"Bir kere biz hayaletler hiç böyle korkunç şeyler yapmıyoruz! Kim yapmış bu filmi? Kimseyi öldürmeye falan çalışmıyoruz!"
Katsuki sesli bir nefes vermiş ve Sapnis'i omzundan tutarak yeniden koltuğa oturmuştu. İzuku ise hafifçe gülümsemiş ve filmi durdurmuştu. Eğer başa sarmak gerekirse; Katsuki zar zor, İzuku'ya anlatmıştı. Zaten İzuku çok fazla cidddiydi. Onu şikayet edeceğini söylemişti. Böyle olunca da Katsuki mecbur bu sırrı anlatmak zorunda kalmıştı. Ancak garip kısmı İzuku çok şaşırmıştı ama bu evde bir hayalet olmasına değil, Katsuki'nin o hayalete göz yummasına. Hatta Katsuki'nin kafasını falan kontrol etmeye çalışmıştı, yerinde olmayabilirdi sonuçta bunlar hiç Katsuki'lik hareketler değildi.
Ardından Sapnis'le konuşmuştu İzuku. İki kahraman bu durumu çözmek için istişare yapmaya başladığında Sapnis televizyonda bir hayalet filmi bulmuş ve onu izlemeye başlamışlardı. Ancak kendiside bir hayaletti, hayaletlerin bir canavar olarak canlandırıldığı bir filmde sinirlenmeden duramamıştı.
"Siz insanlarda amma salaksınız bir kere! Biz hayaletler hiç vahşet saçmıyoruz! Kendinizle mi karıştırdınız?"
Sapnis'in televizyon olan çemkirmeleri devam ederken sarışın ona göz devirmişti. Hayır bu kız önceden ne olduğunu sanıyordu? Annesinin karnından hayalet olarak çıkmamıştı ya. Ancak bunu söylemedi, Sapnis bu konularda fazlasıyla hassas duruyordu.
İki kahraman da onu umursamadan konuşmaya devam etti, zaten Sapnis adeta bir televizyon ile kavga ediyordu.
"Eskiden yardım ettiğim bir kadın vardı. Bana benliğini büyüyle alakalı olduğundan bahsetmişti. Onunla yeniden iletişime geçeceğim."
"Araştırdım ama kiminle iletişime geçtiysem sonuç alamadım, iyi olur aslında bir konuşsan."
İki kahraman, Sapnis hakkında konuşuyordu ancak hayalet onlardan bağımsızdı. İzuku, çocukluk arkadaşı olan Katsuki'nin hayalete karşı olan bu tutumuna çok şaşırmıştı. Bunu belli etmek istemiyordu ancak, kesinlikle şaşırılacak bir şeydi. Çünkü Katsuki bir pro kahraman olmasına rağmen halen kaba, ters ve gürültülü biriydi. İzuku'nun yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu.
"Komik bir şey mi var lan Deku!"
Bu bağırış büyük bir örnekti. İzuku onu umursamadı ve düşünceli bir şekilde, parmakları çenesinin altında kendince mırıldanmaya başladı.
"Sapnis'i insan haline çevirebilecek bir şey olmalı. Bu hale geldiyse geri insan haline de dönebilir."
Sapnis bunu duyduğunda televizyondaki odağını tamamen değiştidi ve pür dikkat ikisine odaklandı. Gözleri bir süre ikisi arasında gitti geldi. Aklına kurt düşmüştü işte. Katsuki'nin kaslı koluna adeta sarıldı ve çekiştirdi.
"Yeniden insan olabilir miyim ben?"
Sesi fazla hevesliydi. Katsuki sesli bir nefes verdi, onun üzülmesini istemiyordu ancak belli belirsiz bir şey için böyle umutlanmasını da istemiyordu. Kolunu hayaletten kurtardı.
"Bilmiyorum, düşünüyoruz ya işte!"
Her zaman olduğu gibi yine sesi fazlasıyla gür çıkmıştı.
"Eğer şansımız varsa en sonuna kadar kullanırız. Aklıma Eri geliyor. Onun bir faydası olabilir mi ki?"
İzuku Katsuki'ye sordu. Şöyle düşününce mantıklı geliyordu kulağa.
"Aklıma geldi ama bu Sapnis'in ölümüne de sebep olabilir. Sapnis öldükten sonra hayalet olup sıkışmışta olabilir. Bu yüzden olmaz gibi. Sapnis hanımefendi hatırlamadığı için."
Katsuki'nin cümlesinin sona doğru kınama şeklini almıştı. Hayalet kollarını göğsünde bağladı ve 'hıh' sesi çıkararak kafasını ters tarafına çevirdi.
"Ne yapayım!"
İzuku o ikisine kıkırdadı. Artık eve gitse iyi olacaktı. Kahraman olmak yorucuydu. Hele ülkenin en iyi kahramanlarındansan. Derin bir nefes aldı ve rahat koltuktan kalktı.
"Kacchan'ın böyle bir evde yaşaması garipken, bir hayaletle flört ediyor gibi olması daha garip."
O ikisi tartışırken kendi kendine mırıldandı. Çocukluk arkadaşını böyle görmek onu biraz gururlandırdı. Oğlunu evlendirmiş bir baba gibi hissetti anlık olarak. Açıkçası bu gidişle Katsuki'nin hayatının sonunda kadar sap yaşayacağını düşünüyordu. Yani bu durum, hayalet ile flört ediyor olmalarından daha mantıklıydı ama böyle bir durumda mantık arayacak kadar delirmemişti.
İkisiyle de vedalaştıktan sonra evine gitti. İzuku gittikten sonra Katsuki'de odasına gitti. Bulaşıkları yarın halledecekti. Hızlıca duşa girdi. Sapnis ise yarım kaldığı korku filmine devam ediyordu. Filmi hiç beğenmemişti ama izlemek istiyordu, garip bir dürtüydü. Bu durum Katsuki'nin gözüne çarpmıştı. Sapnis'in halen insansı dürtüleri vardı. Belki de bu yüzden onun bir insan olduğunu düşünüyordu. Katsuki genelde Sapnis'i bir hayalet olarak görmüyordu bile.
Bu düşüncelerle duşunu aldı ve hızlıca üstünü giyindi, hayalet gerçekten özellikle onu çıplakken yakalıyordu, yüzünde bir sırıtma oluştu. 'sapık hayalet' diye geçirdi içinden. Kesinlikle haklıydı.
Sapnis ise filmi izliyordu ancak aklına kurt düşmüştü işte bir kere. Yeniden insan olma düşüncesi nedense pek bir hoşuna gitmişti. Belki yanında Katsuki olmasa bu fikir bu kadar hoş gelmezdi ancak genç kahraman onun için her şeyi değiştiriyordu. İster istemez gülümsedi ve hayallere daldı. Bunun farkına vardığında; televizyon kumandasını yanağına sertçe vurdu. Kendi kendine kıkırdadı ve televizyonu kapattı. Saydamlaşıp çatıya uçtu. Oradan da Katsuki'nin yatak odasının üstüne geçti. Kafasını tavandan aşağıya sarkıttı ve yatağında rahatça uyuyan sarışını hafif bir tebessüm ile izlemeye başladı. Kendisi uyumadığı için, bunu hep yapıyordu. Katsuki'yi uyurken izlemek sanki kendisinin uyuyormuş gibi hissetmesini sağlıyordu.
Ve bunu her seferinde yapıyordu. Sapnis galiba Katsuki'den hoşlanıyordu ancak hayalet bunu bilecek kadar insan değildi. Sadece Katsuki olsundu, ona yeterdi.
Yazımını falan hiç beğenmiyom ama siz istediniz diye atiom <3 Bide yorum yaparsanız çok sevinirim, yorumlarınızı okumayı çok seviyorum:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
