Δε το πιστευω οτι μετα απο 2 χρονια παει και κανει αυτο το πραγμα. 2.γαμημενα.χρονια.
Μπαινω στο μπαρ με νευρα και καθομαι στο σκαμπό.
«Καλησπερα, τι θα παρεις;»Ακουω μια αντρικη φωνη πανω απο το κεφαλι μου. «Ενα ουισκι» απαντω χωρις να τον κοιταξω καν.
Εχω γινει εξω φρενών.
Παρατηρώ λιγο τους αλλους τριγυρω και ολοι ειναι με παρεες, τραγουδάνε, χορευουν, πινουν, βγαζουν βιντεακια με τους φιλους του ή απλα οτι ειναι σε κλαμπ. Λες και ενδιαφερει σε κανεναν.
Ακουω τον μπαρμαν που αφηνει το ποτηρι στον παγκο και γυρναω να το παρω στο χερι μου. Ειναι 10€ λεει απλα και του βγαζω ενα δεκαρικο.
Φερνω το ποτο στα χειλη μου και τοτε ειναι η στιγμη που βλεπω τον μπαρμαν να βαζει τα λεφτα στο τσαντακι του. Ο τυπος ειναι μαναρι. Τα καστανα μαλλια πεφτουν λιγο στο μετωπο του. Αφου βαζει τα λεφτα, σηκωνει το βλεμμα του και μενει να με κοιταει για λιγο. Τα ματια του ειναι γαλανά και εχει τρομερες γωνιες ενω τα χειλη του ειναι λεπτά. Γλειφω τα χείλη μου ενω εκεινος γυρναει στη δουλεια του.
Χμμ, εισαι στρειτ ή τη κουνας την αχλαδια μαναρι μου;
Πινω μονορούφι το ουισκι μου και τον ξαναφωναζω. Οταν ερχεται του λεω « αλλο ενα» και νευει θετικα. Ολη τη διαρκεια, δεν αφηνω το βλεμμα μου να φυγει απο το προσωπο του ή από το σωμα του.
Μου αφηνει το ουισκι και παει να εξυπηρετησει τους άλλους. Πινω μονορουφι, ζηταω κι αλλο. Στο τεταρτο ποτό η μαγευτικη φωνη του ξανα ακουγεται. «Κακη μερα;» Ρωταει και στιγμες απο τον Αδαμ μου ερχονται στο μυαλο μου. «Δε φανταζεσαι» απαντω ενω ξαναπινω μονορούφι. «Κι αλλο» φωναζω απο τη μουσικη και μου βαζει κι αλλο.
«Επρεπε να παρεις ολο το μπουκαλι, πιο οικονομικο» λεει ριχνοντας ενα χαριτωμενο γελακι και ενα χαζο χαμογελο εμφανιζεται στα χειλη μου. «Υγεια» λεω απλα. «Τι εγινε;» Ρωταει και καταλαβαινω οτι εννοει γιατι πινω.
Αναρωτιεμαι λιγο εαν πρεπει να του πω αλλα δε με νοιαζει καν ας το μαθει ολος ο κοσμος. «Επιασα το αγορι μου να με απαταει μια μια γκόμενα» λεω ενω πινω απο το ποτηρι. Αυτη τη φορα οχι μονορουφι. Η ματια μου δεν εχει αφησει το προσωπο του και με κοιταει λιγο εκπληκτος.«κακό» αναφωνει με ενα στεναχωρο χαμόγελο. «Επρεπε να το χα φανταστει μονο απο το ονομα» λεω και ξαναριχνει ενα χαριτωμενο γελακι. «Το οποιο ειναι;» Ρωτάει χαζογελωντας. «Αδάμ» λεω ενω ξαναπινω. Γαμω το σπιτι σου Αδαμ. Αυτος γελαει δυνατα και εγω γελαω με το γοητευτικο γελιο του.
