Psikopat-lar

Dikensiz çicekler

"Hoşgeldin."

"Hoşbulduk."

Yargı, uzun siyah saçları omzundan aşağıya dökülürken ayakkabılarını çıkartıp içeriye doğru ilerledi.

'Guzel bir ev, hakkettiği gibi.' dedi, kendi kendine.

Gece ise iç sesini susturmuştu.

Onun hakkında düşünmek, konuşmak istemedi. Onu yüz üstü bıraktığı gün hissettiklerini tekrar hissetmek istedi. Bu evden onu kovup, ardından yüksek sesle bağırıp, hayatından çıkıp gitmesini istiyordu. Simdi ise kader; aynı yerde defalarca yüz yüze geliyorlardı.

oturması için elini uzattığında sessizliği Yargı bozdu.

"Bak, ben özür dilerim. Değiştirmez biliyorum ama."

Gece yerine oturup ellerini bir yumruk yapıp dirseklerini masaya koydu, ardından çenesini bu yumruğa yasladı.

"Hangisi için, beni yüz üstü bırakıp gittiğin için mi? Hayallerimizi berbat ettiğin için mi?"

"Gece-"

"Yargı."

Kısa süren bir sessizliğin ardından konuştu.

"Ben seni hayalimde bile aldatmadım Yargı, getirdigim çiçekler ellerini keser diye dikenlerini tek tek ayıkladım. Nasıl kandın?

Derin bir nefes alıp verdi, karşısındaki kız başını dik tutacak kadar cüretkar bacakları titreyerek kadar duygusal haldeyken o delirmiş gibi hissediyordu.

Tek bildiği haketmedigiydi.

Hiçbirini.

- Sen beni hiç aldatmadın mı Yargı? Annenin ve babanın sen küçükken olduğunu son akraban ölünce geldiğini söylemedin mi? Yalan değil miydi hepsi?

Kıza yaklaştı, buna gerek yoktu zaten Yargı Gecenin nefesini hep hissetmişti. Ancak bu sefer gerçekti bu his.

Ben seni hiç aldatmadım Yargı ama sen, sen yaptın.

Koca bir korkaksın."

Ikisi de sustu. Yaşanan o derin sessizlik, belli ediyordu artık.

Geçmemişti. Ne Gece için ne Yargı için. Yaralar orada kalıyordu. Ve yaraları benzer olduğu için belki de, onlar hep bulusuyordu.

Kırmızı bir ip ile bağlanmış gibi birbirlerini buluyorlardı.

"Ben artık kalkayım, izniniz ne zaman bitecek Valim?"

"Yaklaşık 12 günüm var Savcım, yardımcım ile bana ulaşabilirsiniz. Gelişmeleri takip ediyor olacağım."

Yargı sessizce evden çıkarken son kez Geceye baktı. Karşısında ona bu denli yabancı bakan adama. Kalbinin acıdığını hissetti. Başını dik tuttu. evden çıktı.

Evden çıktığında Gece derin bir nefes vererek ardına döndüğünde Naz sessizce abisini izliyordu.

"Bu o, abi."

"Seni alakadar eden işler ile ilgilen Naz."

Odasına yönelen Gecenin önünü Naz kesti.

"Beni sen alakadar edersin, biz bir aileyiz."

"Bunu babana o Siktiğimin evinden çocuk yaşımda atarken söylemeliydin.

'Biz bir aileyiz baba!' "

Ev sesi ile inledi. Naz yönünü değiştiren abisine ve ardından omzundaki ele odaklandı. Nefesi daralmıştı. Üşüdükçe üşüyordu.

"Korkma Sevgilim, eminim huzura ulaşacaktır abin, sayende."

Naz bir kez daha irkildi.

Bu dünyada huzur yoktu.

Olamazdı.

Abisi ölürse, o dayanamazdı. Huzursuzca yaşamayı öğrenmeliydi.

Mutfağa doğru yürüdü. Nişanlısı ardından geldi.

Salata için bir kaç malzemeyi doğramaya koyuldu. Bir yandan nişanlısı ile sohbet ediyordu.

"Abin kritik bir işte çalışıyor malum. Dikkatli olmalı."

Elindeki bıçağı sertçe kesme tahtasına geçirdi.

"Abim dikkatlidir Sevgilim. Merak etme."