Evet, sayın seyirciler! Son dakika gelişmeleri ile karşınızdayız. Şu an aldığımız bilgiler doğrultusunda Eski Savunma Bakanı Howard Stark'ın oğlu Anthony Edward Stark'ın Mextyln yakınlarında bulunan bir kulübede çıkan yangında baygın olarak bulunduğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝it has gotten less and less but never disappeared❞
•
Karanlık bir boşluktaydı sanki. Hiç bir şey göremiyor, kalkıp gitmek için hareket edemiyordu. Tek yapabildiği sert bir zeminde yatmak ve gözlerinin tek gördüğü, ucu gözükmeyen karanlığa bakmaktı. Bir de duyduktan hemen sonra hatırlamadığı sesler duymaktı. Şimdi de çığlıklar, bir şeyi tekmele sesleri duyuyordu. Bundan daha önce ne duyduğunu hatırlamıyor, tek bildiği tüylerini diken diken eden, nefes almasını engelleyen bir ses olduğuydu. Gariptir ki duyguları yerindeydi. Her duyguyu ayrı ayrı hatırlıyor ama bunu neden hissettiğini, ona neden olan olayları hatırlamıyordu.
Sesler değişti ve bir anda ne duyduğunu unuttu. Yine tek hatırladığı öfke ve başarısızlığın verdiği üzüntüydü. Bu sefer ise rüzgarın sesini, ağaçların rüzgar sayesinde sallanan yaprakların hışırtısını, akan suyun sesini duyuyordu. Rahatlatıcı olmalıydı ama hissettiği şey rahatlıktan çok uzaktı. Acı hissediyordu. Fiziksel mi yoksa mental mi emin değildi, belki de ikisiydi de. Ama tek bildiği çok büyük bir acı olduğuydu. Kalbini yerinden sökebilecek, vücudunu bin bir parçaya bölebilecek ve bunların hiçbirini yapmasına gerek kalmadan onu delirtip öldürebilecek bir acıydı. Sonra bunlara boğuk olan, asla anlamadığı sesler eklendi. Acı daha da büyüdü. Öyle çok büyüdü ki nefes alamaz hâle geldi.
Ayağa kalkıp kaçmak, buradan uzağa, herhangi bir yere gitmek istiyordu. Yeter ki bu sesleri duymasındı. Yeter ki bu seslerin verdiği duyguları hissetmesindi.
İsteğinin gerçekleşmesi uzun sürmedi ve sesler bir anda kesildi. Artık karanlık boşlukta kendine acı veren duygularla baş başaydı. Sonra onlar da yavaş yavaş yok olmaya, göğsünün üstündeki yerlerinden silinip onun düzgün bir nefes almasına yardım ettiler. Bütün duygular tek tek yok olurken gözleri ağırlaşmaya, kapanmaya başladı. Ama en son acıya geldiğinde duygu küçüldü, küçüldü, küçüldü ve ufacık bir toz zerresine dönüşerek kalbinin ortasına yerleşti. Asla yok olmadı, zamanı geldiğinde kendini hatırlatmak için kalbinde uykuya daldı.
Ve Tony'nin gözleri tümden kapandı.
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
