Evet arkadaşlar kısa bir aradan sonra hikayeme devam diyorum.Ve bu arada yeni bir kitap yazmaya başladım.Adı ölmeden önce yapılması gereken şeyler.Onuda okuyup oy verirseniz sevinirim.En son annem beni evine götürmüştü ve salona geçmiştik.Neyse artık hikayeme döneyim😄.
Çok garip bir histi.Ne yapacağımı bilmiyordum.Salonu yakışıklı Mavi gözlü benimle yaşıt bir çocuk girmişti.Onun sadece komşumuz olduğunu düşündüm.Ama anneme bu kim diye sorduğumda aldığım cevap"Rüzgar bu senin kardeşin Kemal"oldu.O kardeşim lafını duyduktan sonra havalara uçtum.Çok mutluydum.Kemal'e sıkıca sarıldım.O da beni çok sevmişti.Bunu o mavi gözlerinden anlamıştım bile.Ve egom tavan yapmıştı.Böyle bir çocuğun soyundan geldiğim için kendimi"COOL"hissediyordum.Fakat bir şey aklıma takıldı.Kemal'in gerçek babası kimdi.Bu soruyu anneme sorduğumda...Çok şaşırmıştım.Babalarımız bile aynıydı.Benim babam onun babasıydı.Ertesi gün Kemal'le dışarı çıktık.
Bana takıldığı mekanları gösterdi.Açıkçası korkuyordum.Burası o kadarda güvenli bir yer değildi.Bize bakan serseri ve uyuşturucu bağımlıları vardı.Kemal beni bir parka götürdü.Orda Kemal'in arkadaşlarıyla tanıştım.Aramızda konuşurken bizi izleyen serserilerden gittikçe dahada tırtıyordum.Ne şanski Kemal beklediğim gibi cesur biri çıkmadı.
O da benim gibi korka korka orada oturuyordu.Sonra arkadaşlarımızdan Kağan cebindeki eski 3310 telefonunu çıkarıp polisi aramayı düşündü.Ona engel olmamıştık fakat yandaki serserinin teki bizi duydu.Polisi aradığımızı öğrenince bir bıçak çıkarıp peşimize takıldı.Hepimiz kaçıyorduk.Ama birden...Kağan düşmüştü ve serseri elindeki bıçakla bize doğru koşuyordu.İşte karar anı gelmişti.Ya cesurluk yapıp Kağan'ı kurtaracaktık ya da kaçıp hayatımızı kurtaracaktık.Peki kararım ne olacaktı...
NOT:Siz bizim yerimizde olsanız ne yapardınız?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Macera
AventureBu hikaye hem eğlenceli ara sıra üzücü ve çoğu zaman hayat dersi verir.Lütfen okuyunn!!
