Feniksi

Part 11

Marbeli kishte menduar ti bente ti vuante paksa por pak me von kur te bashkohet me vellain e saj por ajo nuk e dinte qe ato pa vuanin! Epo, Massimo, Rogelio, Rigerssi, Soraidi dhe Alehandro po vuanin nga largimi i motres se tyre edhe pse akoma nuk ishte ber nje dit qe ishte larguar ato po vuanin sepse Marbeli e kan konsideruar si motren e tyre edhe ajo ishte i vetmi femi, e vetmja vajz ne ate rreth mafiozash. Te gjith po vuanin nga largimi i saj, te gjitha kujtimet e femjeris qe kan me Marbelin,te gjitha prapesit, gabimet, lojrat, zenkat qe kan bere me te tjeret po rintaspetoheshin ne mendjen e te gjithve sikur te kishin ndodhur te gjitha dje.

Dy te tjer po vuanin nga dashuria per ate. Ishin te dehur, po ishin aq te dehur nga dashuria per te sa as alkoli nuk po mundte tja hicte ndopak mendjen nga ajo qenje qe i ka marrosur te gjitha qelizat ne trupin e atyre te dyve!
Po i dhimbte fakti qe ajo u largua, iku shum larg nga ai. Ai u shqetsuar por ne momentin qe ajo e telefonoi dhe i tha qe esht mir, u qetesua, por sa per momentin. Ai po vdiste nga brenda, aq shum e kishte marr madhi per ate, per fytyren e saj engjellore, per zerin e saj te embel qe tani askund nuk degjohet ne shtepi, aq shum eshte penduar me veten qe asnjeher nuk i tha ate qe ndiente.

E dini, zemra rreh ateher kur nuk duhet dhe ashtu ndodhi me ate, me Alkeon. Ishte hera e par qe Marbeli qante pa pushim, ishte hera e par qe ai po e shikonte te vuante dhe duke e par ate ashtu, ne
zemren e tij ndodhi dicka, ndodhi nje shkendi, ne trupin e tij u krijua nje ndjesi qe asnjeher nuk ishte krijuar dhe ishte gati qe zemra e tij te dilte nga vendi por ne vend qe te dilte plasi nga brenda, me pak fjale ajo u coptua duke e pare ate qe i krijoj ato ndjesi te reja ne trupin e tij qe vuan.

Ah, ai tjetri, ai tjetri po vriste shpirtin e tij duke pire, po vriste zemren e tij nga ato kujtime te mrekullueshme qe i vertiseshin neper mendje.
Ishte ne zyren e tij, dritat e fikura, zyra ishte kthyer ne nje kaos te vertet por jo aq sa zemra e tij, kemisha e zberthyer, gota e alkolit ne doren e tij qe po e tunde, ai po shikonte nga xhamat e medhenj te asaj zyre, po shikonte nje peme qe kishte nje lisharse te bere nga nje derras dhe dy latare te gjate, po e shikonte me vemendjen me te madhe ate peme, nje kujtim i vockel por i mrekullueshem i erdhi ne mendje ;

Flash back

Luciferi
Po shifja nga larg krijesen me engjellore, me te bukur qe kam par ndonjeher. Ishte ulur kembe kryq ne veranden e asaj shtepie madheshtore, e pash qe ishte perhumbur ne mendime dhe nuk e thirra por u afrova ngadal dhe u ula pran saj. Po e shikoja dhe akoma nuk e kam kuptuar se kur rashe ne dashuri me ate qenje te mrekullueshme edhe pse ishte 10 vjece do beja cdo gje qe ajo te ishte e imja.

LUCIFERI - Hej, mijushe ( dhe hodha doren time ne qafen e saj )

MARBELI - Eh, kur erdhe ti ketu ( ishte skuqur paksa ne fytyre )

LUCIFERI - Ishe e perhumbur dhe nuk te fola. ( me pa dhe me buzeqeshi embelsisht )
Deshiron te ikim dikund bashk mijushe? ( pyeti paksa me ndojtje)

MARBELI - Bashk? ( dhe ai pohoi me koke ) Po neqoftese e merr vesh Massimo do te bertase. ( tha ajo e shqetsuar sepse nuk donte qe ato te ziheshin )

LUCIFERI - Mos u shqetso, ai ska per ta marr vesh qe ne kemi ikur. ( dhe ajo u qetsua nga fjalet e tij )

MARBELI - Ku do ikim? ( pyeti gjith kuriozitet )

LUCIFERI - Surpriz ( ajo buzeqeshi embel dhe zemra e tij donte ti dilte nga vendi kur e pa ate te lumtur )

Ishte perfumbur duke e pare ne ato sy te mrekullueshem, ne ato sy blu te perzier me gri dhe me dashuri jepnin nje nuanc magjepsese qe vetem Luciferi kishte nderin te shifte ate nuanc dashuri qe permbanin syt e saj vetem per te.

MARBELI - Lucifer zgjohu ( po tunde doten para syve te tij qe ta zgjonte nga perhumbja)

LUCIFERI - ( ferkoj qafen dhe u qua ne kembe ) Eja ikim ( e kapi nga dora dhe nje ndjesi e papershkrueshme u percodh ne te dy trupat e tyre )

U drejtuan nga mbrapa shtepis, u futen ne ate pyll te dendur qe e rrethon ate shtepi madheshtore, shtepia qendronte kilometra larg qytetit dhe ishte i rrethuar nga nje pyll i madh dhe nga mure te larta, ishte vetem per sigurin e Feniksit te tyre. Luciferi e kishte mesuar permendesh ate pyll, po hecnin te dy ne ate pyll te dendur, pak metra me larg qendronte ai mur i madh i mbuluar me lule edhe ne pamje te par nuk duket mur por dicka e mrekullueshme nga bimet.
Luciferi u kthye nga Marbeli dhe e pa ate qe kishte stamtuar nje buzeqeshje te madhe ne fytyre dhe ai instiktivisht buzeqeshi.

MARBELI - Si do kalojm? ( pyeti gjith korjuzitet )

LUCIFERI - Prit
( u afrua tek ai mur qe ishte ber nje mur prej bime kacavizrrse qe ishin bashkuar me trendafilat te kuqe, thjesht e mrekullueshme, u afria pran murit dhe nxorri nje qeles prej xhepi, e fyti ate nje ne vrim dhe nje der u hap, nuk dallohej fare qe aty kishte nje dere dhe kjo ishte nje truk i vogel i babait te Marbelit, ishte si nje dere sekrete dhe vetem familjart e kishin qelsin e asaj dere, Marbeli kishte ngelur e mrekulluar dhe e quditur qe nuk dinte se cfare e rrethonin dhe cfare mund ta rrethojn )
Eja ( i tha duke i qeshur vesh me vesh nga fytyra e saj )

Mbylli deren dhe u larguan ne gjysmen tjeter te pyllit, dolen nga pylli, dolen ne rrug, kishin 1 ore qe ecnin dhe u futen ne nje pyll tjeter.

LUCIFERI - Mijishe, je lodhur? ( e pyeti i shqetsuar )

MARBELI - Jo, mos u shqetso. ( dhe i buzeqeshi embel ) Po ti je lodhur ?

LUCIFERI - Jo ( i tha duke par rrugen )

Mbas disa mimutash ecje ne ate pyll kishte dhe pak per te ikur aty ku Luciferi donte ta dergonte.

LUCIFERI - Mijishe, afrohu pak. ( marbeli e pa me inat dhe ai buzeqeshi leht )

U afrua pran saj dhe uli koken ne nivel me fytyren e saj. Ajo ishte skuqur paksa ne fytyr dhe ai dashurohej akoma me shum nga sjelljet e saj.
Nga xhepi nxorri nje copez te zeze dhe ja lidhi syte, e kapi nga dora dhe vazhduan te hecnin per pak.

LUCIFERI - Mijushe hiqe copen nga syt. ( dhe ajo ashtu beri )

To be continued...
😂

Shpresoj tju pelqej dhe mos harroni yllin e vockel😁
Shifemi🤍