη ξαφνικά αλλά με σταματάει.

Τεό- δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Ας μείνει όλο αυτό σαν μια όμορφη ανάμνηση. Εξάλλου ξέρω ότι η καρδιά σου ανοίκει σε άλλον,στον Άγγελο.
Αντίο Ελισάβετ.

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια πριν φύγει, πριν με αφήσει να του εξηγήσω. Από τότε δεν τον ξανά είδα ποτέ.

**

Και είμαι εδώ ξανά, πάλη από την αρχή να μένω μόνη μου με την ανάμνηση αγαπημένων ανθρώπων. Μέχρι τώρα ήταν μόνο η δική του, του αδελφού μου, του Άγγελου.

Αλλά τώρα θα έχω και η δική του, του αγοριού που ερωτεύτηκα, του Τεό.

Όχι δεν μπορώ να πω πώς τον αγάπησα εξάλλου δεν ξέρω πως είναι να αγαπάς, δεν ξέρω τι σημαίνει, δεν το έχω νοιώσει και δεν θα το νοιώσω ποτέ, δεν ξέρω καν αν στα αλήθεια υπάρχει ή απλά είναι ένας μεγάλος ενθουσιασμός που οι άνθρωποι το ονομάζουν αγάπη επειδή δεν ξέρουν τι είναι στην πραγματικότητα. Τείνω προς το δεύτερο.

Αυτός, ο Άγγελος είναι ή μάλλον ήταν αδελφός μου και το αγόρι με τα πράσινα μάτια δεν το έμαθε ποτέ. Δεν πρόλαβε να το μάθει, δεν πρόλαβα να του το πω.

Μάλιστα νόμιζε ότι ήταν το αγόρι μου ή τουλάχιστον αυτός που ήμουν ερωτευμένη μαζί του..που να ήξερε.

Μπορεί να είμαι πολύ εγωίστρια για να μην του το είπα ποτέ, το ερώτημα όμως είναι το μετανιώνω ;. Μάλλον όχι, μπορεί να είναι λυπηρό που έχασα έναν σημαντικό άνθρωπο για εμένα και δεν μετανιώνω πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν την ζωή μας ποιο χαρούμενη. Που ξέρεις μπορεί να ήμασταν και μαζί.

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε και στην αρχή ήμουν απελπισμένη με το τι θα ακολουθήσει, τι θα κάνω στην ζωή μου χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, ζωή.

Αλλά τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο από όσο νόμιζα. Κάνω αυτό που πάντα αγαπούσα και ήμουν καλή σε αυτό, να ζωγραφίζω. Έδωσα εξετάσεις στην σχολή καλών τεχνών και για πρώτη φορά πίστεψα σε εμένα, πίστεψα πως θα τα καταφέρω μιας που αυτό είναι που πάντα ήθελα να κάνω και τα κατάφερα.

Μπορεί να μην το κάνω στους σκοτεινούς τοίχους τις πόλης πια αλλά θα βλέπω μετά από καιρό τα γκράφιτι μου στα στενά της πόλης με το χαρακτηριστικό GG.. ghost girl.. το κορίτσι φάντασμα..που στα δύσκολα απλά εξαφανίζεται και ξεκινάει τα πάντα από την αρχή σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ..αυτό πίστευε ο Άγγελος, ο αδερφός μου, ότι μπορώ να επιβιώσω μόνη μου στον έξω κόσμο..κάτι ήξερε..έβλεπε το μέλλον ακόμα και ας μην ήταν μέσα σε αυτό.

Αυτή είναι η ζωή μου και μπορείς να με λες Ελ

- The end.

//
GG <3