„ Zawsze będziesz potworem, od tego nie ma odwrotu. Ale to, jakim typem potwora się staniesz, zależy wyłącznie od ciebie. " ~ Kanin
Colline Anderson nigdy w swoim życiu nie zaznała miłości, nawet nie wiedziała jak to jest być kochanym, za to wiedzia...
- Cześć, moi drodzy przyjaciele - przywitałam się z nimi przekraczając próg drzwi rezydencji. Ci posłali sobie nawzajem dziwione spojerzenia i w nadludzkim tępie znalezli się przy mnie i przytulili mocno. Okej muszę przyznać, że nawet jako hybryda, brak mi tlenu przez to, że mnie dosłownie duszą. - Nic ci nie jest - wyszeptał blondyn. - Oczywiście, że nie - odpowiedziałam z odrobiną ironi - mnie się tak łatwo pokonać nie da. Damon spojrzał na mnie morderczym wzrokiem ale po chwili na jego twarzy wystąpił chytry uśmieszek. - Co kombinujesz Salvatore? - spytałam podejrzliwie mimo, że domyślałam się o co chodzi starszemu z braci. - Jak to co? Trzeba się napić za to, że przeżyłaś - zaśmiał się zadowolony z pomysłu. Również zadowolona tym, że wkońcu się napije zasiadłam na skórzanym fotelu w salonie. A do ręki wzięłam alkohol.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wtem drzwi wejściowe się otworzyły i przez nie weszła Elena. - Colline? - spytała zdziwiona. - We własnej osobie - ruchem dłoni wskazałam na siebie. - Myślałam, że nie żyjesz - nadal była zdziwiona. - Moja droga Eleno...mam już 800 lat i nie raz musiałam stoczyć walkę z wrogami - wytłumaczyłam - a to w porównaniu do innych moich walk jest niczym - zaśmiałam się cicho i przeczesałam dłonią włosy. Ona z lekko rozszerzonymi oczami usiadła obok Stefana. - Więc...- przedłurzyła słowo - Zostajesz u Mikealsonów? - to zdanie wypowiedziała z jadem. Wsumie chcą zabić ją w celu rytułału dzięki, któremu Klaus będzie mógł stworzyć swoje hybrydy. - Owszem - zgodziłam się z nią. Chwile jeszcze tak pogadaliśmy i wróciłam do posiadłości Mikealson, chociaż wolałabym wrócić do swojego domu. Ale dla Rebekhi zrobię wszystko.
- Hejka, Kol - przywitałam się z brunetem zauważając go samotnie siedzącego na kanapie w salonie.
- Cześć, Collie Jolly.
- Jolly? - spytałam.
- Tak. Taką ksywkę Ci wymyśliłem - odparł dumny uśmiechając się lekko.
Ja tylko wzruszyłam ramionami i poszłam na górę, aby wziąć kąpiel. _______________
Akurat gdy chciałam zacząć rysować w moim rysowniku, zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na ekran gdzie wyświetliło mi się imię mojej starej przyjaciółki Katherine Pierce z którą niedawno się widziałam. Westchnęłam cicho i odebrałam.
- Tęskniłaś? - zapytała.
- Za tobą? Pff - odpowiedziałam prześmiewawczo. Po drugiej stronie usłyszałam ciche prychnięcie na mój komentarz.
- Dobra nie żartuj sobie. Co u ciebie? - zapytała ciekawa, choć wiem, że udawała. Ona chce tylko wiedzieć co się dzieje z braćmi Salvatore. Cała Kath.
Westchnęłam teatralnie - Bardzo dobrze, ale nie musisz udawać, że Cię to interesuję. Jedyne co ciebie interesuję to Damon i Stefan. Zgadłam? - przewróciłam oczami. Czasem, dobra często myślę, że Katherine jest taka jak jej doppelgänger, czyli Elena Gilbert, mimo iż Elena w przeciwieństwie do Pierce jest niebardzo świadoma jak bawi się moimi przyjaciółmi. A wampirzyca doskonale wie co robi i zaczyna mnie to powoli wkurzać. - Oh, Colly, przecież wiesz, że jesteś dla mnie ważna - w jej głosie dało się wyczuć sztuczną czułość. - Tak? Wiesz co Katherine? Nie wiem dlaczego ja Ci w ogóle pomagałam w zdobyciu kiedyś Stefana - rzekłam chłodno, że aż temperatura w pokoju zgęstniała. Poczułam, że jej serce o ile w ogóle je ma, zabiło delikatnie ze strachu. Cóż nie pierwszy raz ktoś się mnie boi gdy zamieniam się w jeszcze bardziej ,, mroczniejszą" część mnie. - Zabije Cię gdy tylko ciebie znajdę.
- Ah tak? W takim razie chyba nie chcesz, żebym zabiła Stefana i Damona?‐ rzuciła złośliwie. - Tylko spróbuj! ‐ syknęłam. - A może i spróbuję - zaśmiała się lekko histerycznie i się rozłączyła.
Lekko zła wstałam z łóżka i zeszłam na dół by napić się krwi. Przechodząc obok salona, w oczy rzuciła mi się postać tyłem odwróconą do mnie i rozmawiającą z Klausem. Przysłuchując się rozmowie rozpoznałam w mężczyźnie Tylera...A no tak przecież to jego jedyna hybryda.
- Wiesz, że to nie ładnie podsłuchiwać czyjeś rozmowy? - zabrzmiał przy moim uchu znany mi brytyjski akcent. _____________________
Hejka kochani!
Przepraszam za niewstawienie rozdziału ale jakoś nie miałam pomysłu na rozdział, więc akurat jest wkońcu dzisiaj!
Jak pierwszy dzień w szkole i w której klasie jesteście?❤ u mnie nudno i już chce spowrotem wakacje.
