😉verhalen voor op je nachtkastje 🍑

Macht der gewoonte

volgens wattpad 741 woorden?

'Hoeveel moet zij betalen,' Jacco liet het formulier zien en wees naar de betalingsregeling. Snel krapte ik op mijn hoofd. 'Ja, dat wordt erg lastig als ik dat moet doen,' Ilse keek me aan en boog haar hoofd naar beneden, er verscheen een roze blos op haar wangen. 'Alsjeblieft, doe het voor mij en mijn ouders,' zei ze zacht. Jacco zag Ilse betraand omhoog kijken. Een traan gleed langs haar oog. 'Ik kijk wat ik kan doen, antwoordde ik oprecht. Hopelijk blijven jullie positief onder het feit dat ik de schuld betaal wat officieel Ilse moet betalen.

Ilse wist maar al te goed, dat haar volk Duitsland alles moest terugbetalen aan België. Nadat die waardeloze tijd met de oorlog, bleef er niets meer over dan schade. Honger, dorst, pijn en verdriet waren het laatste waar iedereen aan dacht. 'Ik wil over een week jullie graag weer bij me zien, tenzij als er iets tussen valt mij meteen berichten.' Jacco knikte snel en trok zijn geliefde Ilse omhoog. 'Komt goed, scatje,' zei hij en kuste op haar voorhoofd. Daar gingen de twee verloofde hand in hand mijn kantoor uit. terug naar hun oude roets.

Ik draaide me om en liep terug naar mijn werkplek. Waarom help ik twee verschillende volken. ik ben niet goed snik. De Nederlandse vlag wapperde zacht aan de muur. Ach, de deur stond weer open. Snel liep ik naar de deur tot ik een veldwachter zag staan. Hij glimlachte naar mij, waardoor ik wist dat hij naar binnen wilde komen. 

snel liet ik hem binnen. 'U helpt mensen, hoor ik van anderen.' hij plukte aan zijn baard en liep naar mijn bureau. 'Ik wil u om een gunst vragen,' gaf hij opmerkelijk toe. Ikzelf begon er wat kippenvel van te krijgen. Dit was volgens mij geen goed teken als ik die man zou vertrouwen. Ik pakte maar gauw mijn pen in de hand en ging mijn collecte boekjes tekenen.

Een opsporingsbevel werd op mijn tafel gelegd. 'Deze twee personen een jongen en een meisje zijn gevlucht. ik liet van schrik mijn pen vallen. 'Kent u ze ineens,' vroeg hij met een grimas. 'Ik schrok van het feit dat het zulke jonge tieners zijn,' loog ik snel. 'op deze prent staat Ilse, het Duitse meisje uit een normaal gezin. en Jacco de Belgische zoon van de bankdirecteur uit België. Ilse moet Jacco nog schuld terugbetalen qua oorlog en schade. U weet wel schadevergoeding, ging de agent verder. Ik knikte traag terug.

Ik greep mijn collectieboekje in de hand en wilde een bedrag controleren. de agent keek met verrast aan. 'U bent toch niet deze twee gevluchte mensen aan het helpen met een zakcentje?' vroeg hij en keek onoplettend in mijn handschrift. 'Nee, Heer de agent. Maar als u zo vriendelijk bent, laat deze prent hierachter. Ik meld het wel als ik ze herken,' De agent knikte liet de opsporing prent achter op mijn bureau en verliet het kantoor. 'Jakkes, de ellende was al begonnen.' Ik dacht terug aan het bedrag en schreef het met blokletters over.

Nadat ik mijn werk had gedaan en ik via de bank een bericht had gekregen dat het geld overgemaakt was. ging er een maand voorbij. Na een korte periode zag ik Ilse en Jacco langskomen. Ze waren dit keer niet erg onder de indruk maar schijnbaar was dat nep. 'We zijn een tijdje ondergedoken geweest,' antwoordde Jacco snel. Hij vertelde in het kort dat de veldwachter hen had opgemerkt bij het weggaan van mijn kantoor. Ook gaf ik zelf aan dat de agent mij had aangesproken over twee gevluchte mensen. Snel liet ik de prent zien.

Ilse wist het en moest bijna haar zakdoek in de hand pakken. Jacco hield haar hand stevig vast. 'Dat is voorbij,' zei Jacco snel tegen haar. Met de pen in mijn hand wees ik naar een advertentie van Dienstbodes; meisjes die in loondienst gingen als oppasmeisje. 'Ja, dat ben ik nu,' antwoordde Ilse. Jacco fluisterde zacht in mijn oor. 'In Nederland wonen we nu,' Na een kort gesprek stonden de twee verliefde mensen op en zwaaide mij uit. Ik gaf hun nog een zakcentje mee door een cheque uit te schrijven.

Jaren later trof ik op deurmat een een kaartje aan. Een kaart met een gelukkig echtpaar geboren uit twee verschillende landen plus een kinderwagen op de foto met een baby erin. Als ik de volgende keer weer iemand om hulp vraagt. Zou ik zo weer helpen! 

dat is macht der gewoonte!