The Beginning of The End

Chapter 4: Together

Together

It was eerily serene when I stepped out of the car. I can see the cars in disarray that has been left by their owners and it seems to have no end. Sobrang dami nito. Most of it are crashed to each other but I know that there are still cars out there that we can use.

"Stay close, Law."

"Opo, Ate..." He answered politely.

The sun hasn't rise that high like the normal days or like yesterday. This time, it is neutral. May sikat ng araw pero hindi ko makikita ang anino ko.

The unexpected serenity has vanished and was replaced by growls and groans from afar that sent shivers down my spine. I cursed when I saw a few now huddling towards us. We still need to cross the bridge. Napalunok ako nang maisip kung gaano pa karami ang infected na posibleng nagtatago sa ilalim ng mga sasakyan.

"We need to move now. Keep your eyes wide open. Wala na kaming magagawa kung may makagat sa inyo." Ani Pierce sa mga kasamahan nami.

Lumapit sina Lory, Kiana, Drew at Luke sa akin. Nandiyan rin sina Millie at Kate habang ang iba naman ay hindi ko na kilala pero familiar ang mukha, sigurado akong nakita ko na rin sila noon. May isang babae pa at dalawang lalaki.

"Kamusta ang sugat mo, Kate?" I asked Kate when our eyes met.

"It's fine, Zori. You looked like a mess." was her remark.

Tumango lang ako.

"You don't have to be like that, Kate! Parehas tayong nahihirapan ngayon." Ani Lory habang nagsisimula na kaming maglakad.

"It's okay, Lory. Tama naman siya."

What Kate said, I don't find it offensive. I don't feel well right now. After all that has happened, mag eexpect pa ba akong maayos ang itsura ko ngayon. I reach for my hair and tie it in a pony tail para man lang mag mukha akong tao.

"Kung ganito tayo ka bagal, aabutin tayo ng gabi. Move faster guys." Ani ng isang lalaki na kasama rin nina Aki at Pierce.

Napalunok ako nang lumakas ang naririnig kong ungol. I was taken aback when I saw a herd following us and closing the gap between us. We're not even halfway to the next city but here they come.

"Jog, guys. Naamoy nila tayo kaya mas dadami pa sila." Aki shouted.

Masakit ang mga paa ko pati na rin ang sugat ko sa tagiliran pero pinilit ko ang sarili kong tumakbo. Pinauna ko si Law sa akin pero panay naman ang lingon nya sa akin.

"Law, look straight! Nakasunod lang ako sa'yo." I groaned.

It is so strange na walang mga infected sa mga sasakyan na nadaanan na namin. I don't know where they are. Nagpatuloy kami sa pagtakbo pero unti-unting humina ang pagtakbo namin nang makita namin ang nasa isang dosenang infected sa unahan.

"Fuck!" Pierce roared. "Get something to defend yourselves. Hindi na tayo pwedeng bumalik pa." Isinabit nya ang travel handbag namin sa kaniyang kanang balikat habang sa kaliwa nyang kamay ay ang hawak niyang palakol na hindi ko alam kung saan nya galing.

Muli ay nagpatuloy kami sa pagtakbo at hindi ko alam kung hanggang kailan kami tatakbo. I started to pant but I know that I will last long when it comes to running. At alam kong ang kapatid ko rin. We were both athletic.

Ilang parte ng mga sasakyan ang iniwasan namin sa daan. May mga dyaryo at laruan rin na nagkalat. May mga susi at cellphone rin na halatang nabitawan na sa pagmamadali. Everything is in disarray.

I heard a scream kaya bahagyang natigilan ako. One of the boys who's with us tumbled upon a huge trunk. Nanlaki ang mata ko pero agad naman siyang tinulungan ng mga kasama niya at muling tumakbo.