ruhumdaki ses

1. Bölüm (Yanlızım)

"Olum ne yapıcaz sıçtık biz"

"Ne biliyim olum ben"

"Ya ben size dedim şu malın aklına uymayalım diye"

"Ama alınıyorum Beyza, öyle deme bana" dedi Serdar ve ellerini birleştirip kapsını öne eğdi.

"Ya Serdar anladım bir bok yedin ya abi neden bunu gidip müdüre anlatıyorsun"

Serdar Ömer'in koluna vurarak "Olum senin yüzünden bu kız böyle konuşmaya başladı"

"Ya abi ne alakası var be"

Mert, Ömer, Serdar ve Beyza kantinde öylece oturmuş ne yapacaklarını düşünüyorlardı. Aradan bir yarım saat geçmişti hala bir şey bulan birisi yoktu. Ama o dakikaya kadar kimse bir şey bulamamıştı. Arkalarında bir ses, kulaklarında bir çığlık çınladı. Korkuyla arkalarını dönüp hemen çığlık atan kızın yanına koştular. Kız hala herkesin kulaklarını dolduruyordu çığlıklarıyla. Herkse okul kantinde hem birbirlerine bakıyor hem de kıza. Mert kızın yanına telaşla koşarak onu sakinleştirme çalışırken diğerleri de arkadan koşuyorlardı. Mert telaşla kıza sorular sorarken bir yandan da kıza su içirmeye çalışıyordu. "Neden bağırdın. Bir şey mi oldu, birisi bir şey mi yaptı, biri laf mı atı" Mert iki saniyeline duraksadı sonra kıza bağırarak "Konuşsana" diye bağırdığı anda kız yerinden sıçradı. Kafasını kaldırdı, sadece Mert'in o yem yeşil gözlerine bakıyordu. Başka kimseyi umursamadı, kimseye bakmadı, Çığlığı durdu. Kurumuş göz yaşları hala yanaklarında süzülüyordu. Mert o kadar korkmuştu ki kız bir anda dindirmişti herkesin kulağında ki çığlığı. "İyi misin?" dedi Mert. Kız doğrularak "İyiyim, yok bir şeyim" dedi kız. Etrafı süzmeye başladı. Herkes ona ve Mert'e bakıyorlardı, kız Mer'in sesinde irkmişti, ve bir yandan da o yem yeşil gözlerinde etkilenmişti. "Lan o zaman neden çığlık atıyorsun? deli misin sen. O nasıl bir çığlıktı" kız hala Mert'in gözlerinin içine bakıyordu, Mert de onun yem yeşil gözlerine bakıyordu. Ve zil sesi herkes bir anda ortadan dağıldı, sadece onlar kalmıştı. Kız doğrularak "Bir şey yok..." kız duraksadı birden, "Sadece bir haber aldım" Mert kıza merak dolu gözlerle bakarken "Ne haberi" kız eğdi kafasını kaldırıp Mert'e baktı. "Ne haberi söylesene" Mert sinirle kıza bağırırken kız birden tekrar ağlamaya başlayıp "Annemle babam" kız hala hiç duraksamadan hıçkıra hıçkıra ağlıyordu, Mert ona acır gibi bakarken Mert soruyu sordu "Annenle baban ne kızım söylesene" "Annemle babam trafik kazası geçirmişler" dediği sırada sinirle ayağa kalkarak devam etti. "Ben bu gün annemle babamı bir trafik kazasında kaybettim tamamı, ve şimdide çok yalnızım ve ne yapacağımı bilmiyorum. Kimsem yok, gideceğim bir akrabam bir arkadaşım ve bir ailem yok artık" kız daha çok ağlamaya başladıktan sonra Mert oturduğu yerden kalkarak kıza doğru bir adım atarken durdu. Kararsızdı. Ya onu terslerse diye korkuyordu. Ama bu saçma düşüncelerini boş verip kıza doğru bir adım daha attı ve kızı kollarıy'la sarıp ellerini kızın simsiyah saçlarına götürdükten sonra ellerini kızın saçlarında dolaştırdı "Korkma" dedi Mert. Mert boğazını temizleyerek "Biz varız" dediği sırada diğerlerine dönüp "Dimi lan, varız" Serdar bağırarak "Varız tabi lan" dediği sırada Beyza yerinden zıplayarak Serdarın koluna vurmaya başlayıp bir yandan da "Ya bağırma, bağırma olum duyuyoruz" "Ya bana ne" dediği sırada Ömer onlara bakıp gülüyordu. İkinci zil çalınca Mert kızı alıp sınıfa götürdü. Aynı sınıftalardı.

Kişilerin yüzleri;

1. kişimiz Serdar

2. kişimiz Ömer

3. kişimiz  Beyza.

4. kişimiz Mert

5. kişimizde Mine