ကျင့်ကြံခြင်းလောကတစ်ခွင်ဝယ် စွန့်စားမယ်

အခန်း (၂) မှော်သားရဲ

Burmese Translation of 呆呆少女异世行 by Author 慕凌彬

အခန်း (၂) မှော်သားရဲ

TRANSLATOR - GRACE

--------------------

အဲ့အကျင့်က ယွဲ့ဟွာတောင်ပေါ်မှာနေတုန်းက သူမရဲ့ဆရာဆီက အမွေရခဲ့တာလေ။ သူမ လိမ်လိမ်မာမာနေရင် ဆရာက ခေါင်းလေးကိုအမြဲပွတ်ပေးတယ်။

ဆရာချီးကျူးတာကိုအရမ်းသဘောကျလို့ ထျန်းလန်အရမ်းကြိုးစားခဲ့တာ။ ဆရာအမြဲပြောတယ်။ သိုင်းလောကသားဆိုတာ သွေး​သာမြေပေါ်ကျရမယ်၊ မျက်ရည်ခ ရိုးထုံးစံတော့မရှိရဘူးတဲ့။  မျက်ရည်ဆိုတာ အားနည်းခြင်းရဲ့ပြယုဒ်ဆိုပဲ။

ထျန်းလန်က လိမ္မာပါတယ်။ အဲ့ကတည်းကစပြီး မငိုတော့ဘူး။ ထျန်းလန်က ဆရာလို သန်မာချင်တာ။ အဲ့ဒါမှ ဆရာက ချီးကျူးမှာ။

ဆရာရဲ့စကားတွေကို သူအနားမှာမရှိတာတောင် ထျန်းလန်လိုက်နာနေသေးတယ်။

စိတ်ထဲမှာတော့ ဆရာက အသန်မာဆုံးပဲ။ သူမ လိမ္မာလား မလိမ္မာလားကတော့ ဆရာပဲသိလိမ့်မယ်။

ဒေါ်ဒေါ်လျန်ကတော့ စိတ်လက်တစ်ဆစ်သားအမိနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပဲနေမိတော့တယ်။ ရီပဲရီရမလား ထပဲငိုရမလားဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ ကလေးက လောလောဆယ်မှာ အမေလုပ်သူပြောတာကို နားမလည်ဘူးလို့ မမလေးကိုရှင်းပြထားပါရဲ့။ ဒါကို သူလေးက ဘာကိစ္စ စကားတွေထိုင်ပြောနေတာလဲမသိဘူး။

"မမလေး ကျွန်မတို့ိလိုဆက်နေလို့မဖြစ်တော့ဘူး၊ သူ့အတွက် နို့ထိန်းတစ်ယောက်လောက်ငှားရအောင်" ဒီသခင်မလေးအတွက် နောက်ထပ်ဘယ်လိုအစေခံကိုမှ မငှားတော့နဲ့လို့ သခင်မကြီးက မှာသွားပေမယ့်ပေါ့လေ။

ဒါပေမယ့် သခင်မလေးက ငယ်သေးတော့ ပြဿနာတော့မဖြစ်လောက်ပါဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား။

ဖုန့်ဝူကတော့ ဘာမှပြန်မပြောလေဘူး။ နို့ထိန်း ဆိုတာဘာမှန်း သူမမှမသိတာ။ ဖုန့်ဝူ ရဲ့စိတ်ထဲမှာ ဒေါ်ဒေါ်လျန်က ဆရာပြီးရင် ဒုတိယမြောက်အသန်မာဆုံးသူပဲ။သူက ဟင်းလည်းချက်တတ်တယ်၊ ကလေးလည်းထိန်းတတ်တယ်။ ဟော ပြီးတော့ ကလေးသေးသေးလေးက ဘယ်အချိန်မှာ ဗိုက်ဆာပြီး ဘယ်အချိန်မှာ အီးပါမယ်ဆိုတာတောင် ​ကြိုသိနေသေးတယ်။