Son Başlangıç

Eski Kağıt Yeni Sayfa

ARKADASLAR HIKAYELERIN UZUNLUGUNU ARTIK UZATACAGIM DAHA UZUN YAZACAGIM. ARTIK GUNDE 1 BOLUM PAYLASACAGIM.

-

'Aydın- Didim' Yazıyordu kağıtta sadece. Iste benim hayatım bir küçük kağıt parçası kadar değersiz olmuştu artık . Kocaman bir hayatı küçük bir kağıt parçasında nasıl yaşayabilirdim ?

Aydından tek bildiğim haritada ki yeriydi . Babaannem orada mı yaşıyordu acaba . Babaannem gerçekten yalnızmıydı? Oda benim gibi hayatını bir kağıt parçasında mı yaşıyordu ? Babamın dediğine göre benden daha yalnızdı. Peki rüzgarın unuttuğu bir insandan nasıl daha yalnız olabilirdi.

Bunu öğrenmemin tek yolu oraya gitmekti ama kaybolduğum yalnızlıktan çıkıpta nasıl yolumu bulabilecektim. Kalbimde ki leke benim Aydın'a gitmeme izin verecekmiydi? Ya babaannem de hayatın ansızın çıkan rüzgarına dayanamayıp yok olup gittiyse? Babaanneme gitmeli miydim?

Iki yalnız belkide yalnızlığı yok edebilirdik. Evet babaannemin yanına gidecektim ama ona ne söyleyecektim. Onunla yeni güçlü bir hayata başlamak için kararmış kalbimi bi kenara fırlatıp geçmişimin üzerine kara kalemle bir çizik atamazdım. Yaşanmışlıkları silemezdim. Ama yaşamayı da şakaya alamazdım. Babam, babaannemin bir parçasıydı ve beni en iyi o anlayabilirdi. Kararımı vermiştim gidecektim.

Eşyalarımı toplamak için yukarıya çıkarken acılarımı görebildiğim tek şeye baktım 'aynaya'. Sarı saçlarım dağınık, mavi gözlerim kurumuştu. Artık ne olduğumu sadece kendim de, yani aynada görebiliyordum. Dağılmıştım . Kaybetmiştim. Yorulmuştum. Ama güçsüz değildim gözümden akan son iki damla yaşıda sildim ve ölüme kafa tuttum. Korkmuyordum ölümden, sevdiklerimden nasıl korkabilirdim ki hepsi ölüydü. Onların yanına gitmek için yaşayacaktım asla pes etmeyecektim. O rüzgar geri gelip bir gün benide alacaktı elbet. Rüzgar gelene kadar belki de ben çoktan gitmiş olacaktım.

Hemen yukarıya koştum. Valizimi alarak içine katabildiğim kadar eşya kattım. Ama bir şey eksikti "Ya babaannemi bulamazsam?" sorusu kafama takıldı ama hiç aldırmadan topladım yeni yıkanmış bütün pis eşyalarımı. Aşağıya indim ve tam kapıdan çıkarken yine gözüme masanın kenarındaki o yıpranmış o acı dolu mektup takıldı. Yine aldım elime ve çıktım evden. Evet artık yeni bir hayata başlayacaktım. Peki yeni hayatımda eskileri ne yapacaktım. Sırt mı dönecektim yoksa gözüm ardımda daima bakarak mı gidecektim.