" ဒုန်း ! ! "
" ဂွမ်း ! ! "
" Yarr !! ဗြောင် ဘတ် ဟျွန်း ! ! အစ်ကိုကပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးလေးကို တားရမှာမဟုတ်ဘူးလား "
အရောင်တွေမွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ခပ်ပါးပါး ခပ်စုတ်စုတ် သစ်သားတံခါးရှေ့ ခြေစုံရပ်လိုက်တဲ့အခါ ခြံဝန်းထဲက ကြားနေကျ ရန်ဖြစ်သံဟာလည်း ကျွန်တော့် နားစည်ထဲ ပိုလို့ပြန့်လွင့်လာတယ် ။
တုန်ခိုက်နေလောက်တဲ့ ရာသီဥတုမှာ အနွေးထည်ကုတ်ရှည်ဆီက အင်္ကျီအိပ်ကပ်အတွင်း လက်နှစ်ဖက်ထိုးထည့်ရင်း ခပ်ဖွဖွကလေး ပြုံးမိသောပါပဲ ။
ကျွန်တော်မရှိတော့တဲ့ နောက်မှာ ကျွန်တော့်ကိုယ်စား Hyung နဲ့ ဦးလေးကို ညီမလေးကပဲ သွန်သင်ဆုံးမပေးနေရတယ်ထင်ပါရဲ့ ။
" အေး . . နင်နော် အကြီးကိုအကြီးမှန်းမသိဘူး မြေမျိုမယ် "
ဇွန်းတွေ ခွက်တွေရဲ့ ရန်ကနေ ရှောင်ရှောင်တိန်းတိန်းနဲ့ ထွက်လာရတဲ့ hyung အသံ ။
hyung က အဲ့ဒီလိုမျိုးပဲ ။
အမြဲတမ်း စိတ်အလိုလိုက်တယ် ။
အခုလည်း ဘယ်ဝိုင်းမှာ ဘယ်လောက်တောင် ရှုံးသွားတာမို့ ဒီတူအရီးနှစ်ယောက် အငယ်ဆီကနေတောင် အဆိုခံနေရပါလိမ့် ။
" ဦးလေးရေ . . ကယ်ပါဦး ! ! "
အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ရပ်ဆဲမယ့်ပုံမပေါ်လေတဲ့ လူရိုင်းကောင်ဆုံးမပွဲလေးကို ကျွန်တော်အပြင်ကနေ နားထောင်ရင်း ထိုင်ရယ်နေမိတော့တာပါပဲ ။
hyung ဘဝကို ကယ်တင်ဖို့အတွက် ကျွန်တော့်ဘဝတစ်ခုလုံး အလဲအထပ်ပြုလုပ်ခဲ့ပေမယ့် hyung က ဒီလိုမျိုး ဗရုတ်သုတ်ခနိုင်စွာပဲ ရှင်သန်ခဲ့သတဲ့ ။
အပြစ်တင်ချင်တာတောင် တစ်ဖက်ကနေလည်း အပြစ်မတင်ရက်ပြန်ဘူး ။ ဘာကြောင့်ဆို hyung က ကျွန်တော့်အပေါ်အပြစ်တင်စိတ်တွေနဲ့သာ မှားယွင်းတဲ့လမ်းကြောင်းပေါ်ရောက်သွားခဲ့တာမို့ ။
တကယ်တမ်း တွေးကြည့်မိရင် ကျွန်တော်ဟာသာ အရာအားလုံးအတွက် အပြစ်ရှိသူ ။
YOU ARE READING
🄱🄻🅄🄴
Fanfictieပေးဆပ်စရာဆိုလို့ မေတ္တာတွေပဲရှိတဲ့ဘ၀မှာ ကျွန်တော် သူ့အတွက် ချခင်းပေးနိုင်တာဟာ ငယ်ရွယ်မှုတစ်ခုသာ . . . ေပးဆပ္စရာဆိုလို႔ ေမတၲာေတြပဲရိွတဲ့ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အတြက္ ခ်ခင္းေပးႏိုင္တာဟာ ငယ္ရြယ္မႈတစ္ခုသာ . . .
