Son Başlangıç

KURUYAN GÖZYAŞLARI

ARKADAŞLAR BOS VAKTIM OLDUĞU ICIN SIZI COK BEKLETMEK ISTEMEDIM VE YAZMAYA KARAR VERDIM . :)

-
Gözlerimi açtım ama yine her yer karanlıktı . Icimdeki boşluk gittikçe büyümüş artık nereye baksam kararmıştı ortalık . Kalbimdeki siyah leke gittikçe büyüyor, kalbime hakim olmaya başlıyordu . Artık herkesten, her şeyden vazgeçmiştim . Icimdeki son umut tanesi de babamla beraber yok olup gitmişti. Ya da ben öyle zannediyordum .

Ansızın çıkan bir rüzgar önce sevgilimi sonra en yakın arkadaşımı ve beni ayakta tutan son şeyi ' babamı' alıp götürmüştü. Esen bu rüzgar beni unutup gitmişti . Hayattan artık tek isteğim rüzgarın geri gelip beni de götürmesiydi . Ölmeyi istiyordum ama ölmem için önce yaşamam gerektiğini de biliyordum .

Sağıma soluma baktım ve evimde olduğumun farkına vardım . Evime nasıl geldiğimi hatırlayamacak kadar acizdim . Artık ne yaptığımı bilmiyor nasıl yasayacağımı düşünmeye çalışıyordum.

Oysaki bende her insan gibi aynı havayı soluyordum.Ama onlara yaşam veren bu hava bana acı çektirmekten başka bir işe yaramıyordu . Bu yüzden içime çektiğim her nefeste bir kez daha ölüyordum . Ölmek için yaşamak, yaşamak içinde çabalamak gerekiyordu ama kara lekeli kalbim 'susmamı' emrediyordu. Kendime geldiğim de ne kadar vakit geçtiğini bilmiyordum . Bir çok insan taziye için gelmişti fakat kalbimdeki boşluğu, yalnızlık o kadar doldurmuştuki artık kalabalıkda iken daha da yalnızdım .

Birden gözüme masanın kenarında ki yıpranmış, eski ve acı dolu bir kağıt gözüme çarptı . O an oraya çivilenmiş gibiydim bu kağıt babamdan kalan tek rehberdi benim için . O kağıdı nasıl olurda unutabilirdim? Nasıl olurda aklımdan çıkarabilirdim bilmiyorum . Ama bunu yapmıştım unutmuştum . Kendimden nefret ediyordum çünkü babamdan kalan tek seyi unutmuştum .

O an yine aklıma sadece kendimin yerini bildiğim sandığım kutu gelmişti. Sadece yerini ben bilmiyordum, babam bunu nasıl öğrenmişti? Babam yerini bildiğine göre gerçekten benim herşeyimi biliyordu. Hemen kutunun yanına koştum. Kutuyu açtığımda eski sevgilimle çekilmiş fotoğrafımın üstünde bir kağıt parçası gördüm. O an içimden sadece ağlamak geçmişti fakat kuruyan göz yaşlarım ağlamama izin vermiyordu. Küçük kağıdı elime aldım ve okumaya başladım .