🌙 လေရာင္ျခယ္တဲ့ဒ႑ာရီ 🌙

အပိုင္း~၁၃

~ျမဴ နွင္းလေရာင္နန္းေဆာင္သခင္က ဂိုဏ္းေပါင္းစံုညီလာခံကိုတက္ေရာက္လာတယ္~

ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုကအုံမိူွင္းေနတဲ့သစ္ေတာၾကားကေနတဆင့္က်ိဴ းတို႔က်ဲတဲမ်က္နာေပၚသို႔က်ေရာက္လာတဲ့အခါ မွိတ္ထားတဲ့မ်က္ခြံတို႔ကလူွပ္႐ြစြာပြင့္လာသည္။မ်က္လံုးဖြင့္လ်င္ဖြင့္ခ်င္းျမင္လိုက္ရတာကသူ႔အားေက်ာခိုင္းကာရပ္ေနတဲ့ရွစ္ဇြင္း။

လက္ဝက်ယ္ဝတ္ရံုလက္ကိုအေနာက္ကိုပစ္လို႔ အဝတ္နဲ႔ကင္းကြာေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းျဖဴ ျဖဴ အုအုေလးက ခပ္ဖြဖြဆုတ္ထားေပးသည္။ေသြးေၾကာေလးေတြခပ္စိမ္းစိမ္းနဲ႔သြလ်လ်လက္ေခ်ာင္းရွည္ေလးေတြဟာ မိန္းမပ်ိဴ မ်ားထက္ပင္ႏု႐ြကာလွပလွသည္။

နက္ေမွာင္တဲ့ဆံသားတခ်ိဴ ႕ဟာေက်ာျပင္တေလ်ွာက္ခ်ထားကာ တခ်ိဴ ႕ဆံႏြယ္ေတြပိုးသားႀကိဳ းေလးနဲ႔ခ်ည္ေနွာင္ၿပီ ရိုးရွင္စြာေက်ာက္စိမ္းျဖဴ ဆံထိုးအားဆင္းျမန္းထားတဲ့ ရွစ္ဇြင္းဟာက်ိဴ းတို႔က်ဲတဲေနေရာင္ေအာက္ ရပ္ေနတဲ့နတ္ဘုရားတစ္ပါးအလား။သူ႔ရင္အစံုကိုလူပ္ခါသြားေအာင္ ကိုင္လူပ္နိုင္စြမ္းရွိသည္။

လွပတဲ့ျမင္ကြင္းကိုမ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္းရူစားရင္းစတိထားမိတာတခုက ရွစ္ဇြင္း ရဲ႕နက္ေမွာင္တဲ့ဆံႏြယ္ေတြဟာအေတာ္ပင္ရွည္လ်ားလာသည္။

ရွစ္ဇြင္း ကအလွေလးပဲ!

စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့နွလံုးသားတစံုဟာ ရွစ္ဇြင္းအားထိုသို႔မျပစ္မွားသင့္ေပမဲ့ ဝမ္ရိေပၚ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးဟာ မျဖစ္သင့္သိတဲ့လမ္းကိုေ႐ြးမိခဲ့ၿပီ။မျဖစ္တဲ့အရာကိုအမွားလို႔မခံယူမိ။ရွစ္ဇြင္း ဆိုတဲ့ႏြံ႕ထဲမရုန္းခ်င္ေလာက္တဲ့အထိနစိေမ်ာခဲ့ၿပီ။ဘယ္ခ်ိန္ကစလို႔ ရွစ္ဇြင္း ေပၚထားတဲ့ခံစားခ်က္ဟာေျပာင္းလဲသြားမသိေပမဲ့ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ ထိုႏြံ႕ထဲကေနရုန္းမထြက္ခ်င္ေတာ့အထိ သူရွစ္ဇြင္းကိုျမတ္နိုးမိခဲ့ၿပီ။

အသက္ထက္ပိုၿပီျမတ္နိုးရပါတယ္ အလွေလး ရယ္!

"နိူးေနရင္လည္းထသင့္ၿပီ ဝမ္ေလး...ရွစ္ဇြင္း တို႔ခရီးဆက္ရအံုးမယ္"

လွည့္မၾကည့္စတမ္းေျပာလာတဲ့ ရွစ္ဇြင္း ဟာစကားအဆံုးမွာသူ႔ဘက္ကိုမ်က္နွာမူလာတယ္။