Kabuslarınızın ve korkularınızın sizi ele geçirmesine izin verin. Çünkü sonrasında düş kapanı tüm hepsini içine çekip, yok edecek.
+ Dreamcatcher grubunun temsil ettiği korku ve kâbuslar ile ilgili yedi tane tek bölümlük hikayeden oluşan bir kitapt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Handong*
"Scopophobia"
(İzlenme korkusu)
Gecenin bir yarısı nefes nefese uyandım. Yüzümde birinin nefesini hissetmiştim. Birinin sıcak nefesi yüzüme geliyordu. Tüylerim diken diken olmuştu. Sarı saçlarımı lastikle toplayıp, yorganımı başıma kadar çektim.
Böyle durursam kimse bana bakamazdı. Kimse beni izleyemezdi. Fakat yorgan altında uzun süre durunca terliyordum ve nefes alırken zorlanıyordum.
Lakin bu şuan pek umurumda olmadı. Gözlerimi sıkarak güzel şeyler düşündüm. Güzel anılar...
.
.
.
Sabah uyandığımda, yatağımın karşısında duran ayna beni rahatsız ediyordu. Dolabımın kapağında olduğu için kaldıramıyordum da. Sanki yansımam beni izliyordu.
Her an sanki birisi beni süzüyordu. Yaptıklarıma bakıyordu. Oysaki ben izlenilmekten nefret ederdim. İnsanların bana bakması beni huzursuz ederdi. Ancak bundan daha kötü olanı evde tek olduğum hâlde gece izlendiğimi hissetmemdi.
Doğru duydunuz. Evde tek başıma yaşıyorum. Üniversite okumak için şehir dışına çıktım ve tek başıma bir daire kiraladım. Güven duygusunu kaybetmiş biri olarak ev arkadaşı da istemiyordum.
Hırkamın kapşonunu başıma çektim ve maske takarak evden çıktım. Bazen sadece düşünmemek, unutmak gerekir. Yoksa işin içinden çıkılmaz. Yaşadığım olayları yaşamamamış gibi yaparım bu yüzden.
Başta ne kadar zor olsa da, zamanla bu konuda uzmanlaşıyorsun ve alışıyorsun. Ben de alıştım. Fakülteye giriş yapınca boş bir yere oturdum ve dersi dinleyip, notlar tuttum.
Derslerim uzun sürmüştü. Fakülteden çıkıp kütüphaneye gittim. Kütüphanede saatler geçirmiştim. O kadar ki kütüphanenin boşaldığını ve çöken karanlığı fark etmemiştim.
Kütüphane görevlisi kütüphaneyi kapatacağını söylediğinde ayaklandım ve çıktım. Ellerim cebimde evime yürümeye başladım. Bir müzik kutusu sesi kulağıma geliyordu.
Etrafıma bakındım. Sesin nereden geldiğini çözememiştim. Müzik kutusunun sesinin yerini yavaşça bir gitar sesi almıştı. Daha hızlı yürümeye başladım. Evime ulaştığımda hızla içeriye girdim.
Ayakkabılarımı çıkardım ve koltuğa uzandım. Yine izleniyordum. Tüylerim ürperiyordu. Perdeleri kapayıp tüm lambaları yaktım. Mutfağa ilerledim. Yemek hazırladım.
Hazırladığım ufak atıştırmalıkları yedikten sonra televizyon kanallarında dolaştım ve uyumak için hazırlanmaya başladım. Banyoya girip saçlarımı tarayıp ördüm. Yüzümü temizlerken aynada bir karartı gördüğüme emindim. Kapıyı kapattım.
Klasik bakımımı da yapınca banyodan çıktım. Annemi aradım onunla konuşarak uykuya daldım. Saat üçtü. Uyandım. Telefonum titriyordu. Mesaj gelmişti. Telefonu komidiniye bıraktım. Tekrar uykuya dalmam kolay olmuştu.
Uykuya dalmadan önce ise birisi kulağıma fısıldamıştı: "İyi geceler bebeğim," diye. Bunu ancak sabah idrak edebilmiştim. Yorganımın üstünde ise zarflar bulmuştum. Kahvaltı yaparken açtığım zarflar korkunçtu.
Her bir zarfın içinden farklı bir ceset fotoğrafı çıkmıştı. Nereden çıktığı belirsiz fotoğrafları polise bildirmek istemiştim fakat benden şüphelenirlerse eğer? Üstüne parmak izim de bulaşmıştı.
O gün bugündür o eve giremiyorum. Yurda taşındım. Yurda taşındığımda beni mutlu eden bir olay oldu. Nedense artık kimse beni görmüyor, duymuyordu. Sanki ben yoktum. Ben onları görüyordum. Ancak onlar benim varlığımı bilmiyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Scopophobia dreamer Handong tarafından sonsuza denk düş kapanına hapsedildi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
