“Ve biliyorum, kimse beni kurtarmayacak. Sadece öpecek birine ihtiyacım var.”
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[29.08.2021]
Korku. Genç adamın bütün bir gün hissettiği tek şeydi. Monoton geçen hayatı bir gecede değişmişti. Rüyasında, daha doğrusu kâbusunda, gördüğü güzel yüz; bütün bir gün aklını meşgul etmişe benziyordu.
Tüyler ürperticiydi, bir o kadar da güzeldi. Masum gözüken bu adamın nasıl bir günah işlediğini düşünmeden duramıyordu açıkçası. Çünkü şayet o gözleri kendi gözlerinde hissetse, adının Jungkook olduğunu öğrendiği adamın ağzından çıkacak olan her şeye inanabilirdi.
Eğer o gözlerle bir saniye dahi göz temasında bulunsaydı, dizlerinin bağının çözüleceğine neredeyse emindi.
İşten eve döndü, tekrar. Korkusu bu sefer çok daha fazlaydı. “Bu ev lanetli mi acaba? Bu yüzden mi bunlar yaşanıyor?” diye düşünmekten alamadı kendisini. Taşınma fikri aklına gelse bile acı gerçekler gün gibi ortadaydı. Daha kirasını bile zar zor yetiştiren bu adam, nasıl olur da taşınabilirdi başka bir yere?
Apartman dairesine girerken gerginliği fazlaca belli oluyordu. Elleri titreyerek anahtarını çıkardı. Kendinden nefret etti sonra. Bu kadar zayıf olduğu için. Babası olsaydı bağırıp çağırırdı, “Bir erkek bu kadar korkak olamaz!” derdi göğsünü gere gere. Gereksiz laflarını duymak zorunda kalmadığı için Jimin teşekkür etti tanrıya.
Daha sonra bir düşünce geçti aklından. “Tanrı gerçekten masum bir kuluna işkence çektirecek kadar acımasız olabilir mi?” Sürekli yanında olan melekler şaşırdı ilk önce. Jimin, bütün bir yaşamı boyunca ilk kez tanrıyı sorgulayan bir düşünce geçirmişti aklından.
Ve inanın bana, melekler kadar şaşkın olan biri daha vardı. Kâbuslarını süsleyen adam.
O gün, bütün gece uyuyamadı Jimin. Belki korkudan, belki aklındaki günahkâr düşüncelerden. Son kez saate baktı, 03:33.
