The Beginning of The End

Chapter 3: Saved

Saved

"Get out now, Law." I ordered.

Hindi na nakasagot si Law. Mabilis akong bumaba at dinala ang mga bag namin.

"Ate, bakit hindi tayo humingi ng tulong sa kanila?" Tanong nya habang nakatingin sa paligid.

I scrutinized the area first. Napalunok ako habang nanonood sa mga naglalakad na patay. Ang apat ay papunta na ngayon sa kinaroroonan namin. Nandito kami ngayon sa harap ng isang gusali. Hinawakan ko si Law at nagsimula ng maglakad ng mabilis.

"I saw how they killed the civilians, Law. We can't trust them."

"What?! Ate, wait!" Hinawi ni Law ang kamay ko kaya nagulat ako sa ginawa nya.

"Baka nagkakamali ka lang. Kasamahan sila ni Mama. Hindi nila magagawa yan..."

"Law, listen to me! I saw what I saw! We have no time for this, magtago muna tayo." Muli kong hinawakan ang kamay nya at hinila sya patungo sa isang convenience store.

Binitawan ko muna ang hawak kong bag at inilabas ang baril ko. Sumilip ako sa salamin para tignan ang loob. It's unbelievably empty, no infected roaming around. And it gave me goosebumps. The goods are scattered on the floor. Seems like this one had been looted yesterday. I picked up my bag and slowly pushed the door. I jumped on my feet when the bell chimed. Mabilis kong hinila si Law papasok nang makitang dumarami na ang infected sa labas.

"Ate, I don't feel good about this place..." Law whispered enough for me to hear.

I heard muffled voices causing me to point my gun forward. Then I can hear their laughs. Their laughs are like the groans of the infected, it's terrifying.

"Mukhang ikaw ang hinihintay namin."

Napaigtad ako nang marinig ko ang boses ng lalaki. It was rough and base on his voice, he's not young. Lumabas ang nasa apat na kalalakihan na nagtatago sa likod ng mga rack. I clenched my teeth when I saw their faces. They're not infected but they looked very dangerous to me. They are the reasons why this place is free of infected. I can smell alcohol from them.

"We are leaving. I'm sorry if I entered your territory." I said in a cold voice.

"Hmm. Gusto ko ang isang 'to." Sabi ng isa na puno ng tattoo ang katawan.

Nagtawanan sila. I saw an embroidered letters on the pants of the man that looks like in his forties. Inmate.

Napalunok ako. I can't show them that I'm scared of their presence.

"Masyadong delikado sa labas. Dito muna kayo. Pakibaba ng baril mo. Hindi naman kami nangangagat." Nakangising sabi ng isa sa kanila.

"Masyado kang mabait, Ton. Nandito na kayo, at ikaw, sasama ka sa amin. Iwan na ang bata." Ani ng isa na may hikaw ang labi at may tattoo na ahas sa kaniyang leeg.

I held my gun tightly.

"Step back or I'll shoot you!" I yelled when I saw the two take a step forward.

They're not even intimidated by the gun that I'm holding. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Dapat pa ba silang maging ganito sa sitwasyon namin ngayon? The people are turning into monsters. But these people, they're not infected but they are already monsters. Sa tingin pa lang nila sa akin, pakiramdam ko'y hinuhubaran na nila ako.

"Matapang." Umalingawngaw ang kanilang tawanan.

"Ibaba mo ang baril mo kung ayaw mong masaktan ang kapatid mo." Nanlaki ang mata ko at hinanap kung saan nanggaling ang boses ng nagsalita.