Gore Academia: School of Vampires

06. Captain's Smile

CHAPTER SIX

"I'm having a crush on my sister's boyfriend." 

Napabalikwas ako ng bangon sa kama nang maalala ko ang inamin ko kagabi sa harap ni Viel, yeah, that stupid president. Napa-sapo ako sa ulo at napa-sabunot sa sariling buhok. Pinipilit ko ngayon na paniwalian ang sarili ko na—ang lahat ng nangyari kagabi ay isa lamang bangungot.

"Why are you hurting yourself?"

"I want to have a sudden amnesia so that I can forget the things about my whole existence—what the?" natauhan ako nang mapagtanto kong sa tabi ko nanggaling ang boses na narinig ko. Nung lingunin ko ito'y nakita ko si Viel na nakaupo, naka ngisi't naka-tingin ng diretso sa direksyon ko.

Inilibot ko ang mga mata ko upang siguraduhin kung na sa tamang kwarto ba ko. Nang makumpirma kong kwarto ko nga ito ay muli ko siyang hinarap, "Anong ginagawa mo dito?" tanong ko. Bahagya kong itinaas ang kumot ko at pa-simpleng sinilip kung may saplot pa ba ang katawan ko and I heaved a sigh of relief nung makita kong suot ko ang sariling uniporme.

"I don't know." kibit balikat na aniya.

I rolled my eyes, "You already know that I'm the half-ling. There are 3 days left before the deadline, right? Kapag nahanap nila ako at dinala sayo, hindi ko alam kung anong mangyayari sa'kin. Kaya pwede bang hayaan mo muna kong mag pakasaya sa nalalabi kong araw?" suhestiyon ko. "Unless, ikaw mismo ang humuli sa akin ora mismo." makakapag-saya pa kaya ako?

"Nah, I extend their time."

Great, my life extended as well, "Thanks?" tss.

"I told them to bring you in the next 13th day of the month. That day is also the 220th anniversary of Gore so there will be a party." aniya na para bang may ginawa siyang isang napaka gandang bagay, "Hunting you become more exciting." 

"Yeah, it's thrilling. Thanks to you." walang ganang saad ko. 220th Anniversary? Ibig sabihin, itinayo itong Gore noong 1801? Ang tagal na din pala, "Why are you wasting your time here?" tanong ko. 

Unti-unting nawala ang ngisi sa kanyang labi at tila napalitan ito ng inis. Now, the president I know just came back to life, "Welcome back" bati ko nang bumalik ang malamig at nakakatakot niyang presenya.

"Andrea,"

"Stop. Don't call me in my second name." reklamo ko. Ewan ko ba, kinikilabutan kasi ako sa tuwing tinatawag niya ko sa pangalan ko, "Just call me by my last name." I prefer being called by my last name, specially when it's him.

"Tss. Your presence irritates me. Everytime I see you, I want to cut your head off and turn you to ashes." he said out of nowhere, "I've been here in your room since I brought you here. I'm staring at you the whole night and I'm murdering you in my mind until now."

Napa-busangot ako sa narinig ko mula sa kanya, "Thank you for not doing it for real." sarkastikong sabi ko. Naiirita pala siya sa presensya ko 'eh, bakit nandito pa siya?