The Beginning of The End

Chapter 2: The Infected

The Infected

I am out of breath the moment I turned the knob of Lawrence's door.

Nahihilo ako ng sobra. I checked the wound on my leg and I cuss when I realized how deep it is. Gusto ko humagulgol sa sakit pero alam kong wala akong oras para doon.

I scrutinized Law's room, looking for him, but I can't even see his shadow. Bukas ang pinto sa harap nang makarating ako. Hindi ko rin iyon na ilock nang pumasok ako dahil sa pagmamadali ko. I know we still got time since I am on the 2nd floor right now. They won't easily get us from here.

"Law!" I screamed.

My heart has not gone back to its normal beating yet and I'm not sure if its ever gonna happen again now that this is what's happening.

Lumabas ako ng kwarto nya na paika-ika. Para akong maiihi sa sakit ng sugat sa binti ko. I am hearing gunshots outside. I don't know where it is coming from but the sound scares the shit out of me. I would never think of it again as someone who's protecting their beloved especially after all that I have witnessed as I ran back in here.

"Law! -" I was passed my parent's room when the phone it my hand vibrated.

Nanlaki ang mata ko at agad na sinagot ang tawag ni Mama.

"Ma!" Hindi ko na ngayon mapigilang umiyak.

Mas nanghina ako. Buhay pa sila. At kailangan namin sila ngayon.

"Zori, I don't think we will make it. But we will do everything just to see you, honey..." Mama cried.

"Ma, natatakot a-ako... Nandito ako sa bahay, hindi ko pa mahanap si L-Lawrence. Anong nangyayari? Ba't pinapatay ng mga kasamahan nyo ang mga sibilyan? T-They were supposed to be protecting us!" Napahagulgol ako at bumagsak sa may pinto ng kwarto nina Mama.

I just can't believe what I saw.

"Zori, listen. Gawin nyo ang lahat para makarating kayo sa Calova. Sa bahay ng lolo nyo. Doon kayo magiging ligtas. You know everything about that house. Basta, doon kayo magtago. W-Wag nyo kami masyadong isipin ng Daddy nyo. We can't be there yet but we promise, susunod kami. I love you, Zori... Nasa kwarto mo si Lawrence... "

Umiiyak na nagtungo ako sa kwarto ko. It was locked.

"We'll reach you again. Mag-iingat kayo-"

Bahagyang napatili ako nang makarinig ako ng sobrang lakas na pagsabog.

"Ma! Ma! Lawrence, it's me!" Pagtawag ko kay Mama sabay katok sa pinto ng kwarto ko.

"A-Ate..."

Agad kong niyakap ang kapatid ko. I checked his body and made him turn around.

"Okay ka lang?" Nag-aalala kong tanong.

Hinahabol ko pa rin ang aking hininga at nakakaramdam na ako ng hilo.

"I'm okay. Ikaw ang mukhang hindi okay, Ate."

Umiling-iling ako. "Let's pack our things. Dalhin mo kung ano lang ang pinaka importante."

I jolted towards my closet and get my backpack. Kumuha muna ako ng gauze pad na nasa drawers ko. I hurriedly disinfect my wound, covered it and taped it. Sunod ay kumuha na ako ng jacket, isang pantalon at isang pares ng panloob. I didn't even bother in choosing the colors. Damn it! I'm in the midst of apocalypse.

"Come, ihahatid kita sa kwarto mo. Wag kang lalabas hangga't wala ako. Kukuha ako ng baril sa kwarto nina Mama bago tayo bumaba at kumuha ng mga pagkain." I said like I am being chased and so I have to say everything in just a second.