* ငါတို့ တွေ့နေကျ နေရာလေးမှာ တွေ့ကြရအောင် *
ချန်းယောလ်ဆီက ရခဲ့တဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကလေးကို Message လေးတစ်ကြောင်း လှမ်းပို့မိတယ် ။
ဘယ်နေရာပါလို့ အမည်နာမတက်မထားတဲ့ ဒီနေရာလေးကို သူ မှတ်မိလေမလား ။
ဒါမှမဟုတ် ။
ှုဦးနှောက်ထဲမှာတောင် ကျန်နေပါဦးမလား ။
လေးပူတစ်ချက်ကို နှာဖျားကတစ်ဆင့်မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်းပဲ မျက်နှာတစ်ပြင်ကို လက်ဖုဝါးတွေနဲ့ ပွတ်သတ်လိုက်မိတယ် ။
သူ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်နေသည်ကိုလည်း ချန်းယောလ် ပြောကာမှ သိရပြီး ။
သူ့ ဖုန်းနံပါတ်အထိပါ ချန်းယောလ်ကို တကူးတက မေးရင်း ။
သူ့ အကြောင်းတွေပဲ အခုထိတိုင်စဉ်းစားနေမိတဲ့ ကျွန်တော်က
လွယ်လွယ်နဲ့ ထားသွားလို့ရလောက်အောင်
ဟိုအရင်ကတည်းက အပေါစားဆန်ခဲ့တာ ထင်ပါရဲ့ ။
အင်း . . တကယ်တော့ ကျွန်တော်ဟာ ကျွန်တော့်ဘဝအစကတည်းက အပေါစားပဲလေ ။
အချစ်မခံရဖူးတဲ့ မိဘမဲ့ တစ်ကောင်ကြွက်ကို ချစ်ပေးပြီး မိသားစုရယ်လို့ မရှိဘူးတဲ့ ကျွန်တော့်ကို မိသားစုလည်း ပေးခဲ့တာမို့ သူဟာ ကျွန်တော့် ဘဝအတွက် လမ်းပြကြယ်ဖြစ်ခဲ့တာ ။
[ " နိုင်ငံခြားကို
ပညာတော်သင်သွားမလို့ "
" ဘယ်က ပိုက်ဆံနဲ့လဲ ? "
" အဲ့တာတွေအထိ hyung သိဖို့မလိုပါဘူး " ]
အရင်က စကားတွေ နားထဲပြန်ကြားယောင်မိတိုင်း အိုဆယ်ဟွန်း မည်တဲ့ အဲ့တစ်ကိုယ်ကောင်းသမားကို မုန်းပစ်ချင်တာ အရမ်းပဲ ။
အဲ့ဒါတောင် . . ကျွန်တော့် စိတ်တွေဟာ အဲ့ဒီလိုဖြစ်နေတာတောင် ။
ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းတွေဟာ သူ့ကို တွေ့ချင်နေတုန်းပဲ ။
ကျွန်တော့်နှလုံးသားဟာ သူ့ကို လွမ်းလျနေတုန်းပဲ ။
YOU ARE READING
🄱🄻🅄🄴
Fanfictionပေးဆပ်စရာဆိုလို့ မေတ္တာတွေပဲရှိတဲ့ဘ၀မှာ ကျွန်တော် သူ့အတွက် ချခင်းပေးနိုင်တာဟာ ငယ်ရွယ်မှုတစ်ခုသာ . . . ေပးဆပ္စရာဆိုလို႔ ေမတၲာေတြပဲရိွတဲ့ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ ခ်ခင္းေပးႏိုင္တာဟာ ငယ္ရြယ္မႈတစ္ခုသာ . . .
