𝘊𝘩𝘪𝘨𝘢𝘶/𝘛𝘢𝘯𝘪𝘈𝘵𝘴𝘶

どうしたの

Tatlılar.

Upuzun, bakımlı saçları var. Rengârenk elbiseler içinde çok zarifler. Kısa, pileli etekleri dizlerinin üstünde her hareketleriyle uyumlu kıpırdanıyor. Pürüzsüz ciltleri, kırmızı, dolgun dudakları var. Mükemmel vücutlara, bir sürü makyaj malzemesine sahipler.

Kızlar... Çok büyüleyici.

Bambaşka bir auraları var onların. Parfüm kokuları bile tenlerinin narinliğini taşıyor.

Oysa ben bu tarz şeylerin cinsiyeti olmaz sanıyordum.

Neden isteyen istediğini giyemiyor? Neden kız ve erkek olarak ayırıyoruz?

Neden mükemmel vücutlara sahip olmak gerekiyor? Neden bir kız kilolu olunca çirkin sayılıyor?

Neden erkekler elbise giyemiyor, yanlış olan ne bunda? Neden ibne oluyorlar?

Pembe neden kızların rengi?

Sosyal medya neden bu kadar acımasız?

Kendin ol diye bas bas bağırırken güzellik algısına da medya yön veriyor. Beş dakika instagramda gezindikten sonra kendi bedenine lanet okuyarak insanlar kendini aç bırakmaya ve o 'güzel' denilen vücutlara ulaşmaya çalışmaya başlıyor.

Kendimi başka kızlarla kıyaslıyorum.

Boyum ortalama üstü, bunu seviyorum. Erkekler kısa sever diyorlar, erkekler beni sevsin diye mi varım ben?

Ellerim, tırnaklarım bakımsız. Pis değil ama tırnak uzatamıyorum. Uzun olmayan tırnağa oje yakışmaz diyorlar, ben yakıştırıyorum.

Bel oyumum yok, ince bel idealdir diyorlar. Olmuyor, vücudum incelmiyor.

Göğüslerim orantısız, büyük. Rahatsız oluyorum, dikkat çekiyorlar. İnsanlar bakıyor, neden? Vücuduma bakmayın. Bu korkutucu.

Kalçalarım yuvarlak değil. Büyük de değil. Sıfır beden değilim, bacaklarım çarpık, sırık gibi.

Gözlerim badem gibi değil. Orantısız ve her zaman kıpkırmızı. Ağlıyorum çünkü. Kendime baktıkça dolduğum nefret beni ağlatıyor.

Makyaj yapmak istiyorum, yapınca rahatsız hissediyorum.

Saçlarımı kestirmek istiyorum ama uzun halleri çok hoşuma gidiyor.

Kızlarla iletişim kuramıyorum ama erkeklere de yaklaşamıyorum.

Bir şeyler çok ters ve ben ne oluyor anlamıyorum.

Beni herkesten farklı kılan bir şeye sahip olduğumu on beş yaşıma girdikten kısa bir süre fark ettim ki dünyada doğa üstü güçlere sahip nadir insanlardan biriyim.

Yeteneğim, Hafif Kar, bana gerçekten büyük bir destek oluyor ama bundan kardeşim dışında kimseye bahsetmedim.

Çünkü elimde bu yetenek olmasına karşın ben hala neden bu kadar kötü hissettiğimi çözemiyorum.

*****

Aynaya bakınca çıplak bedenimi sürekli yargılamadan edemiyorum.

O kadar sırıtıyor ki her tarafım, bu bedene ait hissedemiyorum. Okula gitmek, insan içine çıkmak çok zorlaşmaya başladı. Herhangi biriyle konuşmaya bile çekiniyorum.

Boyum gerçekten bu kadar büyük bir sorun mu?

Daha kısa kızların da sürekli şikayet ettiğini duyuyorum ama beni görünce avantajın kendilerinde olduğunu söylüyorlar.