🌙 လေရာင္ျခယ္တဲ့ဒ႑ာရီ 🌙

အပိုင္း~၁

~ျဖဴ စင္ေသာနွလံုးသားအားစြန္းထင္ေစျခင္း

ညအေမွာင္ကို လမင္းကအလင္းေဆာင္ကာအိပ္စက္အနားယူေနသည့္လူေတြအားလံုးကိုေအးခ်မ္းေစသည္။သို႔ေသာ္ အေမွာင္ကိုအားျပဳ ကအသက္လုေျပးေနတဲ့ ကေလးငယ္တေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့မေအးခ်မ္းတဲ့အျပင္ပူေလာင္ေနသည္။

"ဝမ္ေလး...ဒါကိုေသခ်ာသိမ္းထား...ၿပီေတာ့ ပိုင္လုေတာင္ကိုေရာက္ေအာင္သြား...ဒါေလးကိုျပလိုက္ ဒါဆိုသားေတာ္ လံုၿခံဳၿပီ"

"မယ္ေတာ္ေရာအတူတူလိုက္မွာလားဟင္"
"မယ္ေတာ္ကအေနာက္ကလိုက္ခဲ့မွာမို႔ ဝမ္ေလး ကအရင္သြားနွင့္ေနာ္"

ဂတိေတြေပးေပမဲ့ မယ္ေတာ္ကဂတိမတည္ခဲ့ဘူး။
ေသြးေတြလြမ္းၿခံဳထားတဲ့မယ္ေတာ္ရဲ႕ေအးစက္စက္ခႏၶာဟာသူ႔ကိုထာဝရႏူွတ္ဆက္သြားေၾကာင္းေျပာျပေနသည္။
အေမွာင္ထုထဲမွာရူွိက္ငိုရင္း မယ္ေတာ္မွာတဲ့အတိုင္း ပိုင္လုေတာင္ဆီအေျပးနွင္ခဲ့သည္။

ကံၾကမၼာကမ်က္နွာသာမေပးခဲ့ဘူး။
သူအေနာက္ကိုရဲမက္ဝတ္စံုေတြနဲ႔လူေတြကိုလိုက္လာခဲ့သည္။ထိုလူေတြကိုတိမ္းေယာင္ဖို႔ အေမွာင္ကိုအားျပဳ ရင္း တခ်က္မနားပဲ လႊတ္ေအာင္ေျပးေနတဲ့ ထိုကေလးအေပၚ လေရာင္ရဲ႕ေအးခ်မ္းမူွေတြကမသက္ေရာက္ခဲ့ေပ။
လက္ေျခလက္ေတြမသယ္ခ်င္ေတာ့တဲ့အထိပင္ပန္းေနသည့္တိုင္ ဇြဲမေလ်ွာ႔တဲ့ထိုကေလးက ပိုင္လုေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့တကိုယ္လံုးေခြၽးေတြနဲ႔ေပေရရာ လူကနံုးခ်ိကာအားပင္မရွိေတာ့မည္။ယိုင္နဲ႔နဲ႔အေျခအေန ေလတိုက္ရင္ပင္လွဲေတာ့မဲ့အထိပင္။

ေက်ာက္သားထက္မွာပိုင္လုေတာင္လို႔ထြင္းတာတဲ့မွတ္ေက်ာက္တိုင္ကိုျမင္ရေတာ့ လက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြကအားတက္သြားသည္။ပင္ပန္းေနသည့္တိုင္မာန္ကိုတင္းလို႔ဇြဲမေလ်ာ့ပဲေျပးလြားေနတဲ့ထိုကေလးငယ္ဟာ ပိုင္လုေျခေတာင္အေရာက္မွာေျမျပင္ေပၚတြင္ပစ္လဲသြားသည္။ထိုေနာက္ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးတခ်က္ၾကည့္ၿပီေနာက္ထိုကေလးငယ္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာမွိတ္က်သြားခဲ့သည္။
အရာရာအားလံုးဟာအေမွာင္အတိ။
စိတ္အစံုဟာဦးတည္ရာမရွိလႊင့္ေမ်ာေနခဲ့သည္။