Kara Çember Bekçisi

Bölüm 1 _ Yabancı

(Hikaye aslında farklı türde olacaktı, ama değiştirdim..
Şimdiye kadar okuyanlar anlar).
Neyse hikayeye geçelim.

Hikayeye başlama tarihinizi hatıra olarak buraya yazabilirsiniz.💫

Keyifli Okumalar~

Yine bir okul günü.
Hazırlanıp evden çıktım.

Bugün kendimi bir tuhaf hissediyordum.
Neden olduğunu hiç anlamıyordum.
Ama içimde garip bir kıpırtı vardı.
Sanki bir şeyler olacaktı.

........

Birkaç ders geçmişti ve teneffüs vaktiydi.
Tuvalete gidiyordum.

Koridorda yürürken, bir anda adımı duydum.
Başımı kaldırıp etrafa bakmaya başladım.
Herkes kendi işindeydi.
Kimse bana bakmıyordu bile.
Ama adımı duyduğuma emindim!

Ses çağırmak gibi değildi.
Sanki hakkımda konuşuluyormuş gibiydi.

Kafaya takmadım.
Tuvalete gittim ve elimi yıkamaya başladım.
Başımı kaldırıp aynaya bakınca bir anda benim yerime başkasını görür gibi oldum.
Endişeyle sulu olan ellerimle gözlerime masaj yaptım ve aynaya tekrar baktım.

Yansımada bendim.
Ama o da neydi öyle?

Cidden artık deliriyordum belki de.

Herne kadar içim rahat olmasa da, sınıfıma hemen gittim ve sırama oturdum.

Biraz kendimle ilgili bilgi vereyim.
Adım Florida.
17 yaşına yeni girdim.
Arkadaşım yok.
Aslında en yakın 2 arkadaşım vardı.

Keşke şimdiki aklımda olsaydım da, geçmişimde ki kimseye alışmasaydım en önemlisi de, güvenmeseydim.

Biz üçümüz bir qrupken, beni sattılar.
Onlar için çok üzülmüştüm.
Çünki biz çocukluk arkadaşıydık.
Büyüdüğümüz de, karakterleri değişti.
Çok egolu davranmaya ve sırlar saklamaya başlamıştılar.

Hareketleri çok değişmişti. Onları artık tanıyamıyordum.
Benden birşey saklıyorlardı ve bu sakladıklar her ne ise, onları tamamen değiştirmişti.

Bir müddet sonra da, zaten tamamen ayrı dünyanın insanlarına dönüşmüştük. Hayatımda ki, diğer insanlar gibi. .

Bu yüzden dostlukla ilgili yaram asla iyileşmedi.

Aşk deseniz, ohoooo.
Biriyle sevgili olmuştum.
İlk sevgilim.
Ona olan hislerimin heves olduğunu anlayınca, ayrılmak istemiştim.
Fazla sorun çıkarmıştı.
Sapık gibi her bulduğu vakitte bakarak, ya da sözleriyle beni taciz ediyordu.
O yüzden sevgiye falan da dostlukta olduğu gibi inanmıyorum.

Kendi evimde kalıyorum.
Ailemi kaybettiğim için mirasları bana kalmıştı. (16 yaşım da).
Aslında bunu hiç istemezlerdi.
Onları hiç sevmezdim.
Aynı onların beni sevmedikleri gibi.
Bir gün beni evde bırakıp teyzemlere misafir gittiklerinde çok üzülmüştüm.
2 gün filan dönmemiştiler.
Herne kadar umrumda olmasalar da, meraktan aramış ve ulaşamamıştım.
Teyzem de çoktan onlardan ayrılmış olduklarını söylemişti.
Ben de beni terkettiklerini düşünmeye başlamıştım.

Sonra da, zaten polisler aramış ve ailemi kaybetme haberini almıştım.
Aslında sevmesem de, ailem oldukları için üzülmüştüm.
Zaten buna kim üzülmezdi ki?
Dünyada ailenden başka kimsen yokken onların da seni bırakmasına.
Bu yüzden mirasları bana kalmıştı.
Ev, annemin ve babamın arabası, şirketimiz ve paraları.
Teyzem beni yalnız bırakmamak için yanına çağırmış, birlikte yaşamayı teklif etmişti.
İstemeyip tekliflerini reddetmiştim.

Mirastan yararlanmak isteyen amcalarım da, yanlarına almaya falan çalışmışlardı ama istememiştim.
Yaşım küçük olduğu için mirası üzerlerine almaya çalışmıştılar.
Akrabalardan sadece teyzeme güvendiğim için, mirası ben reşit oluncaya kadar onun adına yaptırmışdık.
Şirketle falan ilgili kararları ben veriyordum yani. Teyzem de o kararları yapıyordu.

Ondan sonra da, hayatıma yalnız devam etmeye başlamıştım.
Çocukluğumda güzel zamanlar geçirmiş olsam da, kötü anlarım daha fazlaydı. Büyüdükce hayatım boka dönüştü.
Ailemin bana karşı olan davranışları değişmişti ve çok kötü davranıyorlardı.
Ruhsal ve fiziksel bana şiddet uyguluyorlardı.

Zaman geçdikce, içe kapanıklaştım ve soğuk birine dönüştüm.
Aslında, pamuk gibi birisiydim.
Kimseye de bir daha güvenmedim.

Bu yaşımda hem okuyor hem de çalışıyordum yani kısaca.
İş yüzünden pek okulla ilgilenmediğim için de, derslerim pekte iyi değildi.
Param bol olduğu için tabii ki de herkes bana yalakalık yapıyordu.
Çok çocuk kendini gözüme sokmuş, ama zamanla umrumda olmadıklarını görmüş ve vazgeçmiştiler.

......

Okul bittiği için hazırlanıp çoktan okuldan çıkmıştım ve eve yürüyordum.

Kulağımda kulaklık vardı ve her zaman olduğu gibi, yine hayal dünyamdaydım.
Ayaklarıma bakarak eve doğru yürüyordum.
Geçtiğim her sokakta, küçüklük arkadaşlarımla olan anılarımı tekrar görür gibi oldum. Hep olduğu gibi!
Herne kadar o ikisini 3 yıldır unutmaya çalışsam da, bıraktıkları yara iyileşecek gibi görünmüyordu.
Onlarla hayatımın en güzel günlerini geçirmiştim.
Demek ki, onları sevip değer verdiğim gibi beni hiç sevmemiştiler.
Bunu bilmek çok acı veriyordu.
Beni hemen unutmaları bunu gösteriyordu.
Lanet Olsun!
Yine onları hatırlıyordum.

Kendime onları düşünüp üzülmemek için söz vermiştim.
Ve hep sözümü bozuyordum.

Başımı kaldırıp etrafa bakınca, eve çoktan vardığımı gördüm. Kapıya yaklaşınca, evde bir ışık patladığını gördüm.

Kaşlarımı çatarak hemen kapıyı açtım ve kapıdan biraz uzaklaştım.
İçeride biri varsa ve kapıda beni bekliyorsa diye.
İçeri bakışlarımı çevirdiğimde, bazı eşyalar yere saçılmıştı.

BURADA NELER OLUYORDU BÖYLE?
Korumalarımın olduğu eve kim girebilirdi?
Sahi ya bugün onlara aileleriyle zaman geçirmeleri için izin vermiştim.

İçeri daldım ve salonu kontrol ettim.
Birşey yoktu. O an salonun sağında olan merdivenlere baktım. Merdivenin yukarısında biri vardı.
Arkası bana dönüktü ve kapişonlu hırka giymişti.

Korku ile nefesimi tuttum.

O da kimdi ve evimde ne işi vardı?

Sessizce arkama dönmeden, arka arkaya yürümeye başladım.
Beni farketmemesi için içimden dua ediyordum.

Kapıya yaklaşınca, rahatlayarak arkamı döndüm ve adımlarımı hızlandırdım.
O an birşey yanımdan gözle görülemeyecek bir hızda uçarak önümde belirdi.

Korku ile gözlerimi büyüttüm.
Kapişonlu çocuk dudağını gördüğüm üzere gülümsedi.

"Sonunda buldum seni!"

Selammm.
Hikayeyi düzenliyorum.
Bu bölümle sonraki bölümler tutuşmuyorsa, demek ki diğer bölümleri daha düzenlemedim.
En kısa sürede düzenleyeceğim.
Uzun süre hikayeyi nasıl değiştireceğime dair düşündüm ve sonunda buldum.
Vee bu bölümü yazdım.

Neyse umarım beğenirsiniz~