'Yiğit sanki dona kalmıştı...gülesim gelmişti ama benim de ondan eksik halim yoktu...ama durumu toparlamaya çalışıyordum. Yiğit şimdi yanlış anlamasın;anladın da bana ne bundan...aslında uzun zamandır kartalla tanışıyoruz. Bir kere yaralanmıştı ve hastanemize gelmişti,ona da ben bakıp ilgilendim...ordan başladı herşey. Ama açıkmamıştık birbirimize. Şuan hayalım olduğu için red edemezdim bu durumu. Gerçi kartal'ın bana aşık olmasından pek emin değilim. Yani lafları,sözleri,bakışları,bana olan davranışı çok özeldi,sanırım o da benden hoşlanıyor...hoşlanmazsa neden sevgilim desin ki! Değil mi yani ?!'
Yiğit | sevgilim mi?!
Kartal | evet abi...anlatıyordum ya hani...iyi bir hemşire var,çok güzel çok zeki çok da bana göre biri...hatırlıyor musun?!
Yiğit | e-evet!
'Evet mi dedi o?! Ne demek yani kartal benden abisi ve ailesine mi bahsetmişti?! Ay ne kadar mutlu oldum şuan. Henüz elleri belimde ve benimde ellerim boynundaydı! Yiğit'in sert bakışlarının farkına vardığımda ellerimi çekip kendime çeki düzen verdim.'
Kartal | öyle işte...o güzel hemşire...bana bakan hemşire vurulmuşken...Azize!
'Durumu yiğita açıklamalıydım...kartala da sorum vardı ve hemen çözeceğin;bizim aramızdaki şeyi bozacaksa bozsun! İç sesim,içimden bir şey yapma diyor ama aynı zamanda da yap diyor'
Azize | a-ama biz sevgili değiliz ki kartal...!
'Yiğit'in yüzündeki ciddi ifadenin yerini çok içten bir gülümseme aldı...! Neden böyle oldu ki?! Anlıyamadım.'
Kartal | doğru canım...teklifi umuttum...sen benim aklımda da kalbimde de her zaman varsın...daha doğrusu o günden sonra hiç çıkmadın...benim sevgilim olur musun?!
'Şu an,yiğit'in karşısında böyle bir teklifte mi bulundu Kartal?! Allahım sana geliyorum galiba...yiğit'in yüzündeki gülümseme kayıp gitti. Bende kartal'ın elini tuttum ve...'
Azize | bunu odada mı konuşsak Kartal?!
'Yiğit bunu duyunca daha da gerildi. Bende Kartalla birlikte odama çıktık. Tabii girmeden önce yiğitten teşekkür etmeyi ihmal etmedim,odamı gösterdiği için.'